Για την πυρκαγιά στις Μυκήνες (γράφει ο Βασίλης Δωροβίνης)

* To άρθρο δημοσιεύτηκε στην “Εφημερίδα των Συντακτών” την Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου

Ως δημότης του Δήμου Αργους (και «ραγκουσικά» και Μυκηνών) θα ήθελα, με τη γνώση που έχω για την περιοχή, να επισημάνω κάποια ουσιώδη πράγματα. Οι «ροζ» ανακοινώσεις παραγόντων του υπουργείου Πολιτισμού δίνουν ισχυρή ώθηση προς τούτο.

Καταρχάς θα πρέπει να αναζητήσουμε ποιος είναι διοικητικά υπεύθυνος για την προστασία του αρχαιολογικού χώρου. Είναι η Πολιτική Προστασία της Περιφέρειας Πελοποννήσου; Είναι το υπουργείο Πολιτισμού; Είναι ο Δήμος Αργους- Μυκηνών; Ή είναι συνδυαστικά και οι τρεις; Καλό θα είναι να βρεθεί η άκρη αυτού του κουβαριού.

Εδώ θα πρέπει να θυμίσω τη μεγαλειώδη σύλληψη του δημάρχου Αργους για τη δημιουργία αρχαιολογικού πάρκου στις Μυκήνες, που μεταξύ άλλων θα δημιουργούσε 10.000 θέσεις εργασίας. Μάλιστα άρχισαν να αγοράζονται οι αναγκαίες εκτάσεις. Εγινε ταξίδι στη μακρινή Παπούα-Νέα Γουινέα, όπου ανακαλύφθηκε ομογενής επενδυτής. Αυτός δεν εμφανίστηκε. Στη συνέχεια έφθασε στο Αργος γνήσιος Αμερικανός επενδυτής, αγνώστου μέχρι τότε ονόματος και επιχειρηματικής επιφάνειας. Υπέγραψε συμφωνητικό με τον Δήμο Αργους, αλλά και αυτός εξαφανίστηκε. Μέχρι τώρα δεν έχει εμφανιστεί το συμφωνητικό αυτό.

Η υπουργός Πολιτισμού έκανε λόγο για πολύ μεγάλες και επαρκείς δεξαμενές νερού. Δεν τις έχουμε δει και δεν γνωρίζουμε πού επιτέλους υπάρχουν. Και δεν έχουμε αντιληφθεί οργανωμένο δίκτυο πυρόσβεσης με βάση αυτές τις δεξαμενές. Είναι υπόγειο; Είναι απόκρυφο; Πώς διασυνδέεται και πού καταλήγει;

Ομολογείται ότι οι φλόγες έφτασαν σε ζωτικά σημεία του αρχαιολογικού χώρου. Τα πετρώματα είναι ασβεστολιθικά και έχουν υποστεί τη διάβρωση του χρόνου επί 4.000 χρόνια. Ποιος ειδικός μπορεί να βεβαιώσει ότι δεν υπήρξε καμία επίπτωση στη λίθινη υποδομή του αρχαιολογικού χώρου; Πότε πρόλαβε να γίνει η σχετική έρευνα; Οσο για την αποψίλωση των ξερών αγριόχορτων, γνωρίζουμε τις δυσκολίες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας να προβαίνει σε τακτική και ολοκληρωτική τακτοποίησή τους, μάλιστα σε τόσο εκτεταμένο χώρο με πλειάδα αρχαιολογικών χώρων όπως η Αργολίδα.

Το συμπέρασμα είναι ότι δεν λύνεται τίποτα με καθησυχαστικές και αόριστες διαβεβαιώσεις, αλλά μόνο με ορθολογικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και επεμβάσεις. Είναι αυτές που λείπουν ακριβώς από το μη σύστημα προστασίας της συνολικής πολιτισμικής κληρονομιάς της χώρας μας. Και αναδύεται εμφανώς η έλλειψη πραγματικού υπουργείου Περιβάλλοντος στην Ελλάδα.