Πόσο ο αδηφάγος χρόνος δεν γνωρίζει από συναισθήματα, δεν τον ενδιαφέρουν οι σχέσεις αγάπης, δεν κατανοεί τι σημαίνει κενό που αφήνει ο χαμός αγαπημένου προσώπου. Αμείλικτος προχωράει και μας αναγκάζει να δίνουμε κάθε φορά μάχες στα αναχώματα της λήθης που επιβάλει. Χρειάζεται δύναμη ψυχική για να τον ειρωνευτείς, να τον αντιμετωπίσεις με χλευασμό, κατάμουτρα να του δείξεις πως, όπως και τον θάνατο, έτσι κι αυτόν τον φέρνεις βόλτα σε μια στροφή αγέρωχου χορού που σβύνει τα όρια και τις συνθήκες του φθαρτού. Με τέτοιες σκέψεις που συνοδεύονταν από ανέμελα γέλια και ντόμπρα αντιμετώπιση κάθε ιδέας για το «γραφτό» που ορίζει τις μέρες μας.
Ήταν η επιτυχημένη παρουσίαση των «Ναρκών» στ’Ανάπλι. Αξέχαστη βραδιά! Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες τραγουδήσαμε όσα η λαϊκή σοφία χάραξε σε στίχους και οι μουσικοί τ’ανέβασαν στο πεντάγραμμο της αιωνιότητας για να τα τραγουδάνε παλιοί και νέοι! «Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα μια πνοή, σα λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή». Ο χορός της Κατερίνας εκείνο το βράδυ, ο τελευταίος χορός στ’ Ανάπλι, ήταν χορός για χίλια πρόσωπα: για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που το έγραψε, για τον κατατρεγμό της Ψωροκώσταινας, για τους χαμένους συμπολίτες της στην κατοχή, για όλες και όλους εκείνους που την αγάπησαν και τους αγάπησε.
Στις 9 Νοεμβρίου 2019 μετά από μια νέα πολυήμερη αλλά τελική μάχη, η Κατερίνα Παπαδριανού ξεκινά για το μεγάλο ταξίδι. Πηγαίνει στη συνάντηση με τοαγαπημένο της σύντροφο Τάκη Κόρδαρη που επίσης έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή. Τα παιδιά της, ο Γιάννης, η Αναστασία και οι συγγενείς χάνουν ένα δυναμικό αποκούμπι στη ζωή. Το Δρέπανο και η Αργολίδα χάνουν έναν συνειδητό πολίτη με πλούσια παρουσία στον πολιτισμό και τα κοινωνικά δρώμενα. Οι φίλοι χάνουν έναν άνθρωπο με καθαρή ματιά και λόγο. Η Ένωση Συγγραφέων και Λογοτεχνών χάνει τον άνθρωπο που την έβαλε στα σκαριά και την μπόλιαζε από το 2015 με τον δυναμισμό και την αγάπη της. Ο πόνος είναι μεγάλος για όλους όσο και το κενό που άφησε. Μόνη παρηγοριά η μνήμη! Και το έργο της!
Η Κατερίνα Παπαδριανού ήταν εκπαιδευτικός. Γεννήθηκε το 1951, σπούδασε στην Ελλάδα και τη Γαλλία και έδωσε τον καλύτερό της εαυτό στην ελληνική εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια είχε μέσα της ωριμάσει η δυνατότητα της έρευνας και συγγραφής με τη μορφή του ιστορικού μυθιστορήματος. Μετά από διάφορες παρουσιάσεις σε περιοδικά και στον τύπο, φτάνει η στιγμή της πρώτης συγγραφικής επιτυχίας (2010) με το «1715. Το τελευταίο φιλί στ’ Ανάπλι», ένα μυθιστόρημα για τους καθημερινούς ανθρώπους του βενετοκρατούμενου Αναπλιού, τους αγώνες και τους έρωτές τους, τις συνήθειες και τις σχέσεις τους. Η επιτυχία διπλασιάστηκε (2014) με την έκδοση της Ψωροκώσταινας (Η Πανώρια Χατζηκώστα – Αϊβαλιώτη και ο Βενιαμίν Λέσβιος), ένα συγκινητικό μυθιστόρημα που κινητοποίησε ένα μεγάλο ακροατήριο μέσα και έξω από την Αργολίδα. Τέλος, ήρθε η συνέχεια της επιτυχίας (2018) με τις «Νάρκες 1940-1949», ένα ιστορικό μυθιστόρημα που ανέδειξε άγνωστε πτυχές της Κατοχής και του Εμφυλίου στο Δρέπανο και την ευρύτερη περιοχή της Ναυπλίας. Στο μεταξύ, το 2015 παρουσιάζει την πρώτη της ποιητική συλλογή με τα «99 χαϊκού της ψυχής μου»σε εικονογράφηση της αγαπημένης κόρης της Αναστασίας.
Το κάθε έργο της είναι ιδιαίτερο, καλά μελετημένο και γραμμένο με τις ευαισθησίες ενός ανθρώπου που ζούσε βαθιά μέσα της τη δράση των πρωταγωνιστών της παίρνοντας, κάθε φορά, τη θέση τους. Ο θάνατος, πάντα αποκρουστικός και ανεύθυνος, σταμάτησε τη νέα συγγραφική προσπάθεια της Κατερίνας, σε μια στιγμή που ωρίμαζαν στο έργο της διαθέσεις και τεχνικές. Το έργο της παραμένει σημαντικό όσο και η μνήμη θα διατηρεί με αγάπη τη γενικότερη παρουσία της στα πολιτισμικά δρώμενα της Αργολίδας. Δεν μνημονεύουμε απλά κάποιον που άφησε ένα συγγραφικό αποτύπωμα, αλλά μια φίλη που αγάπησε τη ζωή και στάθηκε με στοργή δίπλα στους ανθρώπους, άκουσε όσα είχαν να πουν, μοιράστηκε τις χαρές και τις λύπες τους, τους μίλησε με πάθος για τα καθημερινά και τα αιώνια, αναζήτησε σ’αυτούς την καθαρότητα που είχε ο λόγος και η παρουσία της.
Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη μέρα που ξεκίνησε για το μεγάλο της ταξίδι. Χρόνος τυπικός, ανέκφραστος, ψυχρός, αλλά ανίκανος να διαγράψει από τη μνήμη την Κατερίνα μας που σίγουρα θα ρίχνει τις στροφές της σε χώρους όπου τα βάσανα και καημοί θα έχουν μείνει στη ζωή αλλά… δεν θα ’ναι μόνη!
Δρέπανο. Παρουσίαση της “Ψωροκώσταινας”
Βουλευτικό. Εκδήλωση για τη Σοφία Βέμπο.
