Από τις 20 Ιουλίου έως τις 18 Αυγούστου διοργανώνεται στο Βουλευτικό του Ναυπλίου η έκθεση εικαστικών «Nothing Dies».
Συμμετέχουν:
Αννέττα Σπανουδάκη, Ανδρέας Παπαμιχαήλ, Βασιλική Σαγκιώτη, Βικτώρια Ιωαννίδου, Βαγγέλης Ζερβόπουλος, Ναυσικά Ξυπολιά, Δημήτρης Γεωργακόπουλος, Τζελίνα Πάλλα, Νίκος Λαμπρινός, Νίκος Μαρίνης.
Επιμέλεια: GURAM Chachanidze
Εγκαίνια: Σάββατο 20 Ιουλίου, 8 μμ
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Κυριακή 7.30 μμ – 10.30 μμ
Συνδιοργάνωση: Δήμος Ναυπλιέων, Δ.Ο.Π.Π.Α.Τ.
Η κύρια ιδέα της προτεινόμενης έκθεσης είναι η αντίληψη του χρόνου από τον άνθρωπο.
Πώς στην ανθρώπινη ψυχική αντανακλώνται μεταξύ τους οι χρονικές σχέσεις των γεγονότων της ζωής του, δημιουργώντας μια αίσθηση του χρόνου, ακριβώς αυτό που οι νευροβιολόγοι και ψυχολόγοι ονομάζουν βιολογικό ρολόι. Αυτός ο χρόνος δεν μπορεί να μετρηθεί με ένα εξωτερικό ρολόι, αλλά αυτό καθορίζει την αίσθηση της πραγματικότητας.
Οι άνθρωποι αισθάνονται νοσταλγία ή ελπίζουν για το μέλλον και σχεδόν ποτέ δεν έχουν επαφή με το παρόν, όταν οι φυσικοί υποστηρίζουν ότι η κοινή ιδέα του χρόνου, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος δεν μπορεί να θεωρηθεί αληθινή. Ο χρόνος δεν περνά, απλώς υπάρχει.
Επομένως, η αντίληψή μας για το χρόνο ως ροή, και όχι ως στάση, ακινησία, για να το θέσουμε ήπια, είναι λάθος.
Η θεωρία του John Dunne είναι ότι στην πραγματικότητα, όλοι οι χρόνοι είναι παρόντες για πάντα – με άλλα λόγια, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, κατά μία έννοια, συμβαίνουν “μαζί”.
Η αρχαία ανατολική σοφία λέει: το «Χθες» είναι απλώς ένα άλλο όνομα για το «Σήμερα». Αν κάποιος σκεφτεί λίγο και αν ελαφρώς αποχωρήσει από την συνηθισμένη άποψη για το χρόνο, τότε θα καταλάβει γρήγορα ότι το χθες, πράγματι, ήταν σήμερα. Επιπλέον, ήταν ένα πολύ μακρινό μέλλον, που έγινε ένα όχι τόσο μακρινό μέλλον, και μετά έγινε παρόν, ενώ τώρα έχει γίνει ένα όχι τόσο μακρινό παρελθόν και στο μέλλον θα γίνει ένα πολύ μακρινό παρελθόν … Αλλά πώς μπορεί το χθες να φανεί ως μέλλον;
Μπορεί να αλλάξει ένα γεγονός από το παρελθόν; Μπορεί να παραμένει αμετάβλητο εάν με κάθε λεπτό γίνεται πιο μακρινό στο χρόνο; Ή μόνο αλλάζει η αντίληψη αυτού του γεγονότος; Αποδεικνύεται ότι ο Χρόνος είναι αυτό που ο ίδιος ο άνθρωπος αποδίδει στα γεγονότα, ενώ στην πραγματικότητα τα γεγονότα κολυμπάνε στη θάλασσα της διαχρονικότητας.
