του Κωσταντή Δωροβίνη, φοιτητή Νομικής ΑΠΘ
«Η δημοκρατία πρόδωσε τη Μακεδονία»… Το σύνθημα αυτό ήταν ένα από τα κεντρικά στην όλη καμπάνια κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ακούστηκε στο συλλαλητήριο στην Αθήνα, έγινε γκράφιτι σε τοίχους, και ψωμοτύρι στα λόγια ενός μέρους των συμπολιτών μας. Μαζί με αυτό υπήρχαν και άλλα, όπως «θάνατος στους προδότες», «πούλησαν την Ελλάδα, δεν έχουν νομιμοποίηση, πάνε αντίθετα στη λαϊκή βούληση» κ.ά.
Στο άκουσμα αυτών, το λιγότερο που μπορεί να πάθει ένας φιλελεύθερος δημοκράτης είναι να ανατριχιάσει. Συνθήματα και φράσεις που συμπυκνώνουν αντιλήψεις και συναισθήματα άκρως ανησυχητικά και επικίνδυνα για την Δημοκρατία μας. Φανερώνουν πολίτες δημοκρατικά απαίδευτους, ασυνείδητους και δέσμιους κάποιων πολιτικών καριέρας. Οι άνθρωποι αυτοί, πολύ απλά, παραγνωρίζουν την ίδια τη φύση του πολιτεύματός μας. Εξηγούμαι: την αντιπροσωπευτική αρχή, την πεμπτουσία της νεωτερικής φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Τι ισχύει λοιπόν με αυτό το «σύστημα», οι κατακρίσεις του οποίου ολοένα και κερδίζουν έδαφος στην κοινωνία; Ο Χομπς υποστήριζε ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην αντιπροσωπεύεται, έτσι και οι κοινωνίες μας. Αντί-προσώπευση θα πει όμως «δημιουργώ» τη βούληση του αντιπροσωπευόμενου, δεν τον «εκφράζω». Δηλαδή αποφασίζω αντί για αυτόν αφού με έχει εξουσιοδοτήσει. Κύρια έκφανση της αρχής αυτής είναι η ελεύθερη εντολή (αρ. 60 παρ. 1 Συντ.): η εν λευκώ εξουσιοδότηση προς τους βουλευτές να κάνουν, κυριολεκτικά, ό,τι θέλουν (πάντα με όριο το Σύνταγμα και τους νόμους). Αυτός είναι ο πυρήνας του «συστήματος»: όπως εμείς τους εκλέγουμε ελεύθερα, έτσι και αυτοί ελεύθερα αποφασίζουν μέσα στην Βουλή, όπως εμείς δεν αιτιολογούμε την ψήφο μας, έτσι κι αυτοί δεν είναι υποχρεωμένοι να αιτιολογούν την ψήφο τους. Εμείς αναδεικνύουμε τις κυβερνήσεις, εμείς τις ρίχνουμε, χωρίς καμία αιτιολογία. Αν συνέβαινε το αντίθετο τότε και εμείς -το εκλογικό σώμα- θα ήμασταν δέσμιοι. Αυτό είναι το πολίτευμά μας, μάς αρέσει δεν μας αρέσει. Άλλωστε κατά το αρ. 82 παρ. 1 Συντ. «η κυβέρνηση είναι αρμόδια για τη γενική πολιτική της χώρας». Εφόσον λοιπόν κρίνει ότι αυτή η Συμφωνία θα είναι εθνικά ωφέλιμή έχει κάθε δικαίωμα να την συνομολογήσει. Και εφόσον η πλειοψηφία (153) της Βουλής συμφωνεί με την πρακτική της Κυβέρνησης, τότε έχει κάθε δικαίωμα να την κυρώσει με νόμο.
Με βάση αυτά τα λίγα αλλά συνάμα βασικά, ακόμη απορώ πώς εντάσσονται σε αυτή τη λογική κόμματα του δημοκρατικού τόξου. Δεν κατανοούν ότι όλα αυτά -είναι μαθηματικά ακριβές- ότι κάποια στιγμή θα μας έρθουν μπούμερανγκ; Το Πολίτευμα δεν είναι για μικροπολιτικά παιχνίδια. Είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της πολιτικής μας κοινωνίας. Είναι ο όρος της προόδου μας στην Ιστορία. Όπως δίδασκε ο Αριστοτέλης: τα άτομα μιας πολιτείας έρχονται και παρέρχονται, σαν το νερό από τα ποτάμια. Όμως η Πολιτεία συνεχίζει αδιάκοπα την ύπαρξή της. Την συνέχεια αυτή εξασφαλίζει το Πολίτευμά της, σταθερό και διαρκές μέσα στο χρόνο. Το Πολίτευμα είναι η ουσία της Πολιτείας. Επομένως, προβάλλεται αδήριτη η ανάγκη να το προστατεύσουμε από πατριδοκάπηλους, απαίδευτους και δημαγωγούς, να υπερασπιστούμε τις αρχές της σύγχρονης δημοκρατίας. Αυτή η ανάγκη πηγάζει από το κλίμα των ημερών και όχι μια θέση υπέρ ή κατά της Συμφωνίας, αφού έτσι κι αλλιώς σε μια δημοκρατία οι απόψεις διίστανται…
