Το ένα χέρι υποβαστάζει το κεφάλι, η καρέκλα ολάκερο το κορμί, η παλάμη την πένα και η πένα την σκέψη. Μια δημιουργική σκυταλοδρομία επί χάρτου απλώνει την αγωνία και την ταξινομεί σε αράδες. Μελανά σημάδια όχι απαραίτητα από μελάνι της γραφής, αλλά από το βουητό της νύχτας…
Τεθλασμένη γραμμή το χνάρι της φωνής, ως επιτηδευματίας δραπέτης ξεστρατίζει από το κέλυφος της ημιφωνίας και εισβάλλει στον εναέριο χώρο.
Είναι οι μέρες; Ίσως. Είναι τα παθήματα που συχνωτίζονται με τα πάθη των ημερών μας; Αιωρούμενα βομβαρδιστικά , ερωτήματα επαγαθώ των ανθρώπων! Ελέω Θεού!!! Ελέω ισχυρού!!! Ελέω πε(ι)νας!
Αθροίζουμε ευχές για τα ποθούμενα πάθη και παθήματα ! Η κατά—νυξηαπαγγιάζει εντός μας. Κάθε φορά που τα άγια πάθη κατισχύουν την σφοδρότητα των ανέμων.
Άνθρωποι, συν – άνθρωποι, πλην- άνθρωποι συνυφαίνουν το εορταστικό αμάλγαμα, αναμειγνύονται και παρατηρούν το πέρα δώθε των ανθρωπίνων αξιών να προσκρούει στο δείκτη του κέρδους. Ήχοι μεταλλικοί από αδέσποτα κέρματα, τα οποία στριφογυρίζουν στον αέρα, συγκρούονται, μεταλλάσσονται σε φονικές βόμβες επαγαθώ των ανθρώπων!
Επίδοξοι εργολάβοι πολέμου πεζοδρομούν αυθαίρετα την ζωή μας. Καταπατούν και τις πιο απόκρυφες πτυχές, συντηρούν τον σκοταδισμό για να καρπωθούν την ηλιοβολή. Το κατευόδιο των ημερών μας βοηθά στην περισυλλογή και την κατάνυξη, όμως εν κατακλείδι και για πολλοστή φορά το μόνο που σου έρχεται κατά νου να ψελλίσεις είναι το …Δι’ ευχών…!
