Γράφει η Ελένη Παναγιωτοπούλου,
ιατρός καρδιολόγος,
αναπλ. βουλευτής Αργολίδας της Ν.Δ.
Η πρόσφατη τοποθέτηση του νέου Προέδρου του ΚΙΝΑΛ κ. Ανδρουλάκη υπέρ της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της κυβέρνησης, αλλά κατά της διενέργειας πρόωρων εκλογών, δικαιολογημένα προκάλεσε θυμηδία και γενικευμένα ειρωνικά σχόλια.
Η υπερψήφιση της πρότασης μομφής, στην οποία προχώρησε το ΚΙΝΑΛ στη Βουλή, σημαίνει ρίχνω την κυβέρνηση, που σημαίνει ζητάω άλλη κυβέρνηση, όμως τότε γιατί λέω όχι σε πρόωρες εκλογές;
Ήταν μια αστοχία του κ. Ανδρουλάκη, σκοπιμότης ή απλή ελαφρότης;
Διότι με βάση τη λογική είναι ο ορισμός της αντίφασης!
Κατανοητή πολιτικά η προσπάθεια του έγκριτου συνταγματολόγου κ. Βενιζέλου να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, εξηγώντας τα αυτονόητα, ότι δηλαδή δεν είναι υποχρεωτικό συνταγματικά να γίνουν εκλογές, αν υπερψηφιστεί η πρόταση μομφής.
Διότι προβλέπονται διερευνητικές εντολές και μπορεί να προκύψει νέα κυβέρνηση.
Πώς ακριβώς όμως μπορούσε να γίνει αυτό με τους συσχετισμούς της παρούσας Βουλής;
Θα έπρεπε ή να γίνει συγκυβέρνηση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ – ΚΙΝΑΛ, δηλαδή με αυτούς που έκαναν πρόταση μομφής ή κυβέρνηση ανοχής μέσω σεναρίων επιστημονικής φαντασίας…
Ζητείται λίγη σοβαρότης…
Ενδεχομένως όμως, η σύμπλευση ΚΙΝΑΛ – ΣΥΡΙΖΑ στο συγκεκριμένο θέμα να μην υπαγορεύτηκε, απλώς από κοντόφθαλμη και μικροπολιτική αντιπολιτευτική ανάγκη, αλλά να υποκρύπτει μια γενικότερη τάση της νέας ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ.
Την τάση γενικότερης σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ, με ορατό στο βάθος το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές με απλή αναλογική.
Διότι μόνο με τέτοιου τύπου κυβερνητική προοπτική, ίσως θεωρεί ότι θα δελεάσει και θα επαναπατρίσει στις τάξεις του τα στελέχη και τους ψηφοφόρους, που μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΝΔ από την άλλη πλευρά, αν και έχει ως βασικό της στόχο – και ορθώς – την αυτοδυναμία, κρατά στάση αναμονής ως προς το ΚΙΝΑΛ.
Και παρακολουθεί με προβληματισμό την επαμφοτερίζουσα στάση του κ. Ανδρουλάκη, που δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση.
Όπως δεν παίρνει καθαρή θέση για κανένα ζήτημα, εκμεταλλευόμενος την μη παρουσία του στην Ελληνική Βουλή. Ως πότε όμως;
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για οπορτουνιστικές πρακτικές πολιτικών στελεχών, που πολύ θα επιθυμούσαν να “σφάζονται” κόμματα στην ποδιά τους. Αλλά και διαφόρων συμφερόντων, τα οποία δεν νιώθουν άνετα με την πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη και ευδοκιμούν σε συνθήκες αποσταθεροποίησης και ασαφών πολιτικών συσχετισμών.
Στο ανωτέρω πλαίσιο θα μπορούσαν να ερμηνευθούν οι απορίες που προκαλούνται από την υπερβολική δημοσκοπική άνοδο του ΚΙΝΑΛ κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες σε ένα περίπου δίμηνο, παρά την έλλειψη ουσιώδους πολιτικού λόγου.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι.
Η πολιτική σταθερότητα είναι βασικό ζητούμενο για τη χώρα, όπως έχει επανειλημμένα πει ο Πρωθυπουργός, ο οποίος είναι και ο μόνος που την σέβεται.
Είναι σαφές ότι υπονομεύεται από την απλή αναλογική, με την οποία ναρκοθέτησε ο κ. Τσίπρας την πολιτική ζωή της χώρας, προκειμένου να διατηρήσει ισχυρό ρόλο, έστω και ως ηττημένος…
Η πολιτική σταθερότητα είναι το βασικό ζητούμενο και για τους επενδυτικούς οίκους, προκειμένου να αποδώσουν επενδυτική βαθμίδα στη χώρα μας. Ήδη στις αποτιμήσεις των ελληνικών ομολόγων άρχισε να αχνοφαίνεται η αρνητική επίδραση του ενδεχόμενου πολιτικής αστάθειας ή παλινόρθωσης μιας αριστερίστικης κυβέρνησης, με την αρωγή του ΚΙΝΑΛ.
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την μικροπολιτική, τους τακτικισμούς και τα τσιτάτα της δεκαετίας του ‘80 και τις γενικόλογες, μη κοστολογημένες καταγγελτικές τοποθετήσεις.
Η Ελλάδα θα κληθεί να ανταπεξέλθει σε δυσμενείς διεθνείς συνθήκες.
Ακρίβεια, πληθωρισμός, κοινωνικές συνέπειες της πανδημίας, γεωπολιτικές εντάσεις και δημόσιο χρέος, χωρίς να σταματήσει την μεταρρυθμιστική της προσπάθεια.
Χρειάζεται στιβαρή κυβέρνηση με καθαρή λαϊκή εντολή.
Οι πολιτικοί μπαλαντέρ αμφιβόλων χαρακτηριστικών ας μείνουν στο περιθώριο.
Όπως εύστοχα παρατήρησε ο Πρωθυπουργός στη Βουλή, ας παραμείνουν στην ασφάλεια του εξώστη και των τηλεοπτικών συνεντεύξεων επιτηδευμένης ασάφειας.
