Από την ανεξάρτητη πρωτοβουλία «Φοιτητ@» της Σχολής Καλών Τεχνών Ναυπλίου (ΤΘΣ – ΤΠΨΤ).
Στις 9 το βράδυ σκέφτομαι τον μπαμπά μου. Αλλάζω μανιωδώς πεζοδρόμια και κατευθύνσεις. Η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά και είμαι 21. Έπρεπε να του είχα πει να έρθει να με πάρει. Ή έστω στην μαμά μου, αλλά αυτό ίσως να μην είναι και τόσο ασφαλές. Στις 9 έχει βραδιάσει και χρειάζομαι βοήθεια για να γυρίσω σπίτι μου. Υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι είμαι 21. Είσαι ενήλικη, δεν χρειάζεσαι συνοδεία. Τα ρούχα σου δεν είναι «αποκαλυπτικά». Είσαι αξύριστη. Είσαι άβαφη, ξεμαλλιασμένη καιφοράς τα πιο άσχημα ρούχα και παπούτσια. Μοιάζεις με αγόρι. Μοιάζεις με ό,τι φοβάσαι να πλησιάσεις στις 9 το βράδυ. Αλλά γνωρίζεις ότι, όλα αυτά, είναι μία ψευδαίσθηση. Γιατί εσύ ξέρεις ότι τα «προκλητικά» -όπως τα αποκαλούνε- ρούχα σου, ΔΕΝ παίζουν ρόλο. Γιατί εσύ ξέρεις ότι το ξυρισμένο και βαμμένο σώμα σου, ΔΕΝ παίζει ρόλο. Γιατί εσύ ξέρεις ότι τα βυζιά σου, που φαίνονται μέσα από το τεράστιο φούτερ που φοράς, ΔΕΝ παίζουν ρόλο. Γιατί ήταν πάντα εκεί, χωρίς να σε καθορίζουν. ΓΙΑΤΙ Η ΘΗΛΥΚΌΤΗΤΆ ΣΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ / ΕΙΝΑΙ / ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ.
Σκέψεις που υπάρχουν κάθε φορά μέχρι να γυρίσω σπίτι. Σκέψεις που υπάρχουν κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον καινούργιο άνθρωπο. Σκέψεις φυτεμένες μέσα μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. «Πρόσεχε τι θα φοράς αν πρέπει να μπεις στο μετρό», «να κρατάς και να προσέχεις πάντα το ποτό σου», «να γυρνάς πάντα με παρέα στο σπίτι». Οργή και φόβος. Οργή όταν ξαφνικά, μου κορνάρει ένα αμάξι και από μέσα, μου σφυρίζουν κάποιοι άγνωστοι. Φόβος στο να τους βρίσω. Φόβος στο να διεκδικήσω το αυτονόητο. Αναρωτιέμαι αν ποτέ έχουν ειπωθεί οι συμβουλές «μην χτυπήσεις», «μην βιάσεις», «μην σφυρίξεις», «μην τρομάξεις», «μην υποτιμήσεις», «μην κάνεις αστεία σχετικά με αυτό». Και έπειτα φτάνω σπίτι. Και κατευθείαν θυμάμαι, ότι ούτε ‘δω οι καταστάσεις είναι ευνοϊκές, ούτε ‘δω μπορώ να εκφραστώ, ούτε ’δω νιώθω ελεύθερη. Είμαι εγκλωβισμένη στο σπίτι, στον δρόμο, στην δουλειά, στο σχολείο, στην σχολή. Γιατί δεν με βοηθάει κανείς; Γιατί όταν ΜΕ βοηθάω κατακρίνομαι; Γιατί η ελευθερία είναι γένος θηλυκού; Αφού, δεν την γευόμαστε.
(Δημήτρης Φράγκος)
Πίσω από μια κλειστή πόρτα ενός σπιτιού, μέσα σε ένα γραφείο, σε ένα δωμάτιο, πίσω από μια οθόνη, στον δρόμο, στη δουλειά, ακόμη και στο σχολείο, η βία σε κάθε της μορφή (σωματική, σεξουαλική, λεκτική, ψυχολογική) βρίσκεται εκεί, βαθιά ριζωμένη στη καθημερινότητα μας. Έτοιμη να παραβιάσει για άλλη μια φορά την ελευθερία των γυναικών, την αξιοπρέπεια, το δικαίωμα τους για ζωή και να προκαλέσει ξανά πόνο. Κιόταν κάποιο περιστατικό συμβαίνει, κι αρχίζει να μεταφέρεται από στόμα σε στόμα, η βία δε σταματά, αλλά συνεχίζει να μεταφέρεται και να μεγαλώνει. «Η αγάπη όπλισε το χέρι του», «την σκότωσε επειδή την αγαπούσε», «δολοφονήθηκε κατά λάθος», «ήταν ένα έγκλημα πάθους», «ήταν καλό παιδί, από καλή οικογένεια» κι άλλοι τόσοι τρόποι, για να συγκαλυφθεί ένα έγκλημα, που καμία ταύτιση δεν έχει με την αγάπη. Όχι, η βία δεν περιέχει την αγάπη, η γυναικοκτονία δεν δικαιολογείται από το πάθος, και καμία δεν κακοποιείται από λάθος. Όχι, η κακοποίηση δε σηκώνει χιούμορ, τα ρούχα δεν δηλώνουν συγκατάθεση και καμία δεν ευθύνεται για αυτό.
(Κατσιμίχα Ηλέκτρα)
25 Νοεμβρίου 1960, στη Δομινικανή Δημοκρατία, οι αδερφές Μιραμπάλ (πολιτικές αγωνίστριες) οδηγούνται υπό το δικτατορικό καθεστώς του Τρουχίγιο, σε ένα χωράφι λίγο πιο μακριά από τις φυλακές που κρατούνταν. Εκεί, βασανίζονται και κακοποιούνται μέχρι θανάτου, με μόνο τη μια από τις τρείς να επιζεί. Λίγα χρόνια αργότερα, γυναικείες οργανώσεις καθιερώνουν αυτή τη μέρα του χρόνου, στη μνήμη τους, ώσπου στις 12 Δεκεμβρίου του 1999, η γενική συνέλευση του ΟΗΕ εδραιώνει επίσημα αυτή τη μέρα ως την Παγκόσμια Ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Σήμερα, 1/3 γυναίκες παγκοσμίως θα υποστεί βία κατά τη διάρκεια της ζωής της, ενώ 1/5 θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας, όσο η ενδοοικογενειακή βία ακμάζει τρομακτικά. Μέσα σε συνθήκες πανδημίας, ο αριθμός γυναικών που κακοποιήθηκαν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι αυξήθηκε ραγδαία, κι ο αριθμός όσων φιλοξενούνται σε καταφύγια διπλασιάστηκε. Το 63% των τηλεφωνικών καταγγελιών, σε περίοδο lockdown, αφορά γυναικεία κακοποίηση στο σπίτι. Το πρόβλημα, μας αφορά όλ@. Καμία ανοχή και καμία υπομονή απέναντι στη μάστιγα που μας καταπνίγει.
Γραμμή SOS για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας 15900 σε όλο το 24ωρο ([email protected])
(Δημήτρης Φράγκος)
(Άννα Δημητρίου – Collage Artist)
