Ιδιωτικό και Δημόσιο: Μια συνεχής διαπάλη (γράφει ο Πάνος Νικολαράκος)

Γράφει ο Πάνος Νικολαράκος,

ιατρός ακτινολόγος,

υποψήφιος βουλευτής Αργολίδας του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία

Το “όραμα” του Κ. Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, για ιδιωτικοποίηση της ευρύτερης αγοράς, δεν είναι κάτι που αφορά τα πλατιά κοινωνικά στρώματα μόνο σε αυτή την προκείμενη εκλογική μάχη. Αντιθέτως είναι κάτι το οποίο το συναντάμε εδώ και πολλές δεκαετίες να αποτελεί πεδίο σύγκρουσης απέναντι στον ευρύτερο προοδευτικό και συντηρητικό χώρο.

Όσον αφορά τα σημαντικότερα κοινωνικά αγαθά, αυτά της Υγείας και της Παιδείας, εν κρυπτώ ο απώτερος σκοπός της Νέας Δημοκρατίας είναι η πλήρης ιδιωτικοποίηση τους. Συνολικά το κοινωνικό κράτος λειτουργεί βάσει της ανταποδοτικότητας των φόρων των πολιτών μακριά από την λογική της υπεραξίας και της επιδίωξης κέρδους.

Σαφώς και υπάρχει παράλληλα ιδιωτική Υγεία και Παιδεία αλλά το πρόβλημα μας με την Νέα Δημοκρατία  δεν αρχίζει και την τελειώνει στην αναθεώρηση του Άρθου 16 για τα πανεπιστήμια ή στην θλιβερή κατάσταση που είχε περιέλθει το Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν που εν τέλει αναστρέψαμε στην κανονικότητα προς όφελος της κοινωνίας και του Ε.Σ.Υ.

Η εχθρική αντίληψη κατά του Δημοσίου. Η συστηματική προπαγάνδα ενάντια του, οι λάσπες, τα ψέματα. Η τεχνοκρατική οικονομιστική αντίληψη αποδιοργάνωσης του βάσει του 1/5 προσλήψεων στο δημόσιο. Η μείωση δαπανών που αναπόφευκτα θα γίνει για να καλυφθούν οι φοροαπαλλαγές στον πλούτο “προς όφελος της ανάπτυξης”, έρχονται να καταδείξουν κάτι το οποίο ήδη χρόνια τώρα η Νέα Δημοκρατία εκφράζει ανεπίσημα. Την κομμάτι – κομμάτι κατάργηση του ευρύτερου δημοσίου τομέα προς όφελος των λίγων και προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων.

Οι απόψεις αυτές δεν παρεκκλίνουν απλά από την Αριστερά και την Σοσιαλδημοκρατία, αλλά και από της αρχές και τις αξίες του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού. Αυτού που η Νέα Δημοκρατία στηρίχθηκε ιδεολογικά και ιδρυτικά.

Είναι σαφές πως έγιναν λάθη και αστοχίες στην διαχείριση των βαρών στα μέτρα των 6 δις μέχρι και την έξοδο μας από το πρόγραμμα τον Αύγουστο του 2018. Παρότι αυτά τα μέτρα  κράτησαν σχεδόν τέσσερα χρόνια και αποτέλεσαν μόλις το 13% των μέτρων όλης της δεκαετούς μνημονιακής περιόδου, είναι αλήθεια πως έκαναν την κοινωνία να νιώσει στάσιμη. Είναι επίσης αλήθεια πως η χώρα μας βγήκε από μια ΟΛΙΚΗ καταστροφή απώλειας του ¼ του ΑΕΠ της. Η Αριστερά αλλά και οποιαδήποτε άλλη βαθιά δημοκρατική κυβέρνηση είχε την υποχρέωση να στηρίξει όλους αυτούς που δεν μπορούσαν να ζήσουν και να βγάλει την χώρα από την κρίση, όπως και έκανε με την κοινωνία όρθια στα πόδια της. Παρ’ όλα αυτά είναι αλήθεια πως τα φορολογικά βάρη  δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα. Έτσι λοιπόν και η κυβέρνηση προβαίνει προγραμματικά σε κοστολογημένες δεσμεύσεις  παρεμβάσεων για την ελάφρυνση των βαρών.

