Δελτίο τύπου του Πολιτιστικού Συλλόγου Άργους «Τελέσιλλα»
«Να πάρε αυτό το καλοβότανο και κράτα το, στης Κίρκης σαν μπεις, να σκέπει το κεφάλι σου, κακή ώρα να μη σε βρει. Η ρίζα του μελανιά, μα κάτασπρος ο ανθός του σαν το γάλα, «μώλυ» οι θεοί το λένε, δύσκολο θνητός να το αποσπάσει από τη γης, μονάχα αθάνατοι…» (Οδύσσεια, μετάφραση Ν. Καζαντζάκης)
Τούτοι οι στίχοι από την Οδύσσεια μας ήρθαν στο νου, καθώς ανηφορίζαμε με το λεωφορείο την Κυριακή 9 Ιουνίου, στις πλαγιές της Ζήριας. Το μάτι ανεξέλεγκτο, ξεσκάλιζε διερευνητικά κάθε σπιθαμή γης, λες έψαχνε να ανακαλύψει ανάμεσα στ` αγριόχορτα το μαγικό «μώλυ», το θεϊκό βοτάνι που ο Ερμής ξερίζωσε από την κορυφή της Κυλλήνης(Ζήριας) και έδωσε στον πολυμήχανο Οδυσσέα για να αποφύγει τα μάγια της Κίρκης.
Τα χωρίς εκμαγείο βουνά που βγάζουν απαράλλαχτες όψεις του αιωνίου… (Οδ. Ελύτης, Άξιον εστί)
Αυτά τα βουνά γνωρίσαμε στην μονοήμερη εκδρομή μας, επισκεπτόμενοι το μοναστήρι του Αγίου Βλασίου στα Άνω Τρίκαλα Κορινθίας.
Σκοπός μας να τελέσουμε λειτουργία μετά αρτοκλασίας, να κοινωνήσουμε και να ψάλλουμε μαζί με τις καλλίφωνες-γλυκύτατες μοναχές τη Θεία Λειτουργία.
Με το που θα περάσεις τα σύνορα Αργολίδας-Κορινθίας το βλέμμα αρχίζει να ψηλαφίζει αθέλητα το τοπίο.
Βουτά στο γαλάζιο του Κορινθιακού κόλπου, φτερουγίζει πάνω από τις φουντωμένες πορτοκαλιές και τις κεραμοσκεπές των οικισμών για να σκαρφαλώσει τελικά στα ελατοσκέπαστα κορφοβούνια της Ζήριας. «Κυλλήνη» είναι η αρχαιόπρεπη ονομασία για το δεύτερο σε ύψος βουνό της Πελοποννήσου. Όμως, οι ντόπιοι το αποκαλούν Ζήρια ή Τζήρια, όνομα νεότερο που προέρχεται από τη σλαβική λέξη «ζίρι» που σημαίνει βελανίδι.
Φτάνοντας στο Ξυλόκαστρο ανηφορίζουμε δίπλα στον ποταμό Σύθα και φτάνουμε στα Τρίκαλα, ένα από τα παλαιότερα ορεινά θέρετρα του Μοριά. Το χωριό χτισμένο στη θέση της αρχαίας πόλης Μύσαιο, αποτελείται σήμερα από τρεις ξεχωριστές συνοικίες: τα Κάτω, τα Μέσα και τα Άνω Τρίκαλα.
Το άριστο κλίμα, το καλό νερό και οι ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη των αμπελιών, τα «Τρι(α) καλά», όπως λένε οι ντόπιοι έκαναν τους κατοίκους των πεδιάδων να στήσουν τα νοικοκυριά τους εδώ κατά τον 10ο αιώνα μ.Χ., αποφεύγοντας τις αρρώστιες και τις ληστρικές επιδρομές. Ήταν η πατρίδα του Νοταραίων, των ισχυρότερων προεστών της Κορινθίας κατά την Τουρκοκρατία.
Στα Τρίκαλα, σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε ο Άγιος Γεράσιμος, ο προστάτης της Κεφαλονιάς. Ένα μισοκατεστραμμένο καλύβι λέγεται ότι ήταν το σπίτι του.
Ένας άλλος όμως άγιος που μεγάλωσε στη Σεβάστεια της Καππαδοκίας, αλλά ασκήτεψε στην Κυλλήνη είναι ο Άγιος Βλάσιος.
Το μοναστήρι του Αϊ-Βλάση, που άρχισε να χτίζεται το 1400, βρίσκεται λίγο πιο πάνω από τα τελευταία κτίσματα των Άνω Τρικάλων, εκεί που ξεκινά ο δρόμος για τα υψίπεδα του βουνού, είναι γυναικείο και το καθολικό του φημίζεται για το αξιόλογο τέμπλο του 17ου αιώνα.
Η Κυλλήνη λοιπόν, ένα βουνό που πήρε τ` όνομά του από το κύλλος = λάκκος, γέννησε έναν θεό, τον ψυχοπομπό Ερμή-γιο της αρχαιότερης νύμφης Μαίας- και δημιούργησε έναν άγιο μέσα στις «λάκκες», τα έλατά της, τα σπήλαιά της, τη φιλόξενη αγκαλιά της, συνεχίζει να χαρίζει ζωή και δροσιά στους επισκέπτες της.
