Μεγάλωσα στην εποχή της ουτοπίας…
Τότε που τα συνθήματα ήταν:
• Η φαντασία στην εξουσία
• Να είστε ρεαλιστές, ζητείστε το αδύνατο
• Η ποίηση βρίσκεται στους δρόμους
• Μπορούν να κόψουν όλα τα λουλούδια, δεν μπορούν όμως να εμποδίσουν την έλευση της άνοιξης
Σήμερα, μελέτησα με προσοχή τα αιτήματα των μαθητών που έχουν προχωρήσει σε «κατάληψη»…
Προσπάθησα να τα κατανοήσω και να τα εντάξω στην σφαίρα των διεκδικήσεων…
Ηττήθηκα…
Επιβεβαίωσα μόνον το χάσμα μεταξύ της «πολιτικοποίησης» και της «κομματικοποίησης».
(Αλήθεια, πόσοι δάσκαλοι πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν επάρκεια στην διδαχή;… πόσοι γονείς;… πόσοι υπουργοί;… Ποιος και πώς διδάσκει τους στόχους και τους τρόπους διεκδίκησής τους;…).
Όποιος νομίζει ότι κατέχει την απόλυτη γνώση, ας λιθοβολήσει πρώτος.
Ας δώσουμε, όμως, στα παιδιά μας τη γνώση και τον τρόπο που πετυχαίνονται οι στόχοι. Δεν είνε η κατάληψη ο μόνος δρόμος…
«Κατάληψη», λοιπόν, από τους μαθητές…
«Κατάθλιψη» για την ελπίδα… (και βέβαιος ότι οι μαθητές μας είνε περισσότερο ώριμοι των περισσοτέρων από μας).
Θ. Σ. Σπαντιδέας
(πρώην εκπαιδευτικός)
Υ.Γ.
Η λέξη «είναι»είνε το απαρέμφατο του ρήματος «ειμί»…
Η λέξη «είνε» (παλαιότερος τύπος γραφής στην νεοελληνική γλώσσα) είνε προσωπική επιλογή (για όσους αναρωτιούνται για την ορθογραφία).
