«…Έχω μια θλίψη για τα μακρινά αριστουργήματα» – Ζωντανή η μνήμη για τον Παύλο Σιδηρόπουλο

Παρουσιάστηκε την 1η Φεβρουαρίου 2019 στο Polis Art Cafe, στην Αθήνα, το ποιητικό έργο του Παύλου Σιδηρόπουλου που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στις 6 Δεκεμβρίου 1990 αφήνοντας τη μουσική και τα ποιήματά του σε μια γωνιά για όσες και όσους αναζητούν να νιώσουν και να μοιραστούν τις ευαισθησίες μιας ψυχής χωρίς πολλά λόγια. Ανάμεσα σ’ εκείνους που μνημόνευσαν το πέρασμά του, με αφορμή την έκδοση των ανέκδοτων ποιημάτων του, η Άννα Στάικου την παρουσίαση της οποίας φιλοξενούμε ως ελάχιστη τιμή μνήμης στον Παύλο Σιδηρόπουλο.

Παύλος Σιδηρόπουλος: “Φορώντας λευκά, νηφάλιος, διαυγής περιέγραψε δίχως λύπη τον δικό του θάνατο, προσφέροντας φως στην απέναντι όχθη των ζωντανών.”

“Τα έξοχα ποιήματα ψηλάφησης
– ως θραύσμα σκότους – του θανάτου,
περικλείνουν όλο το φως,
μέσα στη σιγή της δικής του πνοής.”

– Με ποιο τρόπο μπορείς να προσεγγίσεις έναν ποιητή απόντα;

Πλησιάζεις ως ουλή λεπτού χειρουργείου. Αθόρυβα, ανεπαίσθητα, δίχως αλαζονείες, πομπώδεις φράσεις και φτιασιδωμένες του συρμού λέξεις.

– Χωρίς ειδικούς σχολιασμούς

Ο Παύλος είναι απών, από αυτή την αίθουσα.

Εχθρευόταν τις ανθρώπινες αγιογραφίες.

Χλεύαζε τα μετά θάνατον καλά λόγια.

-Πώς αναφέρεσαι σε αυτόν, που για να φτιάξει την σπίθα – μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο της ύπαρξης – έγινε ο ίδιος σπίθα;

Μάλλον, με τρόπο ταπεινού προσκυνητή, σ’ ένα δύσκολο εικονοστάσι, κτισμένο στο όριο, μεταξύ του εδώ και της αβύσσου.

Η σκόνη που θα σηκώσει – αυτός ο σχολιαστής, προσκυνητής – θα πρέπει με επιμέλεια μεγάλη να αφαιρεθεί.

– Ο Παύλος Σιδηρόπουλος δονείτο στην τέχνη, φτιάχνοντας με τον άλλον, σχέση. Δεν ήταν ο αυτάρεσκος, ερημίτης καλλιτέχνης.

Έκαιγε τον εαυτό του, σαν φωτεινή κροτίδα στην μουσική και την γραφή.

Τα έξοχα ποιήματα ψηλάφησης – ως θραύσμα σκότους – του θανάτου, περικλείνουν όλο το φως, μέσα στη σιγή της δικής του πνοής.

Ο Παύλος παρέμεινε ανίκητος από τον Χάρο.

Φορώντας λευκά, νηφάλιος, διαυγής περιέγραψε δίχως λύπη τον δικό του θάνατο, προσφέροντας φως στην απέναντι όχθη των ζωντανών.

Υπήρξε παιδί της εποχής του ο Παύλος;

Δεν νομίζω

– Υπήρξε τέκνο όλων των εποχών

Ένας αγαθός δακτυλοδειχτούμενος. Όπως όλοι οι αγαθοί.

Αλλά ένας αγαθός, με πλήρη συνείδηση και γνώση ότι σ αυτό το μονοπάτι διαλέγει να διαβεί, και ας τον καταπιεί.

