Γράφει η Θέμις
– Χαίρομαι πολύ που ήρθαμε νωρίτερα σήμερα. Θα προλάβω να παίξω κορονοϊό, μου είπε ο οκτάχρονος Άγγελος το πρωί, καθώς τον πήγαινα στο σχολείο.
-Τι εννοείς; Πώς παίζεται αυτό; ρώτησα απορημένη.
-Ένας κάνει τον κορονοϊό και κυνηγάει τους άλλους. Όποιον πιάσει, γίνεται κορονοϊός και κυνηγάει αυτός. Κάθε πρωί παίζουμε.
Τι όμορφη σκέψη για μια τόσο άσχημη και άβολη κατάσταση. Με παιδική ξεγνοιασιά -μα όχι άγνοια- όλα ιδωμένα. Μήπως έτσι είναι όλα καλύτερα;
Άλλωστε οι ζωγράφοι το ξέρουν καλά αυτό∙ μόνο όταν λείπει ο ήλιος διακρίνονται όλα τα χρώματα γύρω μας. Όλα τα πράσινα, όλα τα μπλε… Με τον ήλιο χάνονται, κρύβονται από τα μάτια.
Δεν χρειάζεται καν να κλείσουμε τα μάτια. Κρύβονται από μόνα τους. Είναι εκεί, αλλά κρύβονται. Σαν να θέλουν να παίξουν μαζί μας!
Και τα παιδιά- ίσως τα πιο «αδικημένα» της όλης κατάστασης- τη βρήκαν τη λύση. Να διώξουν τον κορονοϊό πετώντας τον από πάνω τους ή πάλι ζώντας αρμονικά μαζί του. Χωρίς παράπονα∙ με χαρά, με παιχνίδι, με τη παιδική τους αθωότητα, την καλά κρυμμένη ώρες-ώρες.
Ας το κάνουμε και εμείς λοιπόν! Κι ας αισθανόμαστε πολλές φορές να ανηφορίζουμε κατάφορτοι σε μια φαινομενικά ατελείωτη πορεία. Κι ας αισθανόμαστε άδειοι από κουράγιο και αντοχή. Άδειοι γενικά.
Μέχρι να ξαναβγεί ο ήλιος, να ζεστάνει τα σώματα και τις καρδιές μας, ας απολαύσουμε όλα τα χρώματα∙ όλα τα πράσινα, όλα τα μπλε…όλα!
Με αγάπη από το μέλλον
Θέμις