Στην ομιλία του στη Βουλή, ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Αργολίδας Γιάννης Γκιόλας, εξέφρασε την έντονη αντίθεσή του στην παρέμβαση και ομιλία του Ουκρανού μαχητή του Τάγματος του Αζόφ στην Ελληνική Βουλή την Πέμπτη 7 Απριλίου.
«Ενώ η υποστήριξη όλων μας προς τον Ουκρανικό λαό είναι δεδομένη, η παράσταση που προσπάθησε να στήσει η Κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς και το μόνο που κατάφερε ήταν να προσβάλλει το Ελληνικό Κοινοβούλιο, γεγονός που κατέκριναν άλλωστε και κάποιοι μέσα στη Νέα Δημοκρατία».
«Η παρεμβολή του εκπροσώπου του ναζιστικού Τάγματος του Αζόφ στο Ελληνικό Κοινοβούλιο έγινε με ερασιτεχνικό και αφελή τρόπο και γι’ αυτό το ατόπημα την ευθύνη έχει το Προεδρείο της Βουλής και ο Κυριάκος Μητσοτάκης» τόνισε μεταξύ άλλων ο Γιάννης Γκιόλας, που δεν παρέλειψε να καυτηριάσει την παντελή αναφορά του θέματος της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο από όλους όσοι κόπτονται για την καταδίκη της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας του Γιάννη Γκιόλα:
«Δυστυχώς κύριε Πρόεδρε, σήμερα η λειτουργία και ο θεσμός της Βουλής των Ελλήνων, επισκιάστηκε από ένα θλιβερό, ένα ατυχές περιστατικό, που κατά τηγνώμη μας εκ φεύγει από οποιεσδήποτε καλές προθέσεις. Ενώ το σύνολο ή το Σώμα της Βουλής διά των κομμάτων που εκπροσωπήθηκε εξεδήλωσε έμπρακτα την υποστήριξη στο λαό ο οποίος αμύνεται, και συγκεκριμένα, τους Ουκρανούς.
Υπεισήλθε ένα περιστατικό, το οποίο κατά τη γνώμη μου πάσχει, είναι όπως είπα απαράδεκτο, και θα εξηγήσω γιατί. Τεχνικά καταρχήν, δεν μπορώ να δεχτώ ότι σε μία συνεδρίαση στην οποία δενπαίρνουν το λόγο οι Αρχηγοί των κομμάτων, δεν παίρνει το λόγο Πρωθυπουργός, διεξάγεται παρούσης της Προέδρου της Δημοκρατίας και όλης της πολιτικής ηγεσίας, ήταν ερασιτεχνικό ή αφελές, στην ομιλία του Προέδρου Ζελένσκι, να παρεμβληθεί ένας φερόμενος μαχητής των Ταγμάτων Αζόφ, όπως ο ίδιος επαιρόμενος είπε, προκαλώντας την ευαισθησία, τα δημοκρατικά αισθήματα σύσσωμης της ελληνικής κοινωνίας.
Και αναφέρομαι βέβαια σε μία κοινωνία, σε ένα λαό, ο οποίος κατ’ επανάληψη έχει δείξει έμπρακτα την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας εναντίον όλων όσων τηνεπιβουλεύθηκαν, και κυρίως, του φασιστικού και του ναζιστικού ζυγού και τον διωγμό της οποίας υπέστη κατ’ επανάληψη. Ηταν λοιπόν προκλητικό, η παρουσία αυτή να λάβει μέρος.Πιστεύω, δεν έχω παρόμοιο παράδειγμα από καμία άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα ή όπουαλλού μίλησε ο Πρόεδρος Ζελένσκι, ότι διεκόπη ή παρενεβλήθη η οποιαδήποτε παρέμβασηενός απλού πολίτη της Ουκρανίας, τον οποίον θα έπρεπε να είμαστε υποχρεωμένοι οιεκπρόσωποι του Κοινοβουλίου και όχι μόνο όπως είπα οι ανώτεροι πολιτειακοί παράγοντεςτης χώρας, να ακούν κάποιον ο οποίος έτσι θεωρεί ότι εκφράζεται.
Και δυστυχώς τα σημάδια και οι ενδείξεις που έχουμε είναι ότι τα συγκεκριμένατάγματα έχουν προκαλέσει κατ’ επανάληψη και έχουν επιτεθεί και έχουν περιορίσει δικαιώματα και ελευθερίες, ακόμα και συμπατριωτών μας που ζούσαν στη Μαριούπολη ή και στην Οδησσό ή οπουδήποτε αλλού. Το χαρακτήρισα ως αφελές και είναι λίαν επιεικής η έκφραση.
Πιστεύω ότι ο κύριος Πρόεδρος θα έπρεπε στην συνεννόηση που είχε κάνει με την Προεδρία με τους αντιπροσώπους του Προέδρου Ζελένσκι να έχει προδιαγράψει το πώς θα κινηθεί η συζήτηση. Πράγμα το οποίο δεν μπορώ να πιστέψω, γιατί ο κύριος Πρόεδρος έχει μεγάλη εμπειρία και πολιτειακό κύρος και ισχύ, δεν θα έπρεπε να επιτρέψει κάτι τέτοιο.
Μάλιστα, κλείνοντας θέλω να επισημάνω ότι το θέμα της Κύπρου, παρόλο που ετέθη από τον κύριο Τασούλα και εμμέσως υποδείχθηκε ή έγινε εμφανές προς την πλευρά της Ουκρανίας, που όντως υφίσταται τα όσα υφίσταται, γιατί οι πόλεμοι γνωρίζουμε σημαίνουν νεκρούς, σημαίνει εκδίωξη, σημαίνει καταστροφές, σημαίνει όλα τα πάντα, αυτά τα οποία γνωρίζουμε, δεν μπορεί λοιπόν να στεκόμαστε μόνο σε αυτό και να απευθυνόμαστε στις καταβολές και τις ρίζες κάποιων συμπατριωτών μας βαθύτερα που μένουν στην Ουκρανία και να μην αποβλέπουμε και να μην υποδεικνύουμε ότι και ένα δικό μας και ένα άλλο κράτος της Ευρώπης στο παρελθόν, σε όχι ιδιαίτερα μακρύ χρονικό παρελθόν, λιγότερο από πεντηκονταετία υπέστη επίθεση, για την οποία οι αμυνόμενοιΝτώρα όφειλαν τουλάχιστον φραστικά να εκδηλώσουν τη συμπαράστασή τους, γιατί το πρόβλημα αυτό δυστυχώς και είναι γνωστό σε όλους μας, δεν έχει λυθεί. Υπάρχουν άνθρωποι ακόμη χωρίς πατρίδες, υπάρχουν άνθρωποι χωρίς τις περιουσίες τους, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι διώκονται, μιλάμε για τον Κυπριακό Ελληνισμό, για τον οποίο τουλάχιστον κάποια λόγια συμπάθειας ή υποστήριξης –είναι το σωστότερο- έπρεπε να είχαν λεχθεί. Ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε.».
