Το βράδυ της Κυριακής 6 Σεπτεμβρίου 2020 κίνησα (δίχως μεγάλο ενθουσιασμό ομολογώ) για το Βουλευτικό…
Βρέθηκα, ακροατής και θεατής ταυτόχρονα, σε ένα ρεσιτάλ κιθάρας και πιάνου… πιάνου και κιθάρας… πώς να τα ξεχωρίσω…
Ακροατής και θεατής, γιατί οι αισθήσεις είνε δεμένες… η απόλαυση της ακοής και της όρασης πάνε μαζί… και γιατί στον δρόμο συναντούν και τις άλλες αισθήσεις… εκείνη την γεύση της αν-ικανοποίησης, την οσμή του ιδρώτα στα πρόσωπα των καλλιτεχνών… την αφή του χρόνου που πέρασε αλλά και που ταυτόχρονα είνε παρών, αφού ο Schubert, ο Paganini, ο Beethoven, ο Bach, ο Debussy… θα ανακάλυπταν με έκπληξη πτυχές των συνθέσεών τους που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν…
Ζήλεψα… τον Παναγιώτη και τον Δημήτρη…
Θαύμασα… εκείνη την υπέροχη συνεργασία των εγκεφάλων τους με τα δάχτυλά τους…
Σώματα που ανέδιδαν το άρωμα της αρμονίας…
Αναρωτήθηκα… πώς νοιώθουν οι δάσκαλοι όταν βλέπουν να τους ξεπερνούν οι μαθητές τους….
Αναρωτήθηκα… πώς νοιώθουν οι μαθητές όταν δηλώνουν “να, αυτούς τους δασκάλους ήθελα να έχω”…
Κύριε Παναγιώτη Τζώρτζη και κύριε Δημήτρη Μέξη
Σας ευχαριστώ
Θ. Σ. Σπαντιδέας
6 Σεπτεμβρίου 2020
(προσωπικές σκέψεις του υπογραφόμενου)
