Διήγημα του Δήμου Χώρου
Ο Φράνκι ήταν – κι αυτός – ορφανός. Τα χρόνια στη Μέκκα του πλούτου1 ήταν η δεύτερη περίοδος που συμπορευτήκαμε. Η πρώτη ήταν τα χρόνια της φαβέλας2, τότε που κοιμόταν περιστασιακά στο σπίτι της γραίας3, ήταν κάτι σαν παραγιός της. Αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα μιλήσω για τη Μέκκα του πλούτου, γιατί ότι γίνεται εκεί, μένει εκεί. Έξω από τα τείχη της πόλης, όλοι λένε τα καλύτερα, θες από ντροπή, θες από πόνο, δεν ξέρω…
Ο παραγιός της γραίας ήρθε εκεί μετά από ‘μένα. Βρήκαμε άλλον έναν κατατρεγμένο Ασιάτη και νοικιάσαμε μια τρύπα, στην οποία κοιμόμασταν με βάρδιες. Φροντίζαμε κάποιος να δουλεύει πάντα, έτσι ώστε να υπάρχει χώρος για τους άλλους δύο. Ταξιδέψαμε τόσο μακριά, για να βρεθούμε Χαροκόπου 42-534! Σιγά το πράγμα, σκεφτόμουνα συχνά, αυτά τα έχεις ξανακάνει… αλλά αν θέλετε τη γνώμη μου, εκεί ήταν πιο δύσκολα για έναν και μόνο λόγο. Ό,τι και να έκανες – ανεξαρτήτως καταγωγής, φυλής, χρώματος ή ιθαγένειας – ήσουν για πάντα ξένος. Κι οι ντόπιοι, ξένοι ήτανε. Ήταν το μίσος πολύ, βλέπεις!
Ο Φράνκι ήρθε στην πόλη για να σπουδάσει κινηματογράφο. Ήταν μεγάλο ταλέντο, πρέπει να σας πω. Τα πήγαινε υπέροχα, είχε μια πολυδιάστατη οπτική πάνω στην τέχνη του, αν και έδειχνε μια συμπάθεια στις τσόντες και στις ταινίες σπλάτερ. Δεν ξέρω αν αυτό θα κατέληγε σε πλεονέκτημα ή μειονέκτημα. Το μεγάλο του όνειρο ήταν να συνδυάσει αυτά τα δύο είδη, φτιάχνοντας την πρώτη τσόντα με αμέτρητους φόνους και πολύ αίμα.
Εκείνο το πρωί θα το θυμόμαστε όλοι. Στην τρύπα κοιμόμασταν εγώ και ο τρίτος «ένοικος», ο Φράνκι είχε βάρδια όλη νύχτα. Εκείνη την ώρα θα πρέπει να γύρναγε. Κάποιοι λένε ότι ακούστηκε ένας μεγάλος θόρυβος, εγώ δεν άκουσα τίποτα. Χτύπησε το κουδούνι, σηκώθηκα, κατέβηκα τη σκάλα και άνοιξα.
Μπροστά μου στεκόταν ο Φράνκι, με σκισμένα ρούχα, χτυπημένος σε διάφορα σημεία του σώματος και με ένα μεγάλο γυαλί καρφωμένο στο κρανίο του, πάνω από το φρύδι. Από την πληγή έτρεχε μπόλικο αίμα. Πίσω του, πέρναγαν κι άλλοι στην ίδια κατάσταση, κλαίγοντας, ουρλιάζοντας, τραβώντας τα μαλλιά τους. Ένας είχε κρυφτεί στο παρτέρι του απέναντι πεζοδρομίου.
Έκανα στην άκρη να περάσει. Βημάτιζε δύσκολα, αλλά κατάφερε να φτάσει στο πρώτο δωμάτιο, προσπαθώντας να μην ακουμπήσει πουθενά και λερώσει. «Τι συνέβη;», ρώτησα. «Δεν ξέρω. Ακούστηκε μια φωνή από μακριά, μάλλον κάποιος φώναξε ζήτω ο ένας θεός και μετά… σπάσανε όλα».
Από τα μάτια του τρέχανε δάκρυα, φαντάζομαι πως πονούσε πάρα πολύ. Έκλαιγε σιωπηλά και από τη μύτη του τρέχανε μύξες. Τα δάκρυα συναντούσαν τις μύξες κάτω από τη μύτη, έγλειφαν τις αυλακιές του μάγουλου και ενώνονταν με τα αίματα που έτρεχαν ορμητικά από το μέτωπο του. Όλα αυτά, τα τρία στοιχεία, δημιουργούσαν ένα παχύρρευστο ρευστό στο πιγούνι του, το οποίο έκανε σταλακτίτες και έσταζε αργά πάνω στο πληγωμένο δέρμα και τα ξεσκισμένα ρούχα του. Φαινόταν να λιώνει το κορμί του σιγά-σιγά και να δημιουργεί μια λιμνούλα γύρω από τα πόδια του. Εκείνη τη στιγμή έχασε τις αισθήσεις του και έπεσε.
Τα πρώτα κλάσματα του δευτερολέπτου που ακολούθησαν, σκεφτόμουν ότι ο Σιντ Μπάρετ5 θα ήταν πολύ υπερήφανος για τον φίλο μου τον Φράνκι. Στη συνέχεια στεκόμουν όρθιος και αναποφάσιστος, αν πρέπει να τον βοηθήσω ή όχι. Τι περίεργο! Είχα αρχίσει να εγκλιματίζομαι στην απάθεια και την αδιαφορία της τοπικής κοινωνίας.
Όταν συνήλθε, μετά από αρκετές ημέρες στο νοσοκομείο, ταξιδέψαμε με προορισμό το σπίτι της γραίας. Την παράγκα της, έτσι κι αλλιώς, δεν την χρησιμοποιούσε κανένας πια. Έκατσα μια-δυο μέρες μαζί του και μετά τον άφησα να ξεκουραστεί. Ο Φράνκι την ξεπέρασε εκείνη την εμπειρία, ίσως να του άφησε ένα μικρό «κουσούρι» μόνο. Όταν ακούσει κάποιον που πιστεύει πως έχει «σταλεί» στη γη με μια αποστολή ή ότι η ζωή του έχει κάποιο κρυφό νόημα και σημασία, τρέχει μακριά χωρίς χρονοτριβή, χωρίς ντροπή. Ποιος θα ήθελε να βρεθεί, για δεύτερη φορά, τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος;
1. Φανταστικές ιστορίες (επεισόδιο 16): Ζευγάρια.
2. Φανταστικές ιστορίες (επεισόδιο 2): Φαβέλα.
3. Φανταστικές ιστορίες (επεισόδιο 13): Γραία.
4. Χαροκόπου 1942-1953, Άκης Πάνου, 1982
5. Ο Σιντ Μπάρετ ήταν ο βασικός κιθαρίστας των Πινκ Φλόιντ στην πρώτη ψυχεδελική περίοδο της μπάντας. Σε μία από τις τελευταίες συναυλίες που έδωσε με το γκρουπ (1967), περιέλουσε τα μαλλιά του με ένα μίγμα ουσιών. Όταν αυτό ζεστάθηκε από το φως των προβολέων, άρχισε να τήκεται, δίνοντας την εντύπωση πως όλο το κεφάλι του Μπάρετ λιώνει.
– Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. –
