Ζούμε σε μια χώρα αιμοσταγή κι αιμοδιψή, μια χώρα σαδιστική κι εκδικητική. Ζούμε σε μια χώρα που κυβερνιέται με τα γκλομπ, με τα δακρυγόνα, με το ξύλο, με το αίμα, με τα χημικά, με τους τόνους νερό, με τους εξευτελισμούς, με τη βία, με την αυθαιρεσία. Ζούμε σε ένα κρανίου τόπος. Ζούμε σε ένα Άουσβιτς. Σε λίγο θα ράψουμε κι αστέρια στο πέτο του παλτού μας για να ξέρουν ποιους ποδοπατούν σε αυτή την ατέλειωτη Νύχτα των Κρυστάλλων.
(Έλενα Ακρίτα, news247, 8-3-2021)
Μια που μιλάμε για αστυνομική βία, θυμήθηκα το Πισοδέρι, 17 Ιουνίου 2018. Καμία ΕΔΕ, ελάχιστες αρνητικές αναφορές στα ΜΜΕ.Μόνο ξύλο, δακρυγόνα, σπρώξιμο ανθρώπων σε κατηφορική πλαγιά. Από θαύμα δεν θρηνήσαμε δεκάδες θύματα. Έτσι δέρνει η αριστερά το 75% που διαφωνεί μαζί της.
(Defencepoint.gr, 9-3-2021)
του Γιώργου Κόνδη
Ξεκίνησα να γράφω το κείμενό μου με αφορμή το άρθρο του Ηλία Παπαδόπουλου που δημοσιεύτηκε στα Argolika.gr στις 8-3-2021. Κι αυτό γιατί θεώρησα, παρά τη σαφέστατη και δικαιωματική κομματική τοποθέτηση του πρώτου μέρους, πως για πρώτη φορά κοινοποιείται δημόσια μια νηφάλια προσπάθεια κατανόησης των όσων συμβαίνουν και μάλιστα με συγκεκριμένες προτάσεις με τις οποίες μπορεί κανείς να συμφωνήσει, να διαφωνήσει ή και να συμπληρώσει. Αυτή είναι και η σημασία των προτάσεων όταν γίνονται δημόσια. Δυστυχώς, η τύχη τους είναι προδιαγεγραμμένη καθώς τα σημερινά πολιτικά κόμματα ευνοούν τα ακροατήρια που γαυγίζουν, από εκείνα που σκέπτονται, διαλογίζονται και συζητούν. Ο δογματικός λαϊκισμός στην πολιτική σκέψη φαίνεται να κυριαρχεί. Γι’ αυτό το λόγο κείμενα σαν αυτό του Ηλία Παπαδόπουλου, δημιουργούν εκπλήξεις και πιθανές αναθερμάνσεις ενός σοβαρού πολιτικού διαλόγου, τουλάχιστον σε περιφερειακό επίπεδο.
Είναι αδύνατο να προχωρήσουμε ως χώρα και λαός χωρίς να έχουμε επιλύσει, μια και καλή, το «σύνδρομο του εμφυλίου» που κατατρώει τις σάρκες της χώρας, επιβάλει σισύφειες προσπάθειες επανεκκίνησης σε όλα τα επίπεδα και ανακυκλώνει τις εσωτερικές κρίσεις με τεράστια κόστη για την οικονομία, τις παραγωγικές δομές και, κυρίως, τους ανθρώπους της. Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του τελευταίου καταστρεπτικού εμφυλίου, οι νοοτροπίες, οι πρακτικές, οι λόγοι που εκφέρονται και οι κομματικές δράσεις παραπέμπουν διαρκώς στο διχαστικό κλίμα του εμφυλίου, παρά την τεράστια πρόοδο που έχει επιτύχει η Ελλάδα στο επίπεδο της ενίσχυσης και της ανάπτυξης των δημοκρατικών της θεσμών! Είναι τρομακτικό να ακούς νέους ανθρώπους να επικαλούνται μηχανιστικά καταστάσεις (Μακρονήσια, χούντα, αστυνομοκρατία….) που ποτέ δεν βίωσαν, σε μια κοινωνία που τους παρέχει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα να τα επικαλεστούν δημόσια. Είναι απελπιστικό να ακούς υποτιθέμενους «διαμορφωτές κοινής γνώμης» να επικαλούνται ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, γκαιμπελικές προπαγάνδες και άλλα ανατριχιαστικά, σε μια κοινωνία που τους παρέχει κάθε μέσον και δυνατότητα να τα εκφράσουν ελεύθερα χωρίς καμία απολύτως επιτήρηση, λογοκρισία ή δίωξη!
