Γράφει ο Λεωνίδας Ζ. Κουτσογιάννης,
Οικονομολόγος Μελετητής
Δυστυχώς η πανδημία μας ανάγκασε σε κοινωνική αποστασιοποίηση (social distancing) ως το μοναδικό τρόπο – μέθοδο επιβίωσης του ανθρώπινου γένους & όχι μόνο!
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, σκεπτόμενοι με οικονομικούς όρους αλλά & πρακτικά, μειώνεται η ζήτηση προϊόντων & υπηρεσιών στο σύνολο σχεδόν των οικονομικών δραστηριοτήτων για τις οποίες είτε δεν υφίσταται ιδιωτική κατανάλωση είτε αυτή είναι πολύ μικρή, εξαιρουμένων των κλάδων τροφίμων & φαρμάκων.
Από την πλευρά της προσφοράς προϊόντων & υπηρεσιών, επίσης μειώθηκε η παραγωγική δυναμική είτε γιατί απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις άρα & η παραγωγή ποσοτήτων που απαιτούσε εργατικό δυναμικό, είτε γιατί η μείωση της κατανάλωσης το επέβαλλε.
Ο κοινός παράγοντας λοιπόν, από οικονομικής πλευράς, των παραπάνω επιπτώσεων είναι η έλλειψη κυκλοφορίας χρήματος που για την πλειοψηφία των πολιτών είναι καθημερινή ανάγκη, για άλλους – μερικούς δεν είναι, αλλά σύντομα θα γίνει αν συνεχίσουμε να ζούμε σ’ αδρανή οικονομία με αργούσες ή και κλειστές επιχειρήσεις. Αυτό εξ άλλου καταδεικνύει όχι μόνο η μείωση των «ουρών» στα καταστήματα τροφίμων αλλά & μείωση στην αγορά ποσοτήτων προϊόντων.
Οφείλει λοιπόν η πολιτεία να στηρίξει τις οικονομικά πληττόμενες ομάδες πολιτών άτοκα & με προϋποθέσεις, όπως & τις επιχειρήσεις, με ίδια κεφάλαια αλλά και με την αρωγή της Ε.Ε. προκειμένου να λειτουργήσει πάλι το οικονομικό κύκλωμα Προσφοράς & Ζήτησης.
Αυτός ο οικονομικός «αναπνευστήρας» οξυγόνωσης των δραστηριοτήτων, επαναλαμβάνω, δεν μπορεί να γίνει με επιτοκιακό κόστος στους ιδιώτες πολίτες γιατί είναι αυτοί είναι που θα «σηκώσουν» το σύνολο της οικονομίας εξ αιτίας μιας έκτακτης ανάγκης που αφορά τον πλανήτη & όχι μια ομάδα ομοιοσυμφερόντων!
Η μέχρι σήμερα τραπεζική πολιτική των αρνητικών επιτοκίων & συσσώρευσης ρευστότητας στις τράπεζες, μπορεί ν’ αντικατασταθεί με πολύ χαμηλότοκα δάνεια για τις επιχειρήσεις, αφού από κάπου πρέπει να εισπραχθεί το διαθέσιμο χρήμα & ανεξαρτήτως των βαρών που ήδη έχουν αυτές οι επιχειρήσεις.
Σε επίπεδο χώρας οι δυνατότητές μας είναι περιορισμένες με δεδομένα τ’ αρνητικά αποτελέσματα της 10ετούς οικονομικής κρίσης από την οποία βελτιώσαμε μέρος μόνο της δημοσιονομικής απειθαρχίας μας που θεωρούσαμε κανονικότητα & ως γνωστόν δεν προλάβαμε ή και αργήσαμε να επανεκκινήσουμε τη «παραγωγική μηχανή» για την ανταγωνιστικότητα που απαιτεί η παγκοσμιοποιημένη αγορά.
Επομένως αναγκαστικά το βάρος πέφτει στις αποφάσεις της Ε.Ε. η οποία μπορεί, αν το επιθυμούν αυτοί που οραματίζονται να παίξουν ηγετικό ρόλο στην επόμενη μέρα, να μετατρέψει την κρίση σ’ ευκαιρία μέσω των προγραμμάτων ανοικτής & άτοκης χρηματοδότησης των κρατών ούτως ώστε να συμβούν & ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ, αυτά που περιγράψαμε στις προηγούμενες παραγράφους ως οικονομικό κύκλωμα Προσφοράς & Ζήτησης χωρίς αύξηση των Δημοσιονομικών χρεών των κρατών μελών.
Ως Ε.Ε. αφού δεν πήραμε με ενιαίο τρόπο τα μέτρα προστασίας-καταστολής της πανδημίας, ας μη κάνουμε το ίδιο & στην οικονομία γιατί πάλι έχουμε κοινό εχθρό από τον οποίο οφείλουμε συνολικά να προστατευθούμε!
Όσο καθυστερούμε στη λήψη αποφάσεων τόσο μεγαλύτερα ποσά θα χρειαστούμε για την ισορρόπηση των εξασθενημένων οικονομιών & εν τέλει την ανασυγκρότησή τους.
Αυτά που περιγράψαμε δεν «κομίζουν γλαύκας εις Αθήνας» για τους ειδικούς, αλλά είναι μια προσπάθεια συμμετρικής πληροφόρησης των συμπολιτών μας, η οποία (πληροφόρηση) τόσο πολύ έλλειψε τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης με συνέπεια να ζήσουμε ιλαροτραγωδίες & ν’ ανθίσουν λαϊκίστικες δυνάμεις που μας ευτέλιζαν & αποδυνάμωναν τα αιτήματά μας για συμμετοχή της Ε.Ε. στο Δημοσιονομικό μας χάος!
