Γράφει ο Θεοδόσης Σ. Σπαντιδέας
Βιολόγος – ενεργός συμπολίτης
Μένω στο σπίτι, λοιπόν…
Μένω για τους άλλους και για μένα… γιατί όλοι μας ανήκουμε σε ομάδες “υψηλούκινδύνου”.
Αν εγώ φέρω τον ιό, κινδυνεύουν να προσβληθούν οι αγαπημένοι μου, οι φίλοι μας, οι συμπολίτες μου… Πρόσωπα οικεία, που καθημερινά μοιράζομαι μαζί τους “μια καλημέρα” ή μια ανησυχία…
Αν εγώ δεν φέρω τον ιό, κινδυνεύω να τον αποκτήσω από τους αγαπημένους μου, τους φίλους μου, τους συμπολίτες μου… Από οικεία πρόσωπα που μοιράζομαι μαζί τους την κάθε μέρα και την ζωή μου…
Να δηλώσω εξαρχής ότι θέτω τον εαυτό μου εντός των τειχών του ανθρώπινου πληθυσμού και γι αυτό νοιώθω το χρέος να μοιραστώ όλες τις στιγμές που περνάμε, τις εύκολες και τις δύσκολες…
Το χρέος αυτό θα υπηρετήσω “δίχως φόβο και πάθος”… έτσι απλά, μέσα από την κατάλυση των αποστάσεων…
…μέσα από τον Σύλλογο “ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ”, μέσα από την Ένωση Συγγραφέων και Λογοτεχνών, μέσα από τις κοινωνικές δομές του Δήμου (δεν γνωρίζω τι και ποιες είναι αυτές αλλά προσφέρομαι να συμμετάσχω), μέσα από την πολυκατοικία που ζω, μέσα στην πόλη που ζω… θα το κάνω, με όποιον τρόπο μπορώ…
Αυτός ο ιός… που μέσα σε λίγες μέρες άλλαξε την ζωή μας, την συμπεριφορά μας, την άποψή μας για τις σχέσεις μας, την φιλοσοφία μας για το “καλό” και το “κακό” (όπως εμείς οι άνθρωποι τα ορίζουμε και μας βολεύουν. Νομίζω ότι η εμφάνισή του αποτελεί τρανή απόδειξη της δράσης της “φυσικής επιλογής” που μελέτησε και διατύπωσε ο Κάρολος Δαρβίνος, μιας εκ των δύο μεγαλοφυών εμπνεύσεων του ανθρώπινου πνεύματος – μαζί με την θεωρία της σχετικότητας).
Ο ιός είναι ένα “περίεργο δημιούργημα” (όπως το βλέπουμε εμείς, οι άνθρωποι). Βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου. Ζει μόνον όταν καταφέρει να εισχωρήσει σε ένα “κύτταρο-ξενιστή” ζώου ή φυτού, όπου κατορθώνει, εκμεταλλευόμενος τις λειτουργίες του κυττάρου-ξενιστή, να πολλαπλασιάζεται (αυτό ξέρει μόνο να κάνει, αφού δεν έχει την βιολογική υποδομή να πολλαπλασιαστεί μόνος του). Στο τέλος αυτής της πορείας,οι απόγονοι του ιού σκοτώνουν το κύτταρο που τους φιλοξένησε (βέβαια αν το κύτταρο που τους φιλοξένησε είναι ζωτικής σημασίας για τον οργανισμό, όπως για παράδειγμα κύτταρο των πνευμόνων, αρχίζουν να εμφανίζονται προβλήματα και δυσλειτουργίες στην φυσιολογία μας), διαχέονται στο περιβάλλον και μπορούν να προσβάλλουν άλλα κύτταρα-ξενιστές του ίδιου ή άλλου οργανισμού.
Όταν ο ιός βρίσκεται ΕΞΩ από ένα κύτταρο-ξενιστή, δεν ζει – είναι ένα νεκρό κατασκεύασμα.
Αυτή, λοιπόν, σε πέντε γραμμές είναι η διαδρομή των ιών.
Απλά και, ως εκ τούτου, δύσκολα μαθήματα Βιολογίας…
Όμως, η “περίεργη” κατάσταση που ζούμε δεν σημαίνει ότι πρέπει να “υποκύψουμε” στην νοημοσύνη, πρακτική και συμπεριφορά μιας μειοψηφίας των συνανθρώπων μας.
Ναι… επι-μένω να μένω στο σπίτι… ευκαιρία να ενδοσκοπήσω.
Ναι… δεν συγχρωτίζομαι με πολλούς (προσοχή στην λέξη γιατί αυτή συνδέεται με την λέξη χρώς – δέρμα, ίσως και χρώμα).
Ναι… δεν προμηθεύομαι από το supermarket τρόφιμα που θα μου περισσέψουν και θα λείψουν σε άλλους.
Ναι… δεν θεωρώ ότι οι διακοπές της Ανάστασης ήρθαν φέτος νωρίτερα.
Ναι… δεν προμηθεύομαι αντιβιοτικά από το φαρμακείο (γιατί τα αντιβιοτικά δεν δρουν πάνω στους ιούς αλλά στα δικά μας κύτταρα).
Όμως,
Ναι… μετέχω σήμερα 21η Μαρτίου στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, που ο κορωνα-ιός δεν μας επιτρέπει να γιορτάσουμε όπως της πρέπει, με λίγους στίχους, απόσπασμα ενός ποιήματος που θα μπορούσε να αφορά και στον θάνατο του ιού…
“…δες ποιητή
το ζωντανό χαμόγελο
ανταύγεια της χαράς μου
που βγήκε στο φως
δες ποιητή
την κόρη των ματιών
στον προβολέα
και το λευκό μάρμαρο
νεκρό πώς κείται
κι άβουλο
στην ήττα αφημένο…”
