Ακούω την αγάπη (γράφει ο Αντρέας Τσιάκος)

Βλέπω τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο με τέτοιες συνθήκες και αναρωτιέμαι, δεν υπάρχει ένας να μιλήσει γι αυτό; Κανένας εκπαιδευτικός, κανένας καθηγητής, κανένας γονέας; Παραπάνω από τη ζωή των παιδιών, η κομματική ταυτότητα σας προστάζει τι θα κάνετε; Τι κι αν διδαχτήκατε άλλα στο πανεπιστήμιο… Τι κι αν πήρατε το πτυχίο σας, κάνατε μεταπτυχιακό, κάνατε διπλωματικές εργασίες… Για ποιό λόγο όλα αυτά; Για μια καλύτερη θέση και όχι για μια καλύτερη παιδεία.

Ακούω την αγάπη.

Βλέπω μια αντιδημοκρατική αστυνόμευση να μας προστατεύει από τι άραγε; Πρόστιμα και πρόστιμα και βαρύτερα πρόστιμα. Καμία ανθρωπιά. Είναι άραγε αυτό δημοκρατία; Είναι άραγε αυτό επιλογή μας; Αν η δημοκρατία δεν σου παραδίδει σ’ ένα πρόβλημα λύσεις περισσότερες από δύο τουλάχιστον, δεν είναι επιλογή, είναι μονόδρομος με δυο λωρίδες κυκλοφορίας. Είναι δυο λύσεις σ’ ένα πρόβλημα που δημιουργεί η ίδια η δημοκρατία, και σου τις προτείνει γνωρίζοντας εκ των πρότερων ότι και οι δυο καταλήγουν στον ίδιο προορισμό τελικά. Αν με εννοείτε…

Ακούω την αγάπη.

Βλέπω εταιρίες εμβολίων να διαφημίζονται εμμέσως κάθε λεπτό μπροστά από τα μάτια μου. “Το δικό μας κάνει αυτό, έλα πάρε το δικό μας και δεν θα χάσεις. Σε λίγο συσκευασία δυο εμβολίων και δώρο ένα τρίτο. Το δικό μας παρέχει και διακοπές εκτός και από ασφάλεια. Το δικό μας είναι ασφαλέστερο. Μια δοκιμή θα σας πείσει. Το δικό μας είναι καλύτερο γιατί έτσι το λέμε εμείς”. Το δικό μας καλό, η δική μας υγεία, ψυχική και σωματική (για όσους έχουν ακόμη κάτι από τα αυτά) στην αγορά. Στο χρηματιστήριο.

Ακούω την αγάπη.

Δεν βλέπω πλέον ανθρώπους. Βλέπω προγράμματα. Λογισμικά. Ο έρωτας σπασμένο πρόγραμμα, στον κάδο ανακύκλωσης η εμπιστοσύνη. Φίλοι προτεινόμενοι μόνο από τα κοινωνικά δίκτυα. Κόμματα να μας προτείνουν αναβαθμίσεις ή μήπως ανασχηματισμούς (;) για να λειτουργήσουμε με τα δεδομένα της εποχής μας.

Όταν θα κλείσει ο γενικός όμως που δίνει ρεύμα σ’ όλα αυτά, θα την ακούσετε κι εσείς;

Ακούω την αγάπη, εξακολουθώ να την ακούω. Σημασία έχει να παραμείνεις άνθρωπος. Σημασία είναι να βάζεις τον άνθρωπο πριν το «κλικ» σου όταν ανοίγεις τον υπολογιστή σου ή το κινητό σου. Ακούω την αγάπη που δίνει ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένα στόμα που φιλιέται. Σ’ ένα χέρι που σ’ ακουμπάει, ακούω την ΑΓΑΠΗ.

Ακούω την αγάπη και θα επιμένω να την ακούω.  

Ζω σε μια Μήτρα, σ’ ένα σπήλαιο σκιών
Ένα – μηδέν, μηδέν – ένα ο Λόγος
Αναβοσβήνουν με ριπλέι τα κεριά
Κι είναι τα pixel των ονείρων μου καμένα

Μα όταν φωτίζεται η σκιά
Στο σπήλαιο ποιός κοιμάται;

Είμαι ένα άνθρωπος ή είμαι αριθμός
Παρατηρώ το πείραμα που ανήκω
Στο τρισδιάστατο καθρέφτισμα του νου
Μετράω ρόδια στις πύλες του απείρου

Μα όταν μετράει ο άνθρωπος
Ο αριθμός τι δείχνει;

Είναι ο κόσμος μου ένας κόσμος ιδεών
Κι είναι ο κόσμος μου της Άρτας το γεφύρι
Σέρνει την πρώτη μου ανάγκη διαρκώς
Σ’ ένα θάνατο για να σωθούν οι άλλες.

Φωτογραφία γκράφιτι από τη Μπογκοτά της Κολομβίας: Juan Baretto. Φωτογραφία Αντρέα Τσιάκου: Θεοδόσιος Καραμάνος