Από τις 3 μέχρι τις 31 Αυγούστου 2020, στον πεζόδρομο της Β. Κωνσταντίνου (μπροστά από το Δεσποτικό για όσους γνωρίζουν), εκθέτουν τα έργα τους και εκτίθενται 14 εικαστικοί…
Το θέμα της έκθεσης είνε εμπνευσμένο από τους στίχους του ποιητή Νανάκου (Νίκος Καρούζος) “…ούτε που μας δόθηκε μια εξήγηση για το άρωμα των λουλουδιών…”.
Στην πραγματικότητα (την δική μου πραγματικότητα) το θέμα της έκθεσης θα μπορούσε να είνε η σχέση του σύγχρονου με τον προϊστορικό άνθρωπο… ο τρόπος ζωής τους, η σχέση με ό,τι τους περιβάλλει, οι συνεχώς αυξανόμενες καταναλωτικές ανάγκες, η “συμπαντική γλώσσα” (πάντοτε ιδωμένη με το βλέμμα της επιστήμης)… το τότε και το σήμερα…
Ήταν η έβδομη φορά από την έναρξη της έκθεσης που την επισκέφθηκα, μόνος ως το “Θανάσιμο Ανάπλι” του ποιητή…
(ποιος θα μου εξηγήσει τους παρακάτω στίχους του;)
“… αλλά πρέπει να μείνεις εδώ κάτω ξένος
μακρινός
ξένος και λέω να δυναμώσεις το ραδιόφωνο που κρατάς
κι αν όχι
να φύγουμε
πάλι στην εμπορική φωταψία των δρόμων.
Υπάρχει κι άλλο φεγγάρι
μπηγμένο σε μια στέγη και τη λιώνει.
Μείνε ξένος –
αν πιέσω το κουμπί της μνήμης μου
ο τρόμος θα με ανατινάξει…”
Θέλω από την αρχή να επισημάνω και να τονίσω ότι ΔΕΝ είμαι καλλιτέχνης, ούτε εικαστικός. Επίσης να τονίσω ότι δεν θέλω να διακατέχομαι από δογματισμούς, ιδεοληψίες και γνώση των πάντων (τουλάχιστον προσπαθώ όσο μπορώ)…
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν… αντίδραση (ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η λέξη… δεν κατάλαβα τίποτα…).
Η συζήτηση με τους δημιουργούς άρχισε να με εντάσσει στις ιδέες τους.
Αυτό που σήμερα καταλαβαίνω από τα έργα, θέλω να το μοιραστώ με όσους θέλουν… (αν και πολύ φοβάμαι ότι μπορεί και να έχω παρα-εξηγήσει τους εικαστικούς. Προσοχή, γιατί η λέξη εικασία εμπεριέχει την αμφιβολία και ο εικαστικός καλλιτέχνης οφείλει να αμφιβάλει).
Το πρώτο έργο που είδα ήταν το “ηλιοστάσιο” της Μάγδας Μάρα. Εντυπωσιακή η σύνθεση των βιτρό που αναλύουν το φως και αιχμαλωτίζουν τον χρόνο… Άλλες οι αισθήσεις και τα συναισθήματα που αυτές προκαλούν με την ανατολή κι άλλες με την δύση του ήλιου. Δεν είνε τυχαίος ο προσανατολισμός του έργου (στον άξονα ανατολής – δύσης), ούτε το τεχνητό φως της νύχτας.
Το λευκό πλαστικό (καθόλου τυχαία η επιλογή του χρώματος και του υλικού) του Βαγγέλη Ζερβόπουλου και της Ναυσικάς Ξυπολιά, ευτελίζει όσα καθημερινά ο καθένας από εμάς χρησιμοποιεί αλλά και κατηγορεί, στέλνοντάς το στο “πυρ το εξώτερον” ως υπαίτιο για την “καταστροφή” του περιβάλλοντος. Ούτε και η σιδερένια σκαλωσιά δεν αντέχει στον χρόνο… Βέβαια, ο Βαγγέλης που έχει σπουδάσει την Φυσική, δεν θα μπορούσε να παραβλέψει τις αρχές της επιστήμης του. Ανισορροπία ή εύθραυστη ισορροπία στην κορυφή της δικής του πυραμίδας; Ο μοναδικός αδιαπραγμάτευτος επιστημονικά (ως τώρα) Νόμος της Φύσης, η “αρχή της αύξησης της αταξίας” (εντροπία την λένε) συναντάται με τους καλλιτέχνες στο “αταξικό” οικοδόμημά τους. Αριστοτεχνικό δέσιμο της τέχνης με την επιστήμη και την ποίηση του Νανάκου…
Ανάλαφρες οι “πατούσες στο χρώμα του ουρανού” του Θανάση Καλαντζή. Θυμίζουν τα κυκλαδίτικα ειδώλια, την μητρική αγκαλιά, την σιγουριά της προστασίας, την πόρτα που σπάζει τον τοίχο για να μπει το φως…
Δεν θα συνεχίσω άλλο, παρά με μια πρόταση – ιδέα για επόμενη έκθεση. Μήπως να περιληφθούν και τα έργα των “άγνωστων” Γιάννη Μόραλη και Μιχάλη Τόμπρου;;; Φυσικά δεν τολμώ να προβώ σε συγκρίσεις…
(Εξακολουθώ, προς το παρόν, να ασπάζομαι την ρήση του φιλόσοφου: “σκέψου, μήπως ο άλλος έχει δίκιο”).
Θ. Σ. Σπαντιδέας
19 Αυγούστου 2020
(σκέψεις που υπαγορεύονται μόνον από την αντίληψη του υπογραφόμενου)
Υ.Γ. Σχεδόν πάντοτε η άρνηση είνε περισσότερο εύκολη από την θέση…
