Ένας Αργείτης, ο Ηλίας Τσαπούρης, ήταν εκ των πρωταγωνιστών στο Πολυτεχνείο, τη νύχτα της 16ης προς 17η Νοεμβρίου 1973. Όμως, δεν ήταν από εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για τη Δημοκρατία. Ήταν ο δολοφόνος τους…
Από την ταράτσα του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως στην οδό Μπουμπουλίνας, πυροβολούσε μαζί με άλλους παρακρατικούς, τους διαδηλωτές που βρίσκονταν στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο. Σκότωσε δύο νέους και τραυμάτισε 17. Το δικαστήριο τον καταδίκασε ερήμην, αφού είχε προλάβει να διαφύγει στο εξωτερικό.
Οι δύο δολοφονίες και οι 17 τραυματισμοί που αποδόθηκαν στον Τσαπούρη έγιναν με μακρύκαννο όπλο γύρω στις 11.30 τη νύχτα της 16ης Νοεμβρίου. Οι νεκροί από το όπλο του ήταν η 22χρονη φοιτήτρια Toril Margrethe Engeland από τη Νορβηγία την οποία τραυμάτισε θανάσιμα στο στήθος και ο 26χροονος ιδιωτικός υπάλληλος Βασίλειος Φάμελλος, από τον Πύργο, κάτοικος Κυψέλης, τον οποίο πέτυχε στο κεφάλι.
Την παρουσία του Αργείτη ελεύθερου σκοπευτή επιβεβαίωσε κατά τη δίκη του Πολυτεχνείου ο χωροφύλακας Ρηγάκης ο οποίος, όπως είπε, δεν γνώριζε «αν είναι της Ασφάλειας ή αν ήταν απλώς πολίτης υγιών φρονημάτων που ήλθε να μας βοηθήσει». Ωστόσο, όπως είπε, τον ξαναείδε στο υπουργείο άλλες δύο φορές…
Ο Τσαπούρης κατόρθωσε να διαφύγει πριν από την άσκηση δίωξης εναντίον του. Βρέθηκε στο Λονδίνο και μετά στη Νότια Αμερική. Δέκα χρόνια αργότερα, ανακοινώθηκε ότι δολοφονήθηκε στην Κολομβία. Η σορός του μεταφέρθηκε με σφραγισμένο φέρετρο στο Άργος όπου κηδεύτηκε.
To 2013 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Χρυσή Αυγή. Πολιτικός Οδοδείκτης» με συγγραφέα τον ακροδεξιό Ίωνα Φιλίππου στο οποίο περιγράφεται και η δράση του Τσαπούρη τη νύχτα του Πολυτεχνείου. Πίσω από το ψευδώνυμο του συγγραφέα, βρίσκεται, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο της «Εφημερίδας των Συντακτών» Δημήτρη Ψαρρά, ο Γιάννης Περδικάρης, συνιδρυτής της Χρυσής Αυγής.
Όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο «Ίωνας Φιλίππου»: «…αυτοεξόριστος, πέθανε άδοξα».
Ο φασίστας συγγραφέας, δεν κρύβει τον θαυμασμό του για τον δολοφόνο, τον οποίο χαρακτηρίζει «οπλολάγνο»:
«Η μοίρα του Ηλία αποτυπώνονταν ανάγλυφα στον χαρακτήρα του. Παρορμητικός και ακραίος, δίχως πολιτική σκέψη, ωστόσο ήταν ένας πιστός στρατιώτης του εθνικοσοσιαλισμού, γενναίος, ακατάβλητος και ριψοκίνδυνος αγωνιστής, αφιερωμένος στον αγώνα ψυχή τε και σώματι. Τον θυμάμαι μόνο, εντελώς μόνο, να στέκεται προκαλώντας τις ορδές των μπολσεβίκων που συνωθούνταν διαδηλώνοντας στα σκαλοπάτια της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πολυτεχνείου, την παραμονή των γεγονότων. Περνώντας από κοντά του, έστρεψα αλλού το βλέμμα μου και απομακρύνθηκα προς την έξοδο, γιατί δεν είχα το κουράγιο να εκτεθώ δίπλα του».
Γ. Νικολόπουλος
