(Εορταστική ομορφιά. Η αρχαιότερη πόλη της Ελλάδας στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας και της επαυξημένης πραγματικότητας)
του Γιώργου Κόνδη
Η καταγραφή του εκπεσμού της ποιότητας ζωής σε όλον τον κορμό της νεοελληνικής κοινωνίας, δίνει την εντύπωση μιας επιδημίας, που απλώνεται. Μπορεί να ανακοπεί αυτή η τάση; Δεν έχουμε καμιά συνταγή να προτείνουμε ούτε και ήταν στις προθέσεις μας. Θέσαμε σα στόχο μας να ευαισθητοποιήσουμε τους αναγνώστες, που θα διατρέξουν αυτή την περιήγηση, ώστε να αναπτύξουν μια πιο αυστηρή κρίση για τον κόσμο γύρω μας και τις διαθέσεις εντός μας. Ο βαθμός της ευαισθητοποίησης θα κρίνει και το δικό μας εγχείρημα. Θα σημαίνει ότι η εικόνα του περίγυρου, για την οποία εκφράζουμε πολλές φορές μιαν απλή μεμψιμοιρία -και αυτή χωρίς συνέχεια- δεν θα μας επιβληθεί τελικά με τον εθισμό, που οδηγεί στον εφησυχασμό. Δική μας ελπίδα είναι να δημιουργηθούν αντιστάσεις και, τότε, η αναστροφή μιας πορείας είναι πιθανή. […]
Τα παραπάνω γράφονται εισαγωγικά στην έκδοση «Κάτι το ωραίον» (1-11-1984) που άφησε εποχή στη χώρα μας σε μια περίοδο κατά την οποία ο «εκπαιδευτικός και κοινωνικός εκδημοκρατισμός», ως ώριμο μεταπολιτευτικό αίτημα, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις της μικροαστικής απολυταρχίας στην ελληνική κοινωνία. Ο εκπεσμός στην ποιότητα ζωής όχι μόνο δεν ανακόπηκε, όπως εύχονταν οι συγγραφείς του «Κάτι το ωραίον», αλλά εντάθηκε καθώς οι πολύχρωμες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις – εκείνες που υποτίθεται κατανοούν και αντιστέκονται στον εκπεσμό – καλλιέργησαν την κριτική ευκολία και την πολιτική ρηχότητα απέναντι στους εκπροσώπους της κακογουστιάς σε όλα τα επίπεδα: λόγου, έργου, ιδεών…. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Η βασική διαφορά με τις προηγούμενες δεκαετίες είναι ότι σήμερα η κακογουστιά είναι αφομοιωμένη σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην μας προκαλεί καμία εντύπωση! Αντίθετα, την θεωρούμε φυσιολογική και άριστη ένδειξη πολυεπίπεδης καλής υγιεινής (πολιτικής, διοικητικής, αστικής, πολιτισμικής…..). Τι πρέπει να κάνουμε;
Απλά, θα συνεχίσουμε τη ρηχή και ανέξοδη κριτική, μεταξύ άλλων, για τις βλακώδεις ψηφιακές πολιτικές που προτίθενται κάποιοι να υιοθετήσουν ώστε η ιστορία και ο πολιτισμός να κοινοποιηθούν στις στρατιές των τουριστών που ΘΑ μας επισκεφτούν. Όλα αυτά σε κατακρεουργημένα αστικά τοπία, χωρίς καμία προσωπικότητα και με την (επικαλούμενη) ιστορία τους πεταμένη σε χωματερές. Τα παραδείγματα είναι τόσα που χρειάζονται σελίδες πολλές για να ξαναγραφούν… και φτάνουμε στα Χριστούγεννα! Τη γιορτή της αγάπης! Εύχομαι ο Αϊ Βασίλης να μας φέρει δώρο τα εξαφανισμένα αρχεία της πόλης του Άργους!
