Γράφει ο Αντρέας Τσιάκος
Στο μικρό μας χωριουδάκι, το Ναύπλιο, οι ομαδικές εκθέσεις και δη οι εικαστικές εκθέσεις στο δρόμο είναι είδος πολυτελείας.
Όντας μέλος μιας ευρωπαϊκής κίνησης, το χειμώνα που μας έρχεται, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, θα παρουσιάσουμε μελοποιημένα ποιήματα μου στους δρόμους της Πράγας. Συζητούσα τις προηγούμενες μέρες, με την Τσέχα συνεργάτιδά μου για το πώς θα ανταποκριθεί το κοινό σ’ αυτές τις εκδηλώσεις.
Μου απάντησε πως όσο θυμάται τον εαυτό της, αν και μικρή στην ηλικία, συνήθιζε με την οικογένεια της να επισκέπτεται εικαστικές εκθέσεις, μουσικές παραστάσεις που παρουσιάζονταν στους δρόμους της Πράγας. Της φαινόταν αυτονόητο πως ο κόσμος θα ανταποκριθεί. Είναι στην καθημερινότητά του να βλέπει εικαστικές παρεμβάσεις στους δρόμους.
Εμείς εδώ, στο μικρό μας χωριό, έχουμε συνηθίσει οι εκθέσεις να λαμβάνουν χώρα σε μια αίθουσα. Κι αν είναι και σε κάποιο υπόγειο μπουντρούμι ακόμη καλύτερα. Δεν γίνεται ο δημότης, ο επισκέπτης, που θέλει να βγάλει μια selfie, να σκοντάφτει πάνω σε εκθέματα…
Γνωρίζοντας την Βασιλική Σαγκιώτη και τον Κυριάκο Μακρή, εμπνευστές πολλών εικαστικών δρωμένων στο Ναύπλιο, μέσα μου βαθιά ήξερα ότι θα δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό για να πραγματοποιήσουν μια εικαστική έκθεση και ευτυχώς για ακόμη μια φορά δεν με διέψευσαν. Ο χώρος και ο τρόπος παρουσίασης των έργων είναι παραδειγματικός. Δεν θα σας αναλύσω τίποτα από τις εντυπώσεις μου για την έκθεση.
Θα προέτρεπα όλους τους δύσπιστους να επισκεφτούν την έκθεση για δυο λόγους τουλάχιστον.
Πρώτον γιατί θα δουν από κοντά και όχι από φωτογραφίες τα έργα και την παρουσίαση του στον δρόμο και δεύτερον για να συνομιλήσουν με τους εικαστικούς, να ακούσουν το πως και το γιατί δημιουργούν ένα εικαστικό έργο, να μάθουν την αγωνία της έκθεσής τους μπροστά σε τόσα μάτια και ύστερα ας έχουν όποια γνώμη θέλουν.
Ξέρω ότι όλοι οι καλλιτέχνες δεν δημιουργούν πάντοτε με «αίμα». Ο χρόνος πάντα δείχνει τι αξίζει να κρατήσουμε από κάθε δημιουργό και το τι θα πετάξουμε. Μη παραγνωρίζουμε το γεγονός όμως ότι για να εκτεθείς γυμνός μπροστά στο κοινό με τις δημιουργίες σου, δεν είναι και εύκολο πράγμα.
Προσωπικά έχω νιώσει πολλές φορές σαν κατσαρίδα.
Από έρωτες που «τρομαγμένοι» μ’ έκρυψαν κάτω από το νεροχύτη.
Από φίλους που με σκούπισαν κακήν κακώς.
Από την πολιτεία που με πέταξε στο ντουλάπι των εκκρεμοτήτων.
Και για του λόγου το αληθές είχα γράψει ένα ποίημα που φανέρωνε – και ακόμη φανερώνει- αυτό τον συλλογισμό μου:
ΤΟ ΚΟΣΜΗΜΑ
Περιφρονώ το κόσμημα που μου πούλησες στα βιβλία
και περιφέρομαι σαν κατσαρίδα του Κάφκα
στο δωμάτιο των ματιών
και σε ονόμασα πλάνη.
Πυρηνικοί αντιδραστήρες χαϊδεύουν τα χνώτα μου
και ένας φακός μεγεθυντικός μου τραυλίζει
το πείραμα των αιώνων.
Μην περιμένεις αύριο γιορτή
– στο είχα πει άλλωστε –
οι ξανθές μέρες που κυλούσαν στη θάλασσα
μετράνε τα δόντια και αθροίζουν τη νιότη μου.
Μην περιμένεις αύριο γιορτή
– στο είχα πει άλλωστε –
τρεμοσβήνουν σαν άστρα τα μάτια μου
και τα χέρια μου καίνε σαν σφαίρα.
Ήρθε η ώρα λοιπόν η «κατσαρίδα» να βγει στους δρόμους και εσείς να κλειστείτε στα σπίτια σας.
Διαβάσαμε τις κρίσεις σας, είδαμε τις φωτογραφίες με τα ηλιοκαμένα κορμιά σας στην παραλία, σας είδαμε δίπλα στην «παντοτινή» σας αγάπη να χαμογελάτε μπροστά στον φακό, είδαμε κάθε πόρο του σώματός σας.
Το «α ί μ α» σας δεν είδαμε.
Πολλά φιλιά στην ραγισμένη οθόνη σας.
Αντρέας Τσιάκος
