Ρεπορτάζ του Γιώργου Αργυρίου στην εφημερίδα “Ύπαιθρος Χώρα”
Σοφικό Κορινθίας: Ένα χωριό όπου μια μικρή ομάδα πενήντα ατόμων δείχνει να είναι αμετανόητα ρομαντική και να συνεχίζει μια πορεία που χάραξαν προηγούμενες γενιές συλλέγοντας τη ρητίνη από τα πεύκα που τους περιβάλλουν και αποτελώντας την καλύτερη μονάδα φύλαξης των δασών τους.
Το 1985 ρητινοσυλλέκτες ήταν σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του Σοφικού και η παραγωγή έφθασε τους 1.500 τόνους και η αμοιβή ήταν 7 δρχ/τόνο. Αυτή ήταν η κορύφωση που έδινε εισόδημα σημαντικό στους συλλέκτες Από εκεί και πέρα αρχίζει η πτώση με αποτέλεσμα να φθάσουμε σήμερα τους (40) τόνους και η αμοιβή να μην ανταποκρίνεται σε καμία περίπτωση στις προσδοκίες.
Στα 0,20 λεπτά αμείβεται σήμερα ο τόνος και σε αυτή την τιμή έρχονται να προστεθούν 0,35 λεπτά που αποτελούν την κρατική επιδότηση.
Ένας από τους παλαιότερους ρητινοσυλλέκτες ο Γιάννης Κλέττας θα μας επισημάνει:
«Δυστυχώς αν και η ρητίνη αποτελεί ένα πολύτιμο υλικό φθάσαμε στο σημείο να απασχολεί πολύ λίγους αφού η τιμή της δεν ανταποκρίνεται στους κόπους και στα έξοδά μας. Το μόνο στοιχείο που κρατά έστω και αυτούς τους λίγους που επιμένουν είναι τα ένσημα που κερδίζει ο ρητινοσυλλέκτης στην κατηγορία βαρέα και ανθυγιεινά. Μας είπαν κάποια στιγμή ότι η τιμή δεν ανεβαίνει γιατί παίρνουν από την Κίνα!».
Η συλλογή της ρητίνης αρχίζει τον Μάιο και τελειώνει στις αρχές Οκτώβρη. Αυτό σημαίνει ότι εάν δεν είχε δημιουργεί αυτή η απαξίωση στο προϊόν μέσα στα 300 χιλιάδες στρέμματα πευκοδάσους θα υπήρχαν κάθε χρόνο δεκάδες «εθελοντές» που μαζί με την εργασία τους θα αναλάμβαναν και την φύλαξη των δασών. Χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατεί είναι ότι ενώ στο παρελθόν υπήρχαν πάνω από δέκα εργοστάσια τώρα πλέον έχει απομείνει ένα μόνο για να συγκεντρώνει το υλικό και να κατασκευάζει νέφτι.
Γεμάτος πληγές από τις εργασίες καθαρισμού που κάνει στο δάσος ανοίγοντας μονοπάτια εμφανίσθηκε ο Γιώργος Μαργκέλης που επιμένει να συγκεντρώνει ρητίνη παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν.
Αναφερόμενος στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί θα δηλώσει κατηγορηματικά:
«Το κράτος οφείλει να στηρίξει τους ρητινοσυλλέκτες που αποτελούν και τον πλέον φυσικό σύμμαχο του δάσους. Σήμερα που οι φωτιές απειλούν με εξαφάνιση μεγάλες δασικές εκτάσεις είναι αναγκαίο όσο ποτέ να στηριχθούν οι εργάτες του δάσους που μέσα από την δράση τους υπηρετούν και τις ανάγκες φύλαξης που υπάρχουν Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει πόσες εργασίες πολύτιμες γίνονται ώστε να μην βρίσκει η φωτιά «έτοιμη τροφή». Αν επιστρέψουν όλοι, το κέρδος θα είναι πολλαπλάσιο τόσο για το περιβάλλον όσο και για το κράτος.»
Για επίλογο κρατήσαμε το μοναδικό κέρδος για τον ρυτινοσυλλέκτη όπως μας το ανέφερε ο Παναγιώτης Γκερζελής που είναι τα βαριά και ανθυγιεινά ένσημα. Ο παραγωγός παραδίνοντας ένα τόνο ρητίνης παίρνει 35 ένσημα… Αν έβλεπε κάποιος πώς μαζεύεται ένας τόνος ρητίνης τότε θα καταλάβαινε….»
