Τεράστια αίσθηση είχαν οι αποκαλύψεις του Κριστιάν Καρεμπέ για τον προπάππου του, ο οποίος φυλακίστηκε σε ζωολογικούς κήπους στη Γαλλία και στη Γερμανία και παρουσιαζόταν ως ζωντανό έκθεμα.
Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και νυν αθλητικός διευθυντής του Ολυμπιακού κατάγεται από τη Νέα Καληδονία, μια γαλλική επικράτεια στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Το 1931 ο προπάππους του Κριστιάν Καρεμπέ, Γουίλι ταξίδεψε από την Νέα Καληδονία στο Παρίσι μαζί με άλλους συμπατριώτες του, με πρόσχημα να εκπροσωπήσουν τη Νέα Καληδονία και θα συναντηθούν με ανθρώπους της γαλλικής κυβέρνησης.
Εκεί, όπως είπε ο Καρεμπέ, φυλακίστηκαν μέσα στον ζωολογικό κήπο και μάλιστα μπροστά στο κοινό έπρεπε να υπακούν αφού έγιναν προϊόντα έκθεσης ως κανίβαλοι. Κουνούσαν τα μπαστούνια τους, έδειχναν τα δόντια τους, έβγαζαν άγριες κραυγές.
Όταν οι υπεύθυνοι του ζωολογικού κήπου αποφάσισαν ότι δεν τους χρειάζονται πια, δεν τους άφησαν να φύγουν αλλά τους πούλησαν στον ζωολογικό κήπο του Αμβούργου. Εκεί παρουσιάστηκαν ως «οι τελευταίοι κανίβαλοι των νοτίων θαλασσών». Μάλιστα στο Χάγκενμπεκ εξαναγκάστηκαν να κάνουν παραστάσεις σαν ζώα. Αυτή η αποικιακή ανθρώπινη έκθεση ήταν τότε θέαμα για διασκέδαση και μάλιστα προσκλήθηκε και στη μεγάλη γιορτή του Μονάχου, το Oktoberfest.
«Ένιωθαν σαν σκλάβοι, ήταν δύσκολο γι’ αυτούς» λέει ο Σύμβουλος Στρατηγικής της διοίκησης της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Ο Καρεμπέ έμαθε γι’ αυτές τις ταπεινώσεις, που έπρεπε να υπομείνει ο προπάππος του μέσα από ένα μυθιστόρημα, που εκδόθηκε το 1998 με τίτλο “Cannibale” του συγγραφέα Didier Daeninckx καθώς μέχρι τότε δεν γνώριζε απολύτως τίποτα.
Ο τηλεοπτικός σταθμός NDR στο πλαίσιο του ρεπορτάζ προσπάθησε να προγραμματίσει κι ένα ραντεβού ανάμεσα στον Κριστιάν Καρεμπέ και τους ανθρώπους του Χάγκενμπεκ, οι οποίοι ωστόσο καθυστέρησαν πολύ να απαντήσουν το εν λόγω αίτημα, με αποτέλεσμα αυτή η συνάντηση να μη γίνει ποτέ.
Στη Γερμανία το θέμα έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και οι υπεύθυνοι του ζωολογικού κήπου βρίσκονται υπό πίεση. Ο υπεύθυνος των πολιτιστικών αρχών του Αμβούργου τόνισε πρόσφατα: «Είναι επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε και εμείς ως κοινωνία το αποικιακό παρελθόν μας, να το αντιμετωπίσουμε και να το επεξεργαστούμε ενεργά με τους απογόνους των θυμάτων».
