Γράφει ο Νίκος Μητροσύλης,
καθηγητής φυσικής αγωγής – προπονητής ποδοσφαίρου
Με αφορμή την αναγγελία της εξασφάλισης χρηματοδότησης για βελτίωση και συντήρηση ποδοσφαιρικών γηπέδων στην Αργολίδα από την Περιφέρεια Πελοποννήσου και την ΕΠΣ Αργολίδας, οφείλω να δημοσιοποιήσω την άποψή μου. Μια άποψη που κατακτήθηκε με πολύ κόπο, αμέτρητο προσωπικό κόστος και τεράστια προσπάθεια, μετά από 44 χρόνια ανελλιπούς παρουσίας στους αγωνιστικούς χώρους και στους πάγκους.
Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο κάτω από άθλιες και επικίνδυνες συνθήκες. Οι συνομήλικοί μου ασφαλώς θα θυμούνται τα σκληρά από χώμα και πέτρες γήπεδα, την απουσία γιατρών και αποδυτηρίων, την έλλειψη προπονητών και προπόνησης, την επικινδυνότητα σε κάθε μας βήμα.
Φτάσαμε σήμερα, να παίζουμε όλοι σε γήπεδα με χόρτο, με αποδυτήρια και μπάνια, να μαθαίνουν τα παιδιά μας το ποδόσφαιρο από παιδαγωγούς- προπονητές στις Ακαδημίες, να μας προσέχουν γιατροί και φυσικοθεραπευτές, να γυμναζόμαστε από διπλωματούχους και πτυχιούχους γυμναστές και προπονητές. Ακόμη, οι φίλαθλοι από την ορθοστασία και το συρματόπλεγμα, παρακολουθούν πλέον τα παιχνίδια από μεταλλικές ή τσιμεντένιες κερκίδες, πολλά εκ των οποίων έχουν και σκέπαστρο.
Όλα αυτά για να γίνουν, κάποιοι προσπάθησαν, έτρεξαν, ξόδεψαν χρήμα και χρόνο, ξέχασαν επαγγέλματα και οικογένειες, αφοσιώθηκαν σε έναν σκοπό, που πολλές φορές δεν τους απέφερε σχεδόν κανένα προσωπικό όφελος. Από τον απλό Πρόεδρο μιας μικρής Κοινότητας ή μιας ασήμαντης ποδοσφαιρικής ομάδας, τον φροντιστή ή τον χρηματοδότη των αναγκαίων, μέχρι τον επώνυμο Δήμαρχο, Περιφερειακό σύμβουλο, Περιφερειάρχη, Υπουργό Αθλητισμού και Οικονομίας, οι οποίοι διαχειριζόμενοι τα χρήματα των φορολογουμένων, σκέφτονται να εξασφαλίζουν όλο και καλύτερες συνθήκες σε όλη την Αθλητική οικογένεια. Κάθε καινούργιο έργο που εξασφαλίζει την εξέλιξη και την πρόοδο, θα πρέπει να κρίνεται θετικά και να γίνεται δεκτό με ικανοποίηση, αφού συνδράμει αποφασιστικά στην καλυτέρευση του αθλήματος που όλοι αγαπάμε.
Η πρόοδος, δεν μπορεί να έχει αποκλειστικό ονοματεπώνυμο ούτε και να εκφράζεται μεμονωμένα από μερίδες ατόμων. Ανήκει σε όλους αφού ξαναγυρίζει σε όλους. Αν θέλουμε να χαρούμε όλες τις κατακτήσεις της κοινωνίας μας και να κοιτάξουμε το μέλλον με αισιοδοξία, πρέπει να απαλλαγούμε οριστικά από τις πολιτικές μας αγκυλώσεις και τα προσωπικά μας συμπλέγματα. Εμείς οι μεγαλύτεροι, χρωστάμε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, όχι μόνο σε όσους προσπαθούν τώρα να πετύχουν το καλύτερο αλλά και σε όλους εκείνους που με κόπο και σκληρές μάχες, μας πήραν από τα αφιλόξενα «ξερά» και μας έφτασαν ως εδώ. Στους αγνούς ιδεολόγους που συντήρησαν ιστορικές ομάδες σε δύσκολα χρόνια.
Στους ποδοσφαιριστές εκείνους που υπηρέτησαν χωρίς ανταμοιβή, συλλόγους για να μην πέσουν στην αφάνεια. Στους προέδρους που οραματίστηκαν καλύτερες μέρες και ξόδεψαν μεγάλα ποσά. Στους πολιτικούς που –μπορεί να- στήριξαν τις όποιες φιλοδοξίες τους στην μεγάλη αθλητική παρέα αλλά φρόντισαν να βοηθήσουν ουσιαστικά στην εξέλιξη και την πρόοδο. Σε όλους αυτούς, που έβαλαν έστω κι ένα μικρό λιθαράκι, ώστε τα πράγματα να πάνε μπροστά.
Ο Αθλητισμός μας μαθαίνει να χαιρόμαστε, να πολεμάμε, να εκτιμάμε, να είμαστε ευγνώμονες και να κοιτάμε πάντα μπροστά με αισιοδοξία. Μας ενώνει. Μας σφυρηλατεί και μας κάνει καλύτερους. Τόσο σαν αθλητές όσο και σαν ανθρώπους. Μικροπρέπειες και μικροσυμφέροντα δεν μπορεί να μας χωρίζουν και να μας διχάζουν. Προσωπικές εμπάθειες και ιδεολογικές διαφορές, δεν έχουν θέση στο ποδόσφαιρο.
Στο δικό μας κώδικα συμπεριφοράς, το να παραδεχόμαστε ότι καλό συμβαίνει, είναι αυτονόητο και δείχνει μεγαλείο. Οτιδήποτε άλλο, είναι παραβίαση του FAIR PLAY.
