“… εμείς οι Έλληνες, ως λαός, εδώ και δεκαετίες, διερχόμαστε μια παρατεταμένη περίοδο πλήρους αντιστροφής των αξιών. Το ασήμαντο το ονομάζουμε σημαντικό, το “λίγο” το νομίζουμε “πολύ”… Οι σημαντικοί λαοί του πλανήτη προχωρούν μέσα από δυσκολίες… εμείς όμως έχουμε μείνει σταματημένοι στη στάση από όπου υποτίθεται ότι περνάει το δρομολόγιο Αρχαιολατρία – Ελληνοκεντρισμός. Η ιστορία της ανθρωπότητας μας δείχνει ότι οι χώρες που κατά εποχές βρέθηκαν στην κορυφή του κόσμου, είχαν στην πρώτη θέση τις επιστήμες και τις τέχνες. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, μείναμε ιδεοληπτικά προσκολλημένοι στο κακό που μας έκανε η περίοδος της Τουρκοκρατίας και, χωρίς να το καταλάβουμε, χάσαμε ολόκληρη την βιομηχανική επανάσταση στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, καθώς και όλη την επιστημονική επανάσταση στο πρώτο μισό του 20ου. Τότε που, με τη θεωρία της σχετικότητας, την κβαντομηχανική και άλλες επιστημονικές ανακαλύψεις, υπήρξε πρόοδος που δεν είχε ξανασυμβεί στην ανθρώπινη ιστορία. Με έναν παράδοξο όσο και αυτοκαταστροφικό τρόπο, η χώρα μας, ήδη από την ίδρυσή της, παρέμενε για δεκαετίες στάσιμη και πίσω από τις εξελίξεις, ενώ η επιστήμη διεθνώς προχωρούσε με τη σημαντική συμμετοχή Ελλήνων όπως ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, ο Γεώργιος Παπανικολάου και άλλοι. Εμείς δυστυχώς δεν τα αντιληφθήκαμε όλα αυτά… βολεμένα ακουμπισμένοι επάνω στα αρχαία αγάλματα… Η Ελλάδα θα με ενδιαφέρει πάντα και θα με καίει μέσα μου…΄΄.
Δ. Νανόπουλος – “στον τρίτο βράχο από τον ήλιο”
Σε μια παράγραφο ο Δημήτρης Νανόπουλος βάζει το δάχτυλό του «επί τον τύπον των ήλων».
Δεν αναφέρεται μόνο στις επιστήμες και τις τέχνες… δεν αναφέρεται μόνο σε ονόματα Ελλήνων (που σε πολλούς είνε άγνωστα)… δεν αναφέρεται μόνο στην μακρά περίοδο της Τουρκοκρατίας και την Αρχαιολατρία που μας κατέχει…
Είμαι (σχεδόν) βέβαιος ότι το πιο πάνω απόσπασμα απλώνεται στον διαχρονικό τρόπο της ζωής μας, στον τρόπο που θεωρούμε το νόημα των πραγμάτων, στην νοοτροπία που κυβερνά την κοινωνία μας και το κάθε άτομο χωριστά, στις πρακτικές του Κράτους και των θεσμών… τελικά στην Πολιτεία μας… Θεωρώ ότι ο Δημήτρης Νανόπουλος διατυπώνει ένα κατ΄ εξοχήν πολιτικό και φιλοσοφικό κείμενο.
Αντιστρέφονται οι αξίες όταν το “μικρό” γίνεται “μέγα”, όταν τα θέματα που συζητάμε πολύ, αξίζουν λίγο, όταν ο όποιος ασήμαντος θώκος κατέχουμε μας ανυψώνει την αυτοπεποίθηση και μας μειώνει τον αυτοσεβασμό, “βολεμένα ακουμπισμένοι πάνω στα αρχαία αγάλματα” και στην “καινούργια διαχείριση της εξουσίας”.
Εγώ, άοπλος σκοπευτής, σημαδεύω τους ωροδείχτες αναμένοντας το φως, όταν άλλοι εμφιλοχωρούν σεσκοτεινές σελίδες θέλοντας να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο σύνολο μέσα από κανόνες, κριτήρια και τρόπους που θεσπίζουν οι ίδιοι.
Συμμετέχω στην διαδικασία εκλέγοντας εκείνους που νοιώθω κοντά μου, εκείνους που σκέφτονται και δρουν όπως εγώ, εκείνους που είμαι εγώ… γιατί δεν αντέχω να με κυβερνούν όσοι βρίσκονται έξω και μακριά από μένα…
Όμως, πάλι, δεν μπορεί… παρά να εμφανιστείο πολύτροπος και πολύμητις Οδυσσέας για να ξανασηκώσει από τη λάσπη τους συντρόφους του (“ασκητάδες της λαγνείας” – που λέει κι ο Μυριβήλης) που πλανήθηκαν από την Κίρκη…
(θέλω να πιστεύω ότι ο Δημήτρης Νανόπουλος δεν θα διαφωνήσει με τη χρήση του αποσπάσματος του βιβλίου του που με “ερέθισε”).
θ. σ. σπαντιδέας
3 ιουλίου 2020