– Τα βιβλία του θα διαβαστούν, με τον τρόπο που η κιθάρα του σκόρπιζε εκρήξεις μέσα στα έγκατα της ύπαρξης του καθενός μας, έτσι και οι λέξεις θα βγάζουν ήχο με το αλφάβητο σε σχήμα ροκ, στον αναγνώστη που διαλέγει να ζει.

– Ο Παύλος δεν υπήρξε προϊόν αναλώσιμο της μουσικής σκηνής.

Και η ποιητική γραφή του τον ίδιο δρόμο της μη ανάλωσης ακολουθεί.

Είναι ένας φθόγγος ανθρώπου με κραυγή, που αρθρώνει ζωή, ξανά από την αρχή.

Γειά σου, Παυλάκη. Η τύχη το ΄φερε.

Είμαστε φίλες με τη Μελίνα από το δημοτικό, δηλαδή επέχει, πια, για μένα θέση συγγενούς – μαζί γνώρισα και τον Παύλο, γυμνασιόπαιδο τότε, βέβαια, στο περίφημο 8ο, ένα πολύ καλό σχολείο, όπου είχε φοιτήσει και ο Καστοριάδης.

Στον ίδιο δρόμο μέναμε αρχικά, στο ύψος της πλατείας Αμερικής. Τον θυμάμαι με κοντό παντελονάκι στο μπαλκόνι του σπιτιού και με το μάτι διαρκώς να σεργιανάει, που λέμε. Ήταν πολύ φιλικός, ειδικά μ’ εμάς τους μικρότερους, και του άρεσε να μας βάζει σπαζοκεφαλιές. Θυμάμαι τους γονείς, θυμάμαι ακόμα τη θεία τους, τη Βιβή, που ήταν σαν δεύτερη μαμά τους – εκείνη είναι η «θεία» που αναφέρει σε κάποια τραγούδια του, μια γυναίκα ανεξάρτητη, γλυκύτατη, αρχοντική, που αφοσιώθηκε στα ανίψια της, αγαπούσε δε πολύ κι εμάς, τα φιλαράκια τους!

Ο Παύλος είχε ήδη από το οικογενειακό του περιβάλλον μια πνευματική προίκα υψηλού επιπέδου. Εκεί οφείλονταν όχι μόνο η αντιληπτική του ικανότητα αλλά και η έμφυτη σεμνότητα και ταπεινότητά του. Τον διέκρινε, επίσης, μια φυσική αγαθοσύνη και μια καλά δομημένη αρετή. Με το διάβασμα και το γράψιμο είχε έρωτα, στο διαβατήριο, μάλιστα, που έβγαλε όταν πρωτοταξίδεψε στο εξωτερικό δήλωσε επάγγελμα «συγγραφεύς»!

Από τις πιο συγκλονιστικές του ερμηνείες θεωρώ τον «Ηλεκτρικό Θησέα» – δεν νομίζω ότι μπορεί να τον τραγουδήσει έτσι άλλος. Θα έκανε άνετα καριέρα και στο έντεχνο, αλλά είπαμε, πριν απ’ όλα ήτανε ροκ, δεν συμβιβαζόταν ούτε με τον εαυτό του! Ακόμα και για τον εθισμό του είχε πλήρη επίγνωση ότι μπορεί να τον σκότωνε:

«Πεθαίνω/ σιγά-σιγά πεθαίνω/ τόσο ανέκφραστα κι ανώφελα/ με διαύγεια, αλίμονο, τόσο μα τόσο ζωντανή» έγραφε σε ένα από τα «πένθιμα» ‒και ταυτόχρονα απενθή, με την ομηρική έννοια‒ ποιήματά του.

Η κοινωνία, πάλι, ας αποφεύγει να κρυφοκοιτά την προσωπική ζωή του κάθε δημιουργού. Τι κι αν έκανε χρήση ουσιών; Ο Παύλος ήταν πρώτα και κύρια τα γραπτά και η μουσική του.

(Πηγή: www.lifo.gr και geromorias.blogspot.com)