του Γιώργου Νικολόπουλου, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το θάνατο του Γιάννη Πιτσάκη (7 Ιουνίου 2019)
Δίπλα στον Γιάννη Πιτσάκη, βρέθηκα για πολλά χρόνια. Στις καλές εποχές του «Δημοσιογράφου» που σε έναν μικρό νομό έβγαινε καθημερινά με 40 σελίδες αλλά και τότε που κυκλοφορούσε σε μουτζουρωμένα οχτασέλιδα, σε λίγα αντίτυπα, προσπαθώντας να «ξεγελάσει» το Υπουργείο και να ξαναπάρει ένα κομμάτι από την πίτα των κρατικών δημοσιεύσεων.
Με τον Γιάννη, οι διαφορές μας για τη δημοσιογραφία και το πώς πρέπει αυτή να λειτουργεί ήταν πολλές. Και ήταν από τα θέματα των συζητήσεών μας στις ατέλειωτες συνάξεις σε ταβέρνες αλλά και (πολύ σπάνια) σε κυριλέ εστιατόρια που με την πληθωρική του παρουσία «ανάγκαζε» και το υπόλοιπο μαγαζί να τον παρακολουθεί.
Ο Πιτσάκης είναι από τους ελάχιστους δημοσιογράφους (με ολόκληρη τη σημασία της λέξης) που έβγαλε αυτός ο τόπος. Δεν έπεσε στο χώρο σαν αλεξιπτωτιστής, ξεκίνησε από τα εφηβικά του χρόνια το ρεπορτάζ, σπούδασε τη δημοσιογραφία, έζησε για αυτή. Δεν την είδε ως επάγγελμα και βιοπορισμό, έδωσε σε αυτή πολύ περισσότερα από όσα πήρε. Όποια θέση και να του έδιναν, με χρήμα και δόξα, θα την απαρνιόταν για να γράφει. Κι αν έφτανε ως τα 100, και τότε θα έγραφε…
«Περιμένω να βγω στη σύνταξη, να αφήσω την εφημερίδα και να γράφω ό,τι θέλω εγώ και ό,τι πρέπει να γράψω» έλεγε με παράπονο, αναγνωρίζοντας και τα λάθη του. Ήξερε ότι ο ρόλος του ως εκδότης ερχόταν σε ρήξη με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μου είχε δώσει αποκλειστικές ειδήσεις, τις οποίες ο ίδιος δεν μπορούσε να γράψει. Δεν επέτρεπε στον εαυτό του να μείνουν «θαμμένες»…
Τεχνικά, ήταν ο καλύτερος γραφιάς που γνώρισε ο τόπος. Ήταν αυτός που μπορούσε μια βαρετή είδηση να την προσφέρει ως ενδιαφέρουσα ενώ μέχρι τέλους τον ενδιέφερε και η αισθητική της εφημερίδας («μήπως βρήκες καμιά καινούργια γραμματοσειρά;» ήταν από τις πρώτες του κουβέντες όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο).
Ως δημοσιογράφος, έχω συνεργαστεί με τις περισσότερες εφημερίδες της Αργολίδας. Με τον «Δημοσιογράφο» το μεγαλύτερο διάστημα. Ο Πιτσάκης ήταν ο εργοδότης που, όχι μόνο δεν λογόκρινε κείμενό μου αλλά ποτέ δεν μου είπε: «Γιατί το έγραψες αυτό;». Aκόμα και αν πήγαινε αυτό κόντρα στα συμφέροντα της εφημερίδας του…