Αυτή τη δροσιά νιώσαμε το πρωινό της Κυριακής, όταν φτάνοντας στη μονή μάς υποδέχτηκαν οι τέσσερις μοναχές της. Η Λειτουργία άρχισε και η χορωδία ψάλλοντας τη Θεία Λειτουργία χάρισε στους επισκέπτες στιγμές ψυχικής ανάτασης. Το επιβλητικό του μοναστηριού, το κούνημα των πολυελαίων σε μεταφέρουν ψηλά, σε συγκινούν και δε σε αφήνουν να σκεφτείς τα ταπεινά και τα εγκόσμια.
Η λειτουργία τελειώνει. Ακολουθεί η μοναστηριακή φιλοξενία που ξεπερνά τις δυνατότητες της μονής.
Οι γλυκές μορφές των μοναχών μας οδηγούν στο ασκηταριό, στο παρεκκλήσι της μονής, στους γύρω χώρους, στο αρχονταρίκι. Κειμήλια του αγώνα κοσμούν τις προθήκες της αίθουσας, χώροι γεμάτοι καλαισθησία, λουλούδια, αρχοντιά. Προχωρώντας βρισκόμαστε κάτω από τον πελώριο πλάτανο, στην αυλή του μοναστηριού, που μπορεί να φιλοξενήσει πολλούς επισκέπτες στα χτιστά τραπέζια και καθίσματα. Όλοι μας απολαμβάνουμε τα εδέσματα που ετοιμάσαμε και οι μοναχές μας προσφέρουν την καθιερωμένη μακαρονάδα. Δίπλα μας η χαράδρα του Σύθα με άφθονα νερά που κατρακυλούν από παντού. Ήταν μαγεία να ακούς, να βλέπεις, να αισθάνεσαι τη δροσιά στο σώμα σου!
Αγναντεύουμε τα αντικρινά χωριά των Τρικάλων, Μάρκασι, Στύλια, Παναρίτι, σκαρφαλωμένα στην πλαγιά του βουνού, πνιγμένα στο πράσινο.
Η ώρα της αναχώρησης φτάνει. Αφήνουμε πίσω μας τη μονή με τις ομορφιές της, τη δασόφυτη αγκαλιά της Ζήριας, τα πλούσια νερά του Σύθα. Το βλέμμα καθηλώνεται για αρκετά λεπτά σε μια οπτική περιπλάνηση, δίχως αρχή και τέλος, στο γύρω τοπίο.
Κατηφορίζουμε προς το Ξυλόκαστρο για τον απογευματινό μας καφέ. Φτάνουμε δίπλα στα πεντακάθαρα νερά του Κορινθιακού, στον διάσημο Πευκιά. Το μοναδικό αυτό πευκοδάσος χαρίζει ζωή σε 83 διαφορετικά είδη χλωρίδας και τα υπέργηρα πεύκα του μετρούν περίπου 130 χρόνια ζωής.
«Το πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας» του Κώστα Καρυωτάκη και πηγή έμπνευσης του Άγγελου Σικελιανού, του οποίου το θαυμάσιο σπίτι του ακόμα σώζεται σχεδόν μέσα στα πεύκα της Συκιάς, θα είναι πάντα η ψυχή του Ξυλοκάστρου.
Στη Βόρεια Κορινθία, δίπλα στο κύμα του Κορινθιακού, την ώρα που ο ήλιος σπάει το κανάτι με τα χρώματα του δειλινού, ανοίξαμε τις ψυχές μας και αφήσαμε αυτόν τον αρχέγονο άρχοντα να τις εξαγνίσει στη μαγεία του τόπου για να φτάσουμε γεμάτοι στο Άργος…
Το σημερινό προσκύνημα στη μονή του Άι -Βλάση ήταν ανακούφιση ψυχής. Η γνώση των θρύλων και των τοπικών δοξασιών για τον μαγευτικό και εντυπωσιακό όγκο της Κυλλήνης μας κάνουν να σκεφτούμε ότι ο Κυλλήνιος Ερμής, ο ψυχοπομπός, ο θεός του εμπορίου, θα βρει το «μώλυ» που θα προστατέψει τα μυαλά των υπευθύνων και μη από τα μάγια μιας λαθεμένης αναπτυξιακής λογικής, που αρχίζει να φαίνεται, φτιάχνοντας δρόμους και χαράζοντας πίστες χιονοδρομικών κέντρων που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει η «εύκολη λύση» σε μια κατ` εξοχήν μεσογειακή χώρα όπως η Ελλάδα.
Σαλέ, εξοχικές κατοικίες και αμφιβόλου αισθητικής κτίσματα άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, επισκιάζοντας τις παραδοσιακές γεροδεμένες κατασκευές. Μετρημένα στα δάχτυλα, τα λιτά πέτρινα αυτά σπίτια μοιάζουν με παλαιικά στολίδια, μονάκριβα και πολύτιμα, που εκπέμπουν γύρω τους τη γοητεία του χρόνου και με δυσκολία πια ανασαίνουν μέσα από τον οικοδομικό συνωστισμό.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε ο Άγιος να μας χαρίζει υγεία, ατομική και οικογενειακή, ώστε και του χρόνου να προσκυνήσουμε και πάλι την άγια μορφή του.
