Γράφει ο Ηλίας Παπαδόπουλος
Τον τελευταίο, τουλάχιστον, χρόνο συμβαίνουν συστηματικά περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας ή/και βαρβαρότητας που κατά περίπτωση περιλαμβάνουν προκλητική και προσβλητική συμπεριφορά κατά πολιτών, βιαιοπραγίες, ξυλοδαρμούς, αναίτιες συλλήψεις και απόδοση ποινικών αδικημάτων στηριγμένων σε προκατασκευασμένα κατηγορητήρια, μέσα σε μία ατμόσφαιρα γενικευμένης αστυνομικής ατιμωρησίας για τις ανωτέρω πράξεις.
Η συμπεριφορά αυτή ξεπερνά κατά πολύ τη διαχρονική συμπεριφορά της ελληνικής αστυνομίας και, κατά τη γνώμη μου, δείχνει να προέρχεται από εντολές που δίνονται σε ανώτερο κυβερνητικό επίπεδο. Η σημερινή κυβέρνηση επιχειρεί να διχάσει τους πολίτες για να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά και εκλογικά συντηρητικές τάσεις που φαίνεται να κυριαρχούν σε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Επίσης φαίνεται να επιχειρεί να εργαλειοποιήσει τους περιορισμούς που έχουν επιβληθεί λόγω κορωνοϊού, για να εγκαθιδρύσει μία γενικευμένη αστυνομοκρατία που θα καταστείλει μελλοντικά τα κινήματα αντίστασης που αναπόφευκτα θα δημιουργηθούν όταν αποκαλυφθεί το μέγεθος της οικονομικής κρίσης, μετά το τέλος των έκτακτων μέτρων και την επιστροφή σε μία σχετική κανονικότητα.
Από την άλλη πλευρά η ανωτέρω κατάσταση δεν δικαιώνει ούτε δικαιολογεί απόψεις που εκφέρονται στο δημόσιο λόγο και αρνούνται το δημοκρατικό χαρακτήρα της πολιτείας που ζούμε, μιλώντας για χούντα ή που καταδικάζουν συνολικά την αστυνομία ως θεσμό. Συνεχίζουμε να ζούμε σε μία αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και την εξουσία ασκεί το κόμμα που νόμιμα κέρδισε την τελευταία εκλογική αναμέτρηση. Καταστολή και αυταρχισμός υπάρχουν και στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, ιδίως όταν κυβερνήσεις ασκούν πολιτικές στις οποίες αντιδρά μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Ως προς την αστυνομία στο «δυτικό κόσμο» τουλάχιστον, ανέκαθεν επιτελούσε και συνεχίζει να επιτελεί ένα διττό ρόλο, αφενός προστασίας των πολιτών από την εγκληματικότητα και αφετέρου καταστολής κινημάτων διαμαρτυρίας στις κυβερνητικές πολιτικές. Όσο λοιπόν και αν μας ενοχλεί ο δεύτερος ρόλος της, τη χρειαζόμαστε για να επιτελεί τον πρώτο.
Επειδή λοιπόν ζούμε σε δημοκρατίες που μας δίνουν συγκεκριμένα συνταγματικά δικαιώματα θεωρώ ότι είναι επιτακτικό να δημιουργηθεί το πλατύτερο δυνατόν μέτωπο κομμάτων, συλλογικοτήτων και ατόμων που συμφωνούν ότι θα πρέπει να αντιδράσουμε σε αυτή την κατάσταση θεσμικά και κινηματικά, κοινοβουλευτικά και στο δρόμο, ώστε να πιεστεί, στο μέτρο του δυνατού, η κυβέρνηση να αλλάξει στάση, να ενισχυθεί η διδασκαλία μαθημάτων σχετικών με τα δικαιώματα του πολίτη στις αστυνομικές σχολές, να ενισχυθούν οι υγιείς δυνάμεις μέσα στην αστυνομία και να απομονωθούν και τιμωρηθούν οι θύλακες εντός της που υπερβαίνουν τα όρια της εξουσίας τουςκαι προσβάλουν με παράνομες και εξωθεσμικές συμπεριφορές τους πολίτες της χώρας μας.
Ως προς αυτό καλό θα ήταν να κατατεθούν και νέες ιδέες. Μπορούμε για παράδειγμα να πιέσουμε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα που συμφωνούν,σε μία κοινή πρωτοβουλία μέσα στη βουλή για να πιεστεί η κυβέρνηση; Μπορούμε να οργανώσουμε, με σεβασμό στα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από όλα τα αστυνομικά τμήματα της χώρας μας; Μήπως τέλος θα βοηθούσε ένα εναλλακτικό Metoo, στο οποίο θα διηγηθούμε περιστατικά που έχουν συμβεί σε εμάς τους ίδιους για να προσπαθήσουμε να πείσουμε και τον τελευταίο καλόπιστο πολίτη ότι οι θέσεις αυτές δεν είναι θεωρητικά κατασκευάσματα και προϊόν φαντασίας, αλλά η πραγματικότητα που βιώνουμε;
