Αποχαιρετώντας την κ. Κατερίνα Παπαδριανού (γράφει η Γκέλη Ντηλιά)

της Γκέλης Ντηλιά,

γραμματέα της Ε.Σ.Λ.Α. (Ένωσης Συγγραφέων και Λογοτεχνών Αργολίδας)

Πρωτοδιάβασα το όνομά της σε μια αγγελία που είχε δημοσιεύσει σε τοπική εφημερίδα, ψάχνοντας ποιητές και συγγραφείς της Αργολίδας για να οργανωθούμε επιτέλους ως πνευματικός φορέας. Μέχρι τότε, δεν ήξερα ούτε ποιοι είμαστε, ούτε πόσοι, καθότι μη γηγενής.

Έτσι τον Φλεβάρη του 2015 μαζευτήκαμε και συστηθήκαμε όσοι μπορέσαμε να παραβρεθούμε και έτσι είχα την ευκαιρία να την γνωρίσω. Όταν άρχισε να μιλάει για την επιβεβλημένη ανάγκη οργάνωσής μας και για το όραμα της, κατάλαβα ότι είχα μπροστά μου μια ηγέτιδα άξια να προεδρεύσει και να μας οδηγήσει κάπου αλλού, πιο μακριά από τα στενά πλαίσια μιας απλής,συγγραφικής,τοπικής συνύπαρξης.

Θυμάμαι σε μια από τις συναντήσεις μας που εμφανίστηκε με μαντήλι στο κεφάλι και είπε: «Έρχομαι από το σκοτάδι…». Ήταν από τις φορές που είχε δώσει την μάχη της και είχε επιστρέψει για να συνεχίσει να προσφέρει τις ιδέες και τα φώτα της στην Ε.Σ.Λ.Α.

Με την κ. Κατερίνα δεν υπήρξαμε φίλες, συνάδελφοι, γειτόνισσες. Οι δρόμοι μας ενώθηκαν για χάρη ενός ανώτερου σκοπού, πνευματικού και εκπαιδευτικού, τον οποίο δεν εγκατέλειψε μέχρι το τέλος. Ακόμη και μετά την αλλαγή Προεδρείου, εκείνη επέμενε να συμβάλλει ως απλό μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Συγγραφέων Λογοτεχνών Αργολίδας. Δήλωνεπαρούσα μέχρι και στις φετινές εκλογές του Σεπτέμβρη. Τέτοιο ήταν το πάθος της κι ας την έλιωνε η αρρώστια.

Τελευταία φορά που της μίλησα τηλεφωνικά, ήταν φέτος, αρχές Οκτώβρη, για να την προσκαλέσω να διαβάσει ένα απόσπασμα από το βιβλίο της «Οι Νάρκες» στα πλαίσια του εορτασμού της επετείου της 28ης Οκτωβρίουπου διοργανώθηκε από την Ε.Σ.Λ.Α. και τον Σύλλογο «Ο Παλαμήδης». Μου απάντησε πως θα ερχόταν, όμως μάταια την περιμέναμε. Δεν εμφανίστηκε και όλοι υποθέσαμε τον λόγο…

Επιστρέφοντας σήμερα από την κηδεία της σκεφτόμουν ότι ούτε ένας επικήδειος δεν εκφωνήθηκε από εκείνους που την γνώριζαν χρόνια και σίγουρα είχαν κάτι να αφηγηθούν – παλιοί συνάδελφοι, μαθητές, αρχές του τόπου που συνεργάστηκαν στο παρελθόν. Κι αναρωτήθηκα αν τελικά οι άνθρωποι, που πραγματικά ακόμη και μετά τον θάνατο τους έχουν αφήσει ζωντανό το αποτύπωμά τους σε ένα τόπο, αξίζουν τέτοια βουβαμάρα…

Σήμερα το μεσημέρι, στο νεκροταφείο του Δρεπάνου δύο μουσικοί έπαιξαν και τραγούδησαν, λίγο πριν την αποχαιρετήσουμε με ένα λουλούδι,δύο αγαπημένα της τραγούδια του Τσιτσάνη, «Σαν απόκληρος γυρίζω» και «Αρχόντισσα». Καθώς τα άκουγα, γεμάτη συγκίνηση, θυμήθηκα την ίδια να τα τραγουδάει μαζί με την κόρη της στο σχολείο του Δρεπάνου τρία χρόνια πριν, όταν ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού είχε παρουσιάσει το βιβλίο με τις μαρτυρίες των κατοίκων στον πόλεμο του σαράντα. Κι ήταν σαν μαζί με τους μουσικούς να παρεμβάλλονταν κι η φωνή της στο μυαλό μου καθώς σκεφτόμουν πως τελικά έφυγε με τραγούδια,γράφοντας το φινάλε με ένα τρόπο λυρικό κι αξέχαστο.