Η παράσταση «Η κόρη και ο Βρυκόλακας» στο θεατράκι της Ακροναυπλίας

Η Πειραματική Σκηνή του Δ.Ο.Π.Π.Α.Τ. και η ομάδα Μανακίν, ανεβάζουν την Κυριακή 25 Αυγούστου, στις 12 τα μεσάνυχτα (προς Δευτέρα) και τη Δευτέρα 26 Αυγούστου στις 9 υο βράδυ, στο θεατράκι της Ακροναυπλίας, την παράσταση «Η κόρη και ο Βρυκόλακας» βασισμένη στο Δημοτικό τραγούδι «Του νεκρού αδερφού».

Γιατί τα μεσάνυχτα;

Το έργο παίζεται σε φυσικό χώρο περιτριγυρισμένο από τα ερειπωμένα κάστρα παλιών εποχών. Απ’ τις εποχές που έρχεται το τραγούδι του νεκρού αδερφού. Ενοποιώντας το χώρο με τον χρόνο δίνεται η πρώτη παράσταση τα μεσάνυχτα, την ώρα που σύμφωνα με την λαϊκή μας παραδοση ο κόσμος του παραλόγου εισχωρεί στον πραγματικό.

Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Συντελεστές

Αφήγηση: Ντίνα Καλογεροπούλου

Βάβω: Γεωργία Μπλάτσιου

Μάνα: Δήμητρα Κατσικίδη

Κωσταντής: Ζίνα Χατζηϊωάννου

Χορός: κορυφαία Χριστίνα Γούση, Δήμητρα Φασούλα, Δήμητρα Ψύχα

Μουσική επιμέλεια: Βασίλης Μαντζούνης

Μουσικοί: στο νταούλι ο Βασίλης Μαντζούνης, στο βιολί η Εφραιμία Γιαννακοπούλου

Διδασκαλία τραγουδιών: Γιάννης Νόνης

Κίνηση: Αιμιλία Κομνηνού

Σκηνικά-Κοστούμια: Βάλλια Ρεντούλη

Επιμέλεια κατασκευής κουστουμιών: Μαίρη Κερασοπούλου

Μάσκες: Σοφία Ντόκου

Κατασκευή σκηνικών: Χρήστος Ψύχας

Σχεδιασμός φωτισμού: Λουκάς Οικονομόπουλος

Φώτα-Ήχος: Μάνος Σταθόπουλος

Φωτογραφία banner: Αιμιλία Κομνηνού

Φωτογραφία αφίσας, flyer: Άλκηστη Βασιλάκου

Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Κατερίνα Κυρίμη

Σύνταξη κειμένων-Σκηνοθεσία: Βάλλια Ρεντούλη

Τα σκηνικά αντικείμενα είναι χορηγία της Άννας Ψύχα

Τα υφαντά μαντήλια του εργαστηρίου “ΑΓΝΙΘΕΣ” της φίλης Μαρίας Γονίδου

Εκτύπωση έντυπου υλικού: copy point

Ευχαριστούμε θερμά τον Γιώργο Ολάνη για την υποστήριξή του.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Η παράσταση είναι δραματοποιημένη στη φόρμα της αρχαίας τραγωδίας. Κεντρικός φορέας δράσης ο χορός των γυναικών. Ο χορός είναι ουσιαστικά εκείνος που σχολιάζει, αφηγείται και κινεί την δράση.

Σε δεύτερο επίπεδο τον πλαισιώνουν οι φιγούρες της Βάβως και της αφηγήτριας.

Μετά την σουρεαλιστική στιγμή της εισόδου των “λάλων πουλιών” στη δράση, οι κεντρικοί ήρωες υποχωρούν στο χορό και ενσωματώνονται μαζί του, εισχωρώντας στο μεταφυσικό. Έτσι το έργο παραδίδεται στο κοινωνικό φαντασιακό και μεταλαμπαδεύεται μες’ τους αιώνες από το συλλογικό λαϊκό ασυνείδητο.

Το έργο δουλεύτηκε αυτοσχεδιαστικά μέχρι την τελική του μορφή, με πολλούς πειραματισμούς. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στις ηθοποιούς για την υπομονή, τη δημιουργικότητά τους και την συνεισφορά τους στην όλη προσπάθεια.