Ο Γιάννης Σιατερλής
Ο πατέρας μας, Γιάννης Σιατερλής έφυγε από την ζωή τις πρωϊνές ώρες της Δευτέρας, 29 Μαρτίου 2021. Έσβησε ήσυχα αφού χαιρέτησε παιδιά κι εγγόνια και δέχτηκε τις ευχές του παπα-Κώστα, του ιερέα με τον οποίο συνδεόταν από πολλά χρόνια.
Γεννήθηκε το 1925 στην Πουλακίδα της Αργολίδας. Ήταν ένας άνθρωπος τίμιος, καλός και αγαθός, αγαπούσε και στήριζε τους συνανθρώπους του. Αγαπούσε τον Θεό και την εκκλησία του. Από τα νιάτα του άνθισε στην ψυχή του το δώρο της τέχνης, έπιαναν τα χέρια του, ζωγράφιζε παντού και μοίραζε τα έργα του. Η Κατοχή και οι οικογενειακές συνθήκες τον εμπόδισαν να καλλιεργήσει αυτή του την έφεση. Ακόμα τώρα, τα ζωγραφικά έργα του κοσμούν πολλά σπίτια.
Σπούδασε στην Πάντειο Οικονομική Σχολή. Μετά την τετράχρονη υπηρεσία του στον Ελληνικό Στρατό, ερωτεύτηκε την Φρόσω Πενιάδου, παντρεύτηκαν και μαζί κατοίκησαν στο πατρικό του σπίτι στο Άργος, όπου δίπλα στον πατέρα του και στην συνέχεια μόνος, δούλεψε επί πολλά χρόνια στο γενικό εμπόριο. Πρόκοψε στη δουλειά αυτή ενώ η δημιουργικότητά του αφιερώθηκε κι εκτονώθηκε με την ανοικοδόμηση οικιών και κτιρίων – για την ευρεία οικογένεια- που χρηματοδοτούσε και επιμελούνταν με ιδιαίτερη φροντίδα.
Με την πολυαγαπημένη του Φρόσω, απέκτησαν τέσσερα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στην αγάπη της οικογένειας και που με την σειρά τους, του χάρισαν οκτώ εγγόνια τριών εθνικοτήτων, και πέντε δισέγγονα. Τα δίδαξε, τον σεβασμό στον Θεό και στον άνθρωπο, την αγάπη στην ελευθερία, την αγάπη στη φύση μέσα από συνεχείς εκδρομές και ταξίδια, την αγάπη στη ζωή και την τέχνη.
Εμείς τα παιδιά του, του δώσαμε την χαρά να μας δει όλα, μαζί και με τους συντρόφους της ζωής μας, να καλλιεργούμε την τέχνη και την αρχιτεκτονική. Σε αντίθεση με ό,τι έκαναν οι δικοί του γονείς, μας βοήθησε και στήριξε με χαρά τις επιλογές μας.
Την δεκαετία του ‘80 ο Γιάννης Σιατερλής μετακόμισε στην Αθήνα όπου δραστηριοποιήθηκε αρχικά στην εταιρεία “Χρωμολάκ” και στην συνέχεια στο πολυκατάστημα “Μινιόν”, ως ιδιωτικός υπάλληλος.Την δεκαετία του ‘80 οικοδόμησαν με την Φρόσω, στη Δέση Γέρακα Αττικής, ένα σπίτι με μεγάλο κήπο που έγινε το καταφύγιο των ώριμων χρόνων της ζωής τους. Αυτό το σπίτι ήταν το σημείο αναφοράς των εορτασμών Πάσχα, Χριστουγέννων, Καθαράς Δευτέρας και Γενεθλίων όλης της οικογένειας. Όλα τα εγγόνια έπαιξαν- ακόμα και τα δισέγγονα- έκαναν κούνια, τραμπάλα και μονόζυγο μέσα στα δέντρα του μεγάλου κήπου. Όλα τα παιδιά και τα εγγόνια έχουν τρυφερές αναμνήσεις και θυμούνται γιαγιά και παππού να τους αφιερώνονται με αγάπη, με καλομαγειρεμένο φαγητό, παραμύθια, τραγούδια και να σύρουν χορούς. Τα ζυμωτά καρβέλια, τα πρόσφορα και οι βασιλόπιττες του Γιάννη έχουν αφήσει εποχή.
Ο Γιάννης Σιατερλής ήταν ένας «pater familiae» που μέχρι τώρα, χρόνια μετά το βαρύ πένθος του για την απώλειας της Φρόσως, κατάφερνε να μαζεύει γύρω του, όλη την οικογένεια ενωμένη. Μια οικογένεια ζωντανή, με πολλές φωνασκίες και αντιπαραθέσεις αλλά πάντα αλληλοϋποστηρικτική και ενωμένη στα δύσκολα. Μια οικογένεια που ελεύθερα απλώθηκε και δραστηριοποιείται σε τέσσερις χώρες της Ευρώπης παραμένοντας μία και αδιαίρετη.
Εμείς τα παιδιά κι εγγόνια του, τον αποχαιρετήσαμε τραγουδώντας πάνω στον οικογενειακό τάφο στο Άργος, κι ύστερα στο σπίτι του γιού του Παναγιώτη, με πολλή συγκίνηση και τραγούδια π’ αγαπούσε, κρατώντας γερά την πνευματική κληρονομιά που μας άφησε, Ενότητα, Αλληλεγγύη κι Αγάπη.
Μ’ αυτά τα λόγια θέλουμε να τον αποχαιρετίσουμε μαζί σας, με εσάς που τον γνωρίσατε πολύ ή λιγότερο, που μοιραστήκατε μαζί του κομμάτια της ζωής σας.
Ο Γιάννης Σιατερλής ήταν κι έφυγε από την ζωή σαν «Λεβέντης».
Δήμητρα, Βέρα, Πάνος & Γιούλη Σιατερλή, Pino Pandolfini, Jonathan Hamblin
