Γράφει ο Γιάννης Μιχαλόπουλος,
αρχιτέκτονας,
υποψήφιος βουλευτής Αργολίδας με την Λαϊκή Ενότητα
«Έχετε δίκιο, αλλά…»
Η φράση που ακούμε περισσότερο σε αυτές τις εκλογές (και ακούγαμε και επί εποχών παλιού δικομματισμού).
Η προεκλογική περίοδος κατακλύζεται από διλήμματα, που παραδοσιακά ενισχύουν τα κόμματα εξουσίας. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούν συνθήκες πόλωσης συσπειρώνοντας κοινωνικά ακροατήρια με όπλο το φόβητρο ο ένας του άλλου.
Η ΝΔ υπόσχεται να εφαρμόσει μια ανελέητη πολιτική απέναντι στους φτωχούς και τους αδύναμους. Προβάλλει ανερυθρίαστα ένα πρόγραμμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού:Καταστολή, αυταρχισμός και περιστολή δικαιωμάτων για τους πολλούς και απόλυτη ελευθερία για τους λίγους και ισχυρούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πραγματικό αντίβαρο απέναντι σε αυτόν τον κίνδυνο. Επικαλούμενος τις ευαισθησίες της προοδευτικής κοινωνίας, επιχειρεί να δικαιώσει την θητεία του, όταν με περίσσιο κυνισμό εφάρμοσε τα πιο σκληρά μνημόνια.Καθήλωσε την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού που αγωνίστηκε για καλύτερη ζωή και εργασία με δικαιώματα.
Το μόνο που προσφέρει η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η επιβράβευση της παραδοσιακής συστημικής αντίληψης: «άλλα υπόσχομαι προεκλογικά, τα εντελώς αντίθετα κάνω μετεκλογικά» που ουδεμία σχέση έχει με την Αριστερά.
Ο λαός πρέπει για άλλη μια φορά να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις. Το πραγματικό στοίχημα για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν είναι ποιος θα είναι ο διαχειριστής μιας ακόμη κυβέρνησης που θα ορκίζεται στο όνομα της αποπληρωμής τουχρέους, των αιματηρών πλεονασμάτων, των δανειστών «εταίρων».
«Ναι, αλλά η Αριστερά δεν ενώνεται …»
Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν την επόμενη μέρα θα βρεθούν ενισχυμένες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που θα στηρίξουν την κοινωνική διεκδίκηση και αντίσταση: το εργατικό κίνημα, το κίνημα των φοιτητών και της νεολαίας, τα κινήματα των γειτονιών και των κατοίκων.
Ιδίως οι δυνάμεις αυτές, που δεν βασίζονται για άλλη μια φορά στη γοητεία μεμονωμένων προσωπικοτήτων οι οποίες υποτίθεται ότι θα «επαναδιαπραγματευθούν σκληρά» με τους δανειστές.Οι προτάσεις αυτές κατέρρευσαν το 2015 σπέρνοντας την απογοήτευση.
Το πολιτικό αυτό κενό δεν μπορεί να το καλύψει το ΚΚΕ που επιμένει τόσα χρόνια στην απόρριψη έστω και της ελάχιστης συνεργασίας με την υπόλοιπη Αριστερά. Αποδείχθηκε τα τελευταία χρόνια ότι, χωρίς την μαχητική και ζωντανή παρουσία της κοινωνίας, ο αυτοσκοπός της απλής κοινοβουλευτικής καταγραφής δεν μπορεί να αποτρέψει τις αντικοινωνικές πολιτικές.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, εάν όλες οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ήταν ενωμένες και συσπειρωμένες σε ένα ευρύ μαχητικό μέτωπο. Η πολυδιάσπαση μεγάλωσε την δυσπιστία και την απογοήτευση.
Αν υπάρχει όμως μια δύναμη που όλα τα προηγούμενα χρόνια πάλεψε ειλικρινά να βρει κοινούς δρόμους για ενότητα είναι η ΛΑΕ. Ενότητα και στη δράση αλλά και πολιτική συνεργασία με βάση τα κοινά προγραμματικά σημεία που συνδέουν τη ριζοσπαστική Αριστερά.
Αντιμετώπισε, δυστυχώς, από άλλους τον τοίχο των δήθεν «ανυπέρβλητων» ιδεολογικών διαφορών, που παρουσιάζονται «οξείες» στον μικρόκοσμο των «μυημένων», καμία σχέση όμως δεν έχουν με τις σημερινές απαιτήσεις και τους πραγματικούς πολιτικούς συσχετισμούς.
Παρά την υποχώρηση και τις δυσκολίες, είμαστε εδώ και επιμένουμε. Με νέα φυσιογνωμία, με αποφασιστική προσήλωση στις μάχες της επόμενης μέρας για τη δουλειά, τη ζωή, την αξιοπρέπεια.Η Λαϊκή Ενότητα αλλάζει και προχωρά.
Δεν αλλάζουμε όμως την εμπιστοσύνη μας στην ενωτικήδράση. Επιμένουμε να πιστεύουμε στην ιστορία που γράφεται μέσα από την πλατιά δράση των μαζών.
Στην Αργολίδα η παρουσία των αγωνιστών της ΛΑΕ ειδικά στις κινητοποιήσεις ενάντια στο Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ. (του οποίου ο Τσίπραςενώ είχε προαναγγείλει από το Ναύπλιο την κατάργηση, τελικά το μετεξέλιξε όταν έγινε πρωθυπουργός σε Υπερταμείο με ακόμη περισσότερα δημόσια ακίνητα προς ξεπούλημα ) και στους πλειστηριασμούς των λαϊκών περιουσιών έδωσε το στίγμα του πως αντιλαμβανόμαστε την ενότητα στους αγώνες και την Αριστερά.
Γι’ αυτούς τους λόγους, αξίζει να στηριχθεί η Λαϊκή Ενότητα.
Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνθρωποι του μόχθου δεν έχουν κανένα όφελος να αντλήσουν από τη λογική του «μικρότερου κακού».
Να ανατρέψουμε την προσδοκία τους ότι «τέλειωσαν» με τη μαχητική Αριστερά!
