Φωτογραφία: Θέατρο Πρόταση, Παραμύθι χωρίς όνομα (2013)
Η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης των κοινωνιών είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Η κινητήρια δύναμη της υπανάπτυξής τους ή της καταστροφής τους είναι πάλι οι ίδιοι! Ανάμεσα στις δυο καταστάσεις και τις δυο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχει ένα χάος που μόνο η συμμετοχική δράση ή η άσβεστη μνήμη μπορεί να το κατανοήσει, να το φωτίσει και να το διορθώσει. Στις 18 Ιανουαρίου 2021, ο Νικόλας Ταρατόρης, ο σκηνοθέτης και ψυχή της Πολιτιστικής Αργολικής Πρότασης, της «Πρότασης», πέρναγε από τη μια κατάσταση στην άλλη. Από τη δυναμική δράση στην αιωνιότητα της μνήμης. Χρειάστηκε μια στιγμή για το πέρασμα αυτό. Μια στιγμή που γέμισε με θλίψη την οικογένεια, τους γνωστούς και τους φίλους.
Ο Νικόλας Ταρατόρης, αποτελούσε κορυφαίο μέλος της ομάδας ανθρώπων που στήριζαν τον πολιτισμό στην Αργολίδα, των ενεργών πολιτών που πρόσφεραν την ευκαιρία σε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού να δουν, να ακούσουν, να έρθουν σε επαφή με το θέατρο, τη μουσική, τον κινηματογράφο, την Τέχνη!
Ερωτευμένος με το θέατρο, σκηνοθέτης, τεχνικός, βαφέας, μεταφορέας, πέρα και πάνω απ’ όλα άνθρωπος της δράσης και της προσφοράς, σημάδεψε με την παρουσία του τον πολιτισμό στην Αργολίδα και έφερε το θέατρο κυρίως, αλλά και τη μουσική, την ποίηση και τη λογοτεχνία, κοντά σε όλους. Άνθρωπος του λόγου και του κειμένου, κατάφερνε να ζωντανεύει τις λέξεις και να τις κάνει να γεμίζουν τους χώρους, να δημιουργούν συναισθήματα και να μοιράζεται με τους συνεργάτες και το κοινό του τον πλούτο τους. Σε διαρκή διάλογο με τον εαυτό του και τους άλλους, αναζητούσε μαζί τους το νόημα του λόγου και της (θεατρικής) πράξης καθώς δούλευε το ένα ή το άλλο σενάριο, καθώς σκεφτόταν το στήσιμο μιας σκηνής, καθώς δινόταν παθιασμένα στην πραγματοποίηση μιας παράστασης, καθώς σκεφτόταν τα πρόσωπα, τα λόγια τους, την κίνησή τους και τα έκανε δικά του λόγια και κίνηση. Είμαι απολύτως σίγουρος πως όσο προετοίμαζε το τελευταίο του ταξίδι, τόσο ο διάλογος με τον εαυτό του γινόταν έντονος για όσα πέρασε και όσα θα μελλούμενα θα δει. Ταυτιζόταν με τη θέση του γέροντα του «ΜαράνΑθά» και τον παθιασμένο εσωτερικό του διάλογο, μια εκπληκτική παράσταση – θα το θυμίσω – που πρόσφερε στο αργολικό κοινό και που ίσως δεν θα είχαμε δει ποτέ. Αυτή η εσωτερικότητα ήταν, πέρα από τα λόγια, που οδηγούσε το Νικόλα στη δημιουργία και στην δυναμική προσέγγιση της τέχνης του θεάτρου μέσα στην κοινότητα και για την κοινότητα.
«Μας έχει σημαδέψει η παρουσία του και δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε», μου έλεγε πρόσφατα μέλος της θεατρικής ομάδας της «Πρότασης». Κι αυτό γιατί, με ένα σπάνιο δημιουργικό ανθρωπισμό, ο Νικόλας Ταρατόρης άνοιξε μια πόρτα στην Τέχνη για δεκάδες νέους ανθρώπους, που αγκάλιασαν την Πρόταση και ανακάλυψαν στη θεατρική σκηνή προσωπικές ικανότητες και δεξιότητες, που ίσως να μην είχαν ποτέ φανταστεί. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και σήμερα τόσες απόπειρες οργάνωσης «δημοτικών θεατρικών σκηνών» έχουν αποτύχει!
Η Πρόταση υπήρξε ένα μεγάλο σχολείο έκφρασης για όλες και όλους. Ένα στέκι όπου ανάμεσα στις ατέλειωτες ώρες για πρόβες, φούντωναν οι συζητήσεις για το έργο, έμπαιναν προβληματισμοί, αναλύονταν κινήσεις, εκφράζονταν γνώμες. Το μυαλό δούλευε, η καρδιά άνοιγε, η γλώσσα εκφραζόταν. Φυσικά, η χαρά ήταν απερίγραπτη όταν από μια γεμάτη αίθουσα ο θίασος και ο σκηνοθέτης του εισέπρατταν θερμά παρατεταμένα χειροκροτήματα. Κι έπειτα, ο Νικόλας αναζητούσε στους ντόπιους δημιουργούς τα στοιχεία μιας τοπικής πολιτιστικής παραγωγής για να τα αναδείξει και μαζί τους να αναδείξει τις δυνατότητες τους ίδιου του τόπου. Ίσως και να μην έγινε απολύτως κατανοητό το έργο του Νικόλα Ταρατόρη και της Πρότασης. Μερικοί το εκμεταλλεύτηκαν για λόγους δημόσιας προβολής, χωρίς να αναλάβουν απλές, μικρές δεσμεύσεις στήριξης ενός τόσο σημαντικού φορέα. Γι’ αυτό και ο Νικόλας και όλοι στην «Πρόταση» αγωνιούσαν και πάλευαν για τα απολύτως αναγκαία, το ενοίκιο, το ηλεκτρικό….
Το Σάββατο 15 Ιανουαρίου τιμήθηκε η μνήμη του ένα χρόνο μετά τη στιγμή της αναχώρησής του για το μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι αιώνιο όπως το ήθελε και όπως πραγματικά είναι. Στους ζώντες και τους περιλειπόμενους κατά τον Απόστολο, ανήκει η υποχρέωση της μνημόνευσης ώστε να αντλούν δύναμη από το έργο, προοπτική από την προσπάθεια, αισιοδοξία από την πορεία που χάραξε ένας πρωτεργάτης του πολιτισμού!
