«Do you speak English?» είπε ο κρατούμενος Β. (γράφει η Άλκηστις Κοντογιάννη)

Γράφει η Άλκηστις Κοντογιάννη,

Ομότιμη Καθηγήτρια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

Πέρασαν κιόλας δύο ολόκληρα χρόνια από το σημείο έναρξης μέσα στο χρόνο. Τότε το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο Ναύπλιο ξεκίνησε το πρόγραμμα «Ανάπτυξη δεξιοτήτων ζωής σε κρατούμενους» στα Καταστήματα Κράτησης Τίρυνθας και Ναυπλίου. Είναι ένα πρόγραμμα που διαμορφώνεται από εθελοντές φοιτητές του Μεταπτυχιακού του ίδιου τμήματος και εθελοντές πολίτες της Αργολίδας, της Αθήνας και άλλων τόπων, το οποίο συντονίζω με εργασία και απόλαυση. Καθένας που συμμετέχει στο πρόγραμμα καταθέτει τις γνώσεις του και το συναίσθημά του. Είναι από αυτό το συναίσθημα, το οποίο έχουν μεγάλη έλλειψη οι κρατούμενοι, είναι από το συναίσθημα που πιάνονται και προχωράνε στη μάθηση.

Από τις πρώτες συναντήσεις με τους έγκλειστους που κάναμε πρώτα στο Κατάστημα Κράτησης της Τίρυνθας και αργότερα στο Κατάστημα Κράτησης Ναυπλίου ακούστηκαν έντονα δύο επιθυμίες:

Επιθυμία πρώτη: Θέλω να μάθω γράμματα, αυτό, που δεν ήξερα να γράφω, με ρήμαξε στη ζωή μου, δεν μπορώ να διαβάσω ούτε μια γραμμή, είπε.

Επιθυμία δεύτερη: Θέλω να μάθω αγγλικά για να μπορώ να κάνω δουλειές στο μέλλον, είπε. Και αυτός εδώ από το Μπανγκλαντές, που θέλει να φύγει από την Ελλάδα στην Ολλανδία, στον ξάδερφό του, αν ξέρει αγγλικά, θα μπορέσει να σταθεί, θα μπορέσει να ζήσει.

Και το ερώτημα ήταν απλό. Γνώσεις Αγγλικών με συναίσθημα, ποιος, αλήθεια ποιος θα διδάξει;

Η αναζήτηση διάρκεσε πολύ. Μια εθελόντρια των φυλακών, η συγγραφέας Μαίρη Παναγιώτου μου έστειλε ένα όνομα και ένα κινητό. Γκέλη Ντηλιά, 694….

Την ήξερα γιατί είχε πάρει μέρος ως ποιήτρια στο Συμπόσιο των Συν-γραφέων της Αργολίδας που οργάνωσε το Μεταπτυχιακό του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών το 2016. Το βιβλίο της έχει τον ευρηματικό τίτλο, “Mην πείτε στο γιό μου ότι δεν είμαι η Μαίριλυν». Σε λίγες μέρες μάλιστα η Unesco θα βραβεύσει ένα ποίημά της, ενώ έχει βραβευτεί στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης, «Κούρος Ευρωπού» και στον Γ΄ Διαγωνισμό Ποίησης «Κ.Π. Καβάφης», το 2017. Είναι μέλος του Δ.Σ της Ένωσης Συγγραφέων και Λογοτεχνών Αργολίδας.

Πρόκειται για μια ένθερμη, δυναμική και ευαίσθητη δασκάλα, που ξέρει πώς να συναρπάