Πώς μετατρέπεται ένας τόπος εξορίας, σε πρώτο τουριστικό προορισμό ιδιαίτερα για νέους; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό αλλά έχει να κάνει με τις πραγματικές αρετές ενός νησιού που μόνο αφιλόξενο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας μας, όταν είχε μετατραπεί σε τόπο εξορίας. Μακροζωία, ανεπιτήδευτος τρόπος ζωής, αργοί ρυθμοί καθημερινότητας, ιστορικά αρχιτεκτονικά παράδοξα, φυσική ομορφιά, απέραντο γαλάζιο…. Δεκάδες ακόμη εικόνες και λέξεις που να σημαίνουν ζωή και πρόσωπα στην Ικαρία. Ένα νησί που διατηρεί ακόμη και σήμερα ανόθευτη την καλή και αγαθή ανθρώπινη σχέση για όσες και όσους την αναζητούν πραγματικά. Φυσικά, ορισμένα χαρακτηριστικά τείνουν να γίνουν λεζάντες χωρίς να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Όμως, και αυτό είναι το ενδιαφέρον, τελικά δεν είναι ο εισαγώμενος τουριστικός τρόπος ζωής που αλλοιώνει τον τρόπο ζωής στο νησί, αλλά το αντίστροφο! Το γεγονός ότι δεκάδες νέοι προτιμούν να περάσουν το καλοκαίρι τους στην Ικαρία και συμμετέχουν στα παραδοσιακά πανηγύρια και τους χορούς είναι ίσως η καλύτερη απόδειξη της έλξης που ασκεί η Ικαρία και ο τοπικός της πολιτισμός.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως όταν μας δίνεται η ευκαιρία να συναντήσουμε ικαριώτες, γίνεται ταυτόχρονα και η πιστοποίηση όλων των παραπάνω χαρακτηριστικών. Η Αργολίδα αποτελεί και αυτή έναν ελκυστικό προορισμό για αναρίθμητους Έλληνες και ξένους, που αναζητούν την ομορφιά περιβάλλοντος και πολιτισμού στα πανέμορφα αργολικά μέρη μεταξύ των οποίων και το Ναύπλιο.
Όταν ανάμεσά τους βρίσκονται Ικαριώτες, τότε οι συζητήσεις και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Γνωστή «αντένα» της Ικαρίας στην Αργολίδα, ο Γιάννης Μερσινιάδης, δεν χάνει ευκαιρία για μια κουβέντα «αργή και ήρεμη», ικαριώτικη, με ανθρώπους από το νησί. Γέννημα θρέμμα ή από συναίσθημα, δεν έχει καμία σημασία. Όπως και πολλοί άλλοι, το να αισθάνεσαι Ικαριώτισσα (-της) και να αγαπάς το νησί, αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο που μετράει!Η Σοφία και ο Γιάννης (από πατρίδα Ικαριώτες), ο Δημήτρης, η Πολυξένη, η Ευαγγελία, η Χρύσα, η Πασκάλ (από αγάπη Ικαριώτες) βρέθηκαν, ήπιαν, δεν χόρεψαν, αλλά έφτιαξαν ταξίδια μέχρι τον Εύδηλο και από εκεί στον Αρμενιστή, στο Γιαλισκάρι, στο Καρκινάγρι, στις Σεϋχέλλες τις Νικαριώτικες. Εικόνες και πρόσωπα που πέρασαν από μπροστά κοντοστάθηκαν, χαιρέτησαν μέσα από τα λόγια και τις μνήμες και συνέχισαν με γέλια που χαρίζει η ευθυμία του κρασιού.
Οι Ικαριώτες (-τισσες) δεν ήρθαν για πρώτη φορά στην Αργολίδα. Όμως πάντα μας φαίνεται να είναι η πρώτη φορά μπροστά στην ομορφιά της πόλης και των γύρω περιοχών, στο μπλε της θάλασσας… κάτι σα νησί που η διαφορετικότητά του αρέσει, τραβάει τη ματιά και τις αισθήσεις, δημιουργεί νέες αγάπες και στιγμές αξέχαστες. Κάπως έτσι γνωρίζονται οι τόποι, (ξανα) συνδέονται οι άνθρωποι, ανασαίνουν οι σκέψεις από την καταθλιπτική πραγματικότητα και δίνουμε την ευκαιρία ο ένας στον άλλο να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο αυτά που έχουμε και τον κόσμο μας!
Η κεντρική ιδέα λοιπόν των συζητήσεων είναι οι θετικές σκέψεις για τις διακοπές! Καιρός για Ικαρία!
Ω καημένη Νικαριά ψηλά πουν’ τα ‘ουνά σου
και χαμηλά τα σπίθια σου και κρύα τα νερά σου
(Νικαριώτικη τσαμπούνα)
