Γράφει η Ελένη Πετσιώτη,
υποψήφια δημοτική σύμβουλος Άργους – Μυκηνών
με το συνδυασμό “Νέα Αρχή” του Γιώργου Πανοβράκου
Στο Άργος ήρθε και ακούμπησε και ταίριαξε ο στίχος “ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει που η θάλασσα δε δέχτηκε το χώμα του να βρέχει”. Αιώνες ταξίδευε η πόλη με την πλάτη γυρισμένη στη θάλασσα. Οι άνθρωποι συντηρητικοί και αυστηροί… Έμποροι, αγρότες, βιοτέχνες. Η λαϊκή αγορά κυρίαρχο στοιχείο και τροφοδότης της οικονομικής αυτάρκειας. Η πόλη μια καθαρά επαρχιακή πόλη δίχως πολλά στολίδια. Το αρχαίο θέατρο,η πλατεία του Αγίου Πέτρου, το πάρκο. Το τοπίο λιτό. Ο λόφος της Ασπίδας, το κάστρο και γύρω ο πορτοκαλεώνας.
Ώσπου έσκασε επί των κεφαλών μας το “φαινόμενο”. Εννέα ολόκληρα χρόνια διοικεί η παρούσα δημοτική αρχή. Άνθρωποι σοβαροί, επαγγελματίες, στήριξαν τον απερχόμενο δήμαρχο αν και το παρελθόν του ήταν γνωστό. Αμβλύνθηκαν οι συνειδήσεις. Οι άνθρωποι μπέρδεψαν τον τραμπουκισμό με το δυναμισμό. Πίστεψαν ότι θα γίνουμε κοσμοπολίτες με δυό γουλιές νερό. Πείστηκαν πως η γέφυρα της διαίρεσης και του διχασμού, που δημιουργήθηκε μόνο και μόνο ως αψίδα θριάμβου, θα γίνει πόλος έλξης για τους τουρίστες. Με την ψήφο και με την ανοχή των πολλών η πόλη σφαγιάστηκε.
Πολλά έχουν γραφτεί για τη διαβόητη ανάπλαση. Δε θα σταθώ εκεί. Αν και το θέμα δεν είναι μόνο αισθητικό αλλά και ηθικό, θα το προσπεράσω. Οι συνέπειες της ανάπλασης είναι ήδη εδώ και τις ζούμε καθημερινά όλοι…
Δρόμοι κλειστοί, θέσεις στάθμευσης ανύπαρκτες, οδηγοί σε νευρική κρίση διαρκείας. Μαγαζιά κλείνουν συνεχώς. Τα εναπομείναντα δουλεύουν με τα ψέματα. Μαγαζάτορες και επαγγελματίες σε απόγνωση. Η λαϊκή αγορά συρρικνώνεται διαρκώς και έχει καταντήσει φάντασμα του λαμπρού παρελθόντος. Μιά πόλη ξένη, εχθρική με κατοίκους εξόριστους.
Δέκα μέρες λοιπόν πριν από τις εκλογές και όλοι ζητούν να ακούσουν το πρόγραμμα και τις προτάσεις των συνδυασμών. Δεν ξέρω πόσοι διαβάζουν τα προγράμματα. Δεν ξέρω πόσα από αυτά που προτείνουν οι συνδυασμοί στα προγράμματά τους θα υλοποιηθούν. Το Άργος είναι μιά πόλη που ταλαιπωρήθηκε τέσσερα χρόνια από την πολλά υποσχόμενη ανάπλαση. Έλαβε ελάχιστα από αυτά που προσδοκούσε. Και έχασε πολλά…
Αυτό που περιμένει να ακούσει ο ψηφοφόρος είναι τα σχέδια και οι προτάσεις της επόμενης δημοτικής αρχής ώστε να ανακάμψει η πόλη από την απομόνωση και την οικονομική δυσπραγία στην οποία έχει εγκλωβιστεί. Όλοι έχουμε καταλάβει ότι με δυο μέρες το χρόνο προαυλισμού των Αργειτών, η πόλη φυτοζωεί κοινωνικά. Με αλχημείες του τύπου Μαύρη Παρασκευή και Λευκή Νύχτα θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί η οικονομική ασφυξία.
Αιτία της όλης ασφυκτικής κατάστασης είναι το διαβόητο γεφύρι.
Προσωπικές μου προτάσεις:
Γκρεμίζουμε τη γέφυρα. Αυτό το μνημείο της αλαζονείας και του κούφιου μεγαλείου. Ανοίγει η Δαναού, αλλάζει κατεύθυνση η Κορίνθου ώστε να αποκατασταθεί η ομαλή ροή των οχημάτων. Για να ανασάνει η πόλη κυκλοφοριακά. Για να βαδίσουν απρόσκοπτα πάλι οι άνθρωποι. Για να επικονωνήσουμε ελεύθερα δίχως τείχη και εμπόδια που διχάζουν και διαιρούν πόλη και μυαλά.
Για όσους θα εκφράσουν ενστάσεις για την παρέμβαση σε ένα καινούργιο έργο θα πω ότι σε ένα έργο που εμποδίζει την ομαλή διαβίωση των κατοίκων και την οικονομική ανάπτυξη του τόπου όχι μόνο επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται να επέμβει η επόμενη δημοτική αρχή.
Αλληλένδετη με το γεφύρι είναι και η γούρνα (κατ’ ευφημισμόν, κάποιοι την αποκαλούν “ποτάμι”, άλλοι “λίμνη”).
Παρουσιάστηκε σαν στολίδι σε ένα Άργος που φύσει και θέσει ήταν “πολυδίψιο”. Υποσχέθηκε να ξεδιψάσει την πόλη. Αντ’ αυτού η πόλη πνίγηκε κι έκτοτε κρατιέται απ’ τα μαλλιά της. Αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας της και η ταυτότητά της, κόπηκαν δεκάδες δέντρα ισοπεδώθηκε όλο το αστικό κέντρο για να μπει το νερό στα αυλάκι. Άλλο ένα πρόσχημα που χρησιμοποιήθηκε και βρήκε ευήκοα τα ώτα ακόμα και των υποψιασμένων είναι η δημιουργία βαδίσιμων χώρων. Ο χώρος που προέκυψε βέβαια είναι απροσπέλαστος. Εκατοντάδες τραπεζοκαθίσματα ρίζωσαν και ομπρέλες φύτρωσαν στη θέση των κομμένων δέντρων.
Αποξηραίνουμε τη γούρνα – ποτάμι – λίμνη. Φυτεύονται δέντρα, δημιουργείται χώρος πρασίνου και δροσιάς σε μια από τις πιο θερμές πόλεις της Ελλάδας. Ας μελετήσουν οι ειδικοί τη λειτουργία και τη χρησιμότητα ή μη ενός νεκρού και άχρηστου στοιχείου στη μέση μιάς πόλης που ρημάζει.
Στην παρούσα χρονική στιγμή, μετά απ’ όλο αυτό που μας έλαχε να ζήσουμε, μόνο αν γίνουμε γκρεμιστές θα μπορέσουμε να γίνουμε και χτίστες.
Και είναι η τελευταία μας ευκαιρία.
Άλλη δεν έχει.