Τρίπολη, 1949. Τα πτώματα των μαχητών της ΙΙΙης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού εκτίθενται «προς αναγνώρισιν» (φωτό: Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων)
Η μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις δυτικές αστικές δημοκρατίες στο επίπεδο των δημοκρατικών θεσμών. Ούτε μπορεί να συγκριθεί με τις Δεσποτείες ρωσικού ή τουρκικού τύπου και τις δημοκρατικές επιφάσεις τους. Σε εκείνο που χρειάζεται να εμβαθύνουμε είναι ο δημοκρατικός διάλογος, τον οποίο φαίνεται πως μόνο οι νουνεχείς πολίτες μπορούν να επιβάλουν, καθώς οι πολύχρωμοι πολιτικάντηδες τρέφονται από την οχλαγωγία και τον γιγαντισμό των προθέσεων.
Ποιος μπορεί να εξηγήσει με λογικό τρόπο πως γίνεται σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή με μια υγειονομική κρίση εσωτερική και μια σοβαρότατη απειλή εξωτερική από την Τουρκία, να καταπιανόμαστε με την απεργία πείνας ενός αυτόκλητου «λαϊκού σωτήρα» και κατά συρροή δολοφόνου και να κάνουμε ανιστόρητες συγκρίσεις με την περίπτωση του Ιρλανδού Μπόμπι Σάντς;
Καμία επίσης λογική εξήγηση δεν μπορεί να δοθεί και δεν στέκει, για τους λόγους που μια Κυβέρνηση επιμένει στην παρουσία ειδικού αστυνομικού σώματος στα πέντε πανεπιστήμια της χώρας, όταν ο ίδιος ο Υφυπουργός (Αγγ. Συρίγος) τονίζει πως τέτοια μέτρα δεν ισχύουν σε καμία χώρα της Ευρώπης.
Χρειάζεται να αντιδράσουμε και να διαμαρτυρηθούμε για τη βία που ασκείται από όσους θεωρούν ότι έχουν την εξουσία για να το πράξουν (π.χ. αστυνομικοί); Βεβαίως και πρέπει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να αντιδράσουμε κατά της βίας που ασκείται πολλαπλώς και από διάφορους στο επίπεδο της δημόσιας έκφρασης, της ιδεολογίας, της πολιτικής, της θρησκευτικής συνείδησης, κ.λ.π. Χρειάζεται να απαιτήσουμε επειγόντως μια σοβαρή εκπαίδευση των αστυνομικών, όπως το ίδιο επείγουσα είναι και η δική μας αλλαγή νοοτροπίας, ώστε να δούμε τους ανθρώπους αυτούς ως εργαζόμενους σε ιδιαίτερες συνθήκες. Κυρίως χρειάζεται να σκεφτούμε πως η σύγκρουση που επιδιώκουν ανεγκέφαλοι όλων των πολιτικών χώρων, έχει και θα έχει πολλαπλασιαστικά τεράστιο κόστος για όλους μας,για ολόκληρη τη χώρα.
Η φασιστική διαπόμπευση του Πρύτανη του Οικ.Παν.Αθηνών. Οι “επαναστάτες” επικηρύχθηκαν, συνελήφθησαν και … κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι!
Ίσως δοθεί κάποτε η δυνατότητα σε νέους ερευνητές να αναλύσουν το ελληνικό «σύνδρομο του εμφυλίου». Ίσως επίσης να φτάσουμε στο επίπεδο να συζητάμε την ιστορία με τρόπο περισσότερο διδακτικό, ώστε να ξεπεράσουμε τις εμφυλιοπολεμικές τοποθετήσεις και να μπούμε στην εποχή των διδαγμάτων και του διαλόγου. Για την ώρα και μέσα στα πλαίσια ενός κειμένου δημοσιογραφικού περισσότερο χαρακτήρα που θέτει υποθέσεις εργασίας για ένα φαινόμενο, εκτός από τις οικτρά περιορισμένες δυνατότητες των πολιτικών ηγεσιών να ενισχύσουν τον δημοκρατικό διάλογο, θα προσανατολιζόμουν στην προβληματική διαπαιδαγώγηση των γενιών της μεταπολίτευσης στα αγαθά της αστικής δημοκρατίας (εκτός από την «μονοκαλλιέργεια» των καταναλωτικών) και στην απογοητευτική απουσία συγκριτικού και τεκμηριωμένου λόγου για όσα μας απασχολούν, αφήνοντας χώρο στους κακογράφους της ιστορίας και στις μουτζαλιές τους.
5 Μαΐου 2019, Γήπεδο ΝήαρΉστ, Καισαριανή