Όμως, η ρητορική της Νέας Δημοκρατίας περί υψηλής φορολόγησης της επιχειρηματικότητας δεν ισχύει. Χώρες όπως η Γερμανία ( σε μεγάλες βιομηχανικές πόλεις όπως στο Μόναχο), η Γαλλία, το Βέλγιο έχουν μεγαλύτερο φόρο στις επιχειρήσεις από εμάς. Η φορολόγηση του εισοδήματος είναι αλήθεια υψηλή αλλά κοστολογημένα το προεκλογικό μας πρόγραμμα δεσμευόμαστε για την μείωση της. Αντίθετα η Νέα Δημοκρατία βάζει φόρο εισοδήματος 9% από το πρώτο ευρώ, αυξάνει τον Φ.Π.Α. σε αγαθά πρώτης ανάγκης και ευαγγελίζεται την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού τομέα χωρίς καλύτερα εισοδήματα στην μεσαία τάξη εκ των προτέρων. Αντίθετα ευαγγελίζεται την δημιουργία νέων καλύτερων θέσεων εργασίας ως δια μαγείας χωρίς οικονομικώς προαπαιτούμενο την άνοδο του βιοτικού και μισθολογικού επιπέδου. Αυτό ακριβώς ήταν το πρόγραμμα του νεοφιλελευθερισμού που ποτέ και πουθενά δεν δούλεψε. Είτε με Ρήγκαν, είτε με Θάτσερ, είτε με Τράμπ, είτε με Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Χωρίς καλές σχέσεις εργασίας με υψηλότερους μισθούς και εισοδήματα εξ αρχής, δεν έρχεται η ανάπτυξη. Χωρίς μείωση της ανεργίας, χωρίς στοχευμένες παρεμβάσεις του κράτους προς ρύθμιση της αγοράς εργασίας.

Στις επικείμενες εκλογές συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ο κόσμος που θεωρεί την εργασία κόστος και ο κόσμος που θεωρεί την εργασία λειτούργημα, δικαίωμα, με κεκτημένα που αποκτήθηκαν με αγώνες και αίμα. Ο κόσμος των offshore, έναντι του κόσμου της διαφάνειας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο κόσμος που θεωρεί την εργασία, την γη και το χρήμα εμπόρευμα, εν αντιθέσει με αυτόν τον κόσμο που τα θεωρεί ζωή, φύση και τεκμήριο αγοραστικής δύναμης, σύμφωνα με τον Καρλ Πολάνυι που όπως εξέφραζε στον “Μεγάλο Μετασχηματισμό”: “Η κοινωνία και οι άνθρωποι δεν πρέπει να είναι υποδεέστεροι της οικονομίας και της αγοράς. Αντιθέτως, θα πρέπει η οικονομία να εδράζεται στην κοινωνία.”

Είναι τέλος ζήτημα όλοι οι πολίτες να αναστοχαστούμε. Να σκεφτούμε και να θυμηθούμε τι έγινε τα τελευταία δέκα χρόνια και να αντιληφθούμε τις τεράστιες διαφορές τις διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με το παλιό πολιτικό σύστημα.

Θεωρώ ευθύνη μου απέναντι στον ελληνικό λαό, την αριστερά και την δημοκρατία, να παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις για τον άνθρωπο.  Υπέρ του, απέναντι σε έναν μηχανισμό που διαστρεβλώνει, διαβάλλει και διαβρώνει την αλήθεια και στο τέλος τη ζωή του, μετασχηματίζοντας τον προς την οικειοθελή του εξαθλίωση.

Γιατί: “η ανάπτυξη μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένα επίπεδα φτώχειας, όταν αφορά τα κέρδη μόνο για λίγους. Αλλά επίσης γνωρίζουμε ότι η ανάπτυξη μπορεί να επιφέρει τεράστια οφέλη στα περισσότερα στρώματα της κοινωνίας…” Καρλ Πολάνυι

   Εμπρός λοιπόν για την δίκαιη ανάπτυξη,

Πάνος Νικολαράκος