CORONA… στο κεφάλι μου (του Αντρέα Τσιάκου)

Γράφει ο Αντρέας Τσιάκος

Αρχίσαμε λοιπόν.

Το καταφέρανε κι αυτό. Σας το περάσανε κι αυτό. Σας το ποτίσανε. Ας φαγωθούμε μεταξύ μας τώρα. Άντε ένας ένας ας βγάλει τα σωθικά του ενάντια στον άλλο. Άντε λύστε το θηκάρι και βγάλτε το σπαθί και κόφτε κάθε άλλη άποψη. Άντε,  φανερώστε τα μυστικά σας, για τα μηνύματα, την ώρα και την αιτιολογία.  Κι όλα αυτά για μια αρχαία πανανθρώπινη συνήθεια. Να βγω από το σπίτι, ελεύθερος, να περπατήσω. Σας το περάσανε κι αυτό ως μια μικρή υποχώρηση των υπευθύνων, για τις ανθρώπινες τάχα ελευθερίες σας.  Σας το φυτέψανε, πες πες. Αναρωτηθήκατε πότε αυτές οι λέξεις μπήκαν στην καθημερινότητά σας και από πού;

Οι Εκκλησίες ανοιχτές, μα τι θέλουν οι παπάδες να παραστήσουν. Εδώ κλείσαμε τα μαγαζιά μας και αυτοί τώρα τι θέλουν να μας δείξουν; Να μας κολλήσουν θέλουν;  Κι εσείς λοιπόν με τη σειρά σας, γίνατε θηρία ανήμερα απέναντι στους πιστούς, αλλά απέναντι στην παράνοια αυτή που ζούμε.

Σκυλάκι καναπέως.
Sms, αιτιολογία, αποστολή.
Μα αυτό προστάζει η λογική,
βεβαίως, βεβαίως.

Μιλάτε όλοι για τις τράπεζες και την ουρά. Αναρωτηθείτε γιατί δεν τις κλείνουν. Μιλάτε για τα εργοστάσια, αναρωτηθείτε για δεν τα κλείνουν.  Κάποιοι γελάνε με σας, «το καταφέραμε λεν κι αυτό, τους ξαναδιαιρέσαμε σε ομάδες». Πιστοί, άπιστοι, αρνητές, ανυπάκουοι,  δεξιοί, αριστεροί, ψεκασμένοι, αψέκαστοι.  Αυτή την φορά η Αργολίδα είχε την τιμητική της… Και πέσατε αμέσως στην τρύπα.

Μιλάτε, μιλάτε και καμία εσωτερική φωνή δεν απαντά. Περιμένετε τις απαντήσεις απ’ έξω.

Μα αν θα έχω αντίθετη άποψη θα είμαι κι εγώ με τους ψεκασμένους.

Όσο ο «εχθρός» ήταν εκτός των πυλών όλα καλά.  Αλλά ξέχασα, εσείς τα ξέρετε όλα. Το άκουσα, ακούγεται από πολλούς, μα μου το είπε η γειτόνισσα, το έμαθα από έγκυρη πηγή, ένα μικρό χωριό είμαστε, αυτά μαθαίνονται.  Εσείς οι ίδιοι λοιπόν συνωμοσιολόγοι. Χωρίς καμία απόδειξη, χωρίς σκεπτικισμό. Εσείς οι ίδιοι βασιλικότεροι του βασιλέως.  Υπερασπιζόμενοι τις ανακρίβειες.  Είδατε ποτέ, τα πρακτικά, τις αναλύσεις, για την καθημερινή μας τάχα ενημέρωση; Πως μπήκε στην ζωή μας αυτό; Γιατί; Από πού και από ποιόν;

Αλλά ξέχασα. Η ζωούλα σας είναι ανεκτίμητη. Netflix, σειρούλες, κύκλοι επεισοδίων και να’ χαμε να λέγαμε. Ω! τι υπέροχη ζωή. Τι υγιεινή ζωή είχατε  πριν.  Εσείς οι ίδιοι που σας τρομάζουν οι ταμπέλες, οι χαρακτηρισμοί, εσείς που υπερασπίζεστε το διαφορετικό, εσείς οι ίδιοι με περισσότερο πάθος κατακεραυνώνετε τώρα τον διπλανό σας. Γιατί; Για μια καλύτερη ζωή; Για ένα καλύτερο αύριο; Μα δεν καταλάβατε πως δεν υπάρχει καλύτερο αύριο; Όσες ευχές για μια καλύτερη χρονιά και να κάνετε, καλύτερο αύριο δεν υπάρχει με τέτοιες συμπεριφορές.

Πίστευα ότι η «κρίση» των προηγούμενων χρόνων θα μας έβαζε μυαλό. Θα μας ταρακουνούσε. Θα μας ξεβόλευε λιγάκι.  Όλοι βέβαια  μέσα σας λέγατε, κι αυτό πάντα σιγανά, να μην σας ακούσει κανένας, ευτυχώς εμένα δεν με επηρέασε. Μα θα επηρεάσει το παιδί σου! Εγώ έχω μα κάποια χρηματική καβάτζα, τι με νοιάζει εμένα τώρα για τους υπόλοιπους.  Εγώ δεν θα πεινάσω, η επιχείρηση μου πάει καλά, έχω και κάποιες άκρες στους κομματικούς κύκλους, θα την βγάλω καθαρή.

Περίμενα από τον πρώτο εγκλεισμό, ότι κάποια μαθήματα θα τα περνάμε.  Λίγη κατανόηση στον διπλανό μας, περισσότερη φαντασία στην ζωή μας, έρωτες αληθινοί ότι θα ξεπηδούσαν από τις καρδιές των ανθρώπων.  Και αυτό που γράφω δεν είναι ρομαντικό.

Απροετοίμαστοι και γεμάτοι φόβο στις καρδιές μας λοιπόν, αδιάβαστοι κι ανέραστοι για μια ακόμη φορά,  προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ένα πρόβλημα , με τις ίδιες πάλι παλαιές  μας τακτικές.

Χάσαμε για άλλη μια φορά κυρίες και κύριοι.

Με κρύβει η σιωπή σου στα βράχια.
Έξω απ’ το χρόνο.
Επαρχία βρώμικη. Σπάγκοι και χαρτοπόλεμος
-Η ζωή μας εξαρτάται από τους αναλυτές;-
Παράθυρα κλειστά.
Ο δρόμος έχει φωνή!
(Λατρεύω τους δρόμους που τρέχουν)
Παράθυρα ανοιχτά.
Απολαμβάνω την θέα:
Νάρκες – περιδέραια
Λέξεις – αντικλείδια

Μίλησε μου όταν κοιμίζεις τα όπλα σου.

(Δημοσιευμένο ποίημα από το 2007)

Μεγάλη φωτογραφία:Pau Barrena/AFP/Getty Images. Φωτογραφία Αντρέα Τσιάκου: Θεοδόσιος Καραμάνος