Τώρα το καλοκαίρι, η γουρνοπούλα επιβάλλεται… Και υπάρχει τρόπος να την φάτε ολόκληρη μόνοι σας, χωρίς να βαρυστομαχιάσετε… Οι παλιοί Αργείτες ήξεραν το μυστικό…
Το 1889, ένας από αυτούς, ο χασάπης Πασσαλής, κέρδισε στοίχημα, τρώγοντας ολόκληρο γουρνόπουλο! Στο περιοδικό “Μπουκέτο” (σε τεύχος του 1931) περιγράφεται η μεγάλη νίκη του συμπατριώτη μας…
………………………………………………………………..
Υπήρχε κάποτε στο Άργος ένας ηρωικός χασάπης, Πασσαλής ονομαζόμενος, ονομαστός για τη χωρητικότητα του στομάχου του. Μπορούσε να φάει ολόκληρο λουκούλλειο τραπέζι και να πιει το Νιαγάρα με όλα του τα παραπόταμα. Συγκεκριμένα ο Πασσαλής στοιχημάτιζε, ότι ήταν άξιος να φάει ολόκληρο γουρουνόπουλο «και με τα σχετικά του». Οι Αργείτες, ξέροντας ότι ο αδηφάγος συμπολίτης τους μπορούσε να πραγματοποιήσει την απειλή του, δεν τολμούσαν να δεχθούν το στοίχημα.
Τέλος, βρέθηκε το θύμα, κάποιος ξένος έμπορος που είχε πάει στο Άργος από την Πάτρα, ν’ αγοράσει τη διαλεχτή σουλτανίνα του Αργολικού κάμπου. Αυτό συνέβη κατά το φθινόπωρο του 1889.
– Λοιπόν, τι μπορείς να φας; ρώτησε ο ξένος τον Πασσαλή.
– Ένα τραπέζι για δώδεκα! απάντησε εκείνος. Δηλαδή: ένα γουρουνόπουλο, ένα καρβέλι ψωμί, δώδεκα μερίδες τυρί, σαλατικά, μια τέντζερη μακαρόνια… Όλα μαζί και ανακατωμένα!
– Και φρούτα; χαμογέλασε ο Πατρινός.
– Τα φρούτα θα τα φέρω εγώ, απάντησε ο πονηρός Αργείτης χαμογελώντας κι αυτός, αλλά αινιγματικά…
– Δέχεσαι;
– Δέχομαι! είπε ο Πατρινός.
Η συμφωνία έκλεισε. Όποιος από τους αντιπάλους θα έχανε το στοίχημα, θα πλήρωνε τα έξοδα του φοβερού γεύματος…
Την Κυριακή, σχεδόν ολόκληρο το Άργος μαζεύτηκε στον τόπο του στοιχήματος, μια από τις πλατείες της πόλεως. Δεν έλειπαν ούτε οι δημόσιες, ούτε οι δημοτικές αρχές. Θέαμα!
Ο χασάπης ήρθε, ντυμένος με τα γιορτινά του και κρατώντας κάτω από τις μασχάλες του δύο τεράστια καρπούζια από το είδος που οι ντόπιοι τα λένε «βαρέλες» και που γίνονται καμιά φορά ως δέκα οκάδες.
– Αυτά είναι το φρούτο μου! εξήγησε ο Πασσαλής χαμογελώντας. Δεν βρήκα μεγαλύτερα στο παζάρι…
Μουρμουρητό επιδοκιμασίας πέρασε μέσα από το συγκεντρωμένο πλήθος. «Το κέρδισε ο Πασσαλής το στοίχημα», έλεγαν υπερήφανα οι Αργείτες προεξοφλούντες την επιτυχία του συμπολίτη τους. Γιατί αυτοί ήξεραν τι σήμαινε η παρέμβαση των δύο μεγάλων καρπουζιών στο μενού του στοιχήματος.
Και ο αγώνας άρχισε…
Ο χασάπης έριξε μια ματιά στο καλοστρωμένο και γεμάτο τραπέζι, επιθεώρησε τα πάντα, τα βρήκε εντάξει, κι έπειτα ανασκουμπώθηκε… Έβγαλε από το ζωνάρι του την «ανφιστομή», κομμάτιασε με τέχνη το ροδοκόκκινο γουρουνόπουλο, το ψωμί κι έπειτα έκανε το ίδιο για τα δύο καρπούζια και παράταξε τις φέτες μπροστά του… Τέλος, κάθισε, έκανε το σταυρό του και άρχισε να τρώει.
– Καλή όρεξη, του είπε ειρωνικά ο αντίπαλός του.
– Ευχαριστώ. Κόπιασε, απάντησε ο Πασσαλής.
– Α, όχι, θα τα φας μόνος σου όλα.
– Μείνε ήσυχος, θα τα φάω!…
Ο Πασσαλής, στην εκτέλεση του ρόλου του, ακολούθησε ένα σοφό σύστημα. Εν πρώτοις δεν βιαζόταν, έτρωγε με όλη του την ησυχία. Κι έπειτα από κάθε γενναία μερίδα, έτρωγε και μια φέτα καρπουζιού. «Αυτό θα τον σώσει, έλεγαν οι πεπειραμένοι συμπολίτες του. Το καρπούζι είναι χωνευτικό».
Κι ο Πασσαλής εξακολουθούσε να τρώει αργά, με όλη του την άνεση, καταβρόχθιζε τα κομμάτια του γουρνόπουλου, τις φέτες το ψωμί, το τυρί, το γεύμα του με το καρπούζι, του οποίου τα τεράστια κομμάτια χάνονταν μέσα στο απύθμενο εκείνο στομάχι…
Κι όσο περνούσαν οι ώρες, το τραπέζι άδειαζε…
Ύστερα από τρεις ώρες δεν υπήρχε ούτε ψίχουλο, παρά κόκαλα μόνο και καρπουζόφλουδες. Τότε ο νικητής γύρισε προς τον ηττημένο και του είπε:
– Έχει τίποτα άλλο, παρακαλώ;
Ο ηττημένος έσκυψε το κεφάλι, πλήρωσε τα έξοδα του ιστορικού γεύματος, ενώ το πλήθος ζητωκραύγαζε υπέρ του Ολυμπιονίκη της κοιλιάς και τον συνόδευσε θριαμβευτικά στο σπίτι του!
Το γεγονός έμεινε στα χρονικά του Άργους και το διηγούνται οι γηραιότεροι.
Ο Πασσαλής με τ’ όνομα!
Επιμέλεια: Γ.Νικ.
