Γράφει η Μαίρη Κουλεντιανού
“Ο ήλιος βιαστικός και θλιμμένος έγειρε προς τη δύση του. Κλείνει τα μάτια του και καυτά δάκρυα αρχίζουν να κυλούν. Μαύρα σύννεφα γέμισε ο ουρανός, μα το πλάνο φεγγάρι ξεπροβάλλει γοητευτικό κι απόκοσμο, απλώνοντας τ’ ασημί του φως ολούθε. Κι εσύ Γιάννη, κοιτάς ψηλά το φεγγάρι και σε πλανεύει, βλέπεις τ΄ άστρα να λάμπουν κι ν ατενίζουν όλο τον κόσμο και ζηλεύεις. Θέλεις να βρεθείς ανάμεσά τους, να μοιραστείς το φως τους, να θαυμάσεις την πλάση από ψηλά.
Γέμισε νότες ο ουρανός, μελωδίες πρωτόγνωρες, ήχους υπέροχους, στο πέρασμά σου από τα επίγεια στα ουράνια.
Δάσκαλε και καλέ μου φίλε Γιάννη, γαλήνιο κι ήρεμο να είναι το ταξίδι σου στο φως! Θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη.
«Καρπός αγάπης, φώτιζες την ζωή.
Δροσιά της νύχτας,
των ματιών σταλαγματιά,
γιατί μας άφησες;
Άφησες τον καημό σου
στο φως του φεγγαριού,
πνίγονται τα λόγια στη σιωπή»
Μαίρη Κουλεντιανού
