του Φώτη Κολεβέντη, προέδρου του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Αργολίδας
Μια και μόνη ευχή μας διακατέχει: Θα θέλαμε σήμερα, ημέρες αγάπης και κοινωνικής αλληλεγγύης που είναι, να σας πούμε απλώς και μόνο: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Και αυτό θα τα ‘λεγε όλα… Κατάφεραν όμως (και δούλεψαν τόσοι πολλοί γι αυτό), αυτή η αυτονόητη ευχή να ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο.
Είτε στρέψουμε το βλέμμα στον δικό μας, τον ελληνικό μικρόκοσμο, είτε στο παγκόσμιο χωριό, ελάχιστα ελπιδοφόρα και αισιόδοξα βρίσκει κανείς, για να πάρει αμπάριζα και να αρθρώσει ευχετήριο λόγο.
Στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας, με την τεχνολογία σε δυσθεώρητες κορυφές και τις παραγωγικές δυνάμεις σε πρωτοφανή ανάπτυξη, η φτώχεια βασιλεύει στο μεγαλύτερο μέρος της γης. Παράλληλα, η καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη προδικάζει ανεπανόρθωτες οικολογικές καταστροφές. Μια άλλου είδους φτώχεια δηλαδή…
Με τη λήξη του ψυχρού πολέμου πολλαπλασιάζονται οι ελεγχόμενοι θερμοί πόλεμοι. Τις εκσυγχρονιστικές διακηρύξεις των κυβερνώντων ακολουθεί ο δραστικός περιορισμός των κάθε είδους ελευθεριών και δικαιωμάτων. Και στο δικό μας μικρό “συνοικισμό”, οι κρατούντες μάς υποδέχονται στην πόρτα του 2022 με βλέμμα βλοσυρό και με υποσχέσεις για άλλη μια χρόνια λιτότητας, αυταρχισμού φτώχειας. Με εξαγγελίες για παντοειδή μέτρα υφαρπαγής του εισοδήματος των μισθωτών…
Η ανεργία και η νέα φτώχεια δεν μοιάζουν με προβλήματα προς επίλυση αλλά γίνονται -μέρες που είναι- αφορμές για επίδειξη φιλάνθρωπων αισθημάτων (υπαρκτών και ανύπαρκτων…). Πού να περισσεύσει κουράγιο για ευχές…
Όμως, αυτές τις μέρες είναι που χρειάζεται περισσότερο η ελπίδα… Χωρίς ελπίδα όχι ο χρόνος δεν μπορεί να κυλήσει, ούτε μια μέρα δεν φεύγει.
Αυτή η ελπίδα κρατάει τις τύχες του μέλλοντος μας ανοιχτούς. Και εάν βοηθηθεί λιγάκι από την αγωνιστική ενίσχυση της διάθεσης μας, που όλους λίγο πολύ μας διακατέχει, να αλλάξουμε τη ζωή μας, ίσως δεν χρειαστεί να αλλαξουμε την ευχή: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
Φώτης Κολεβέντης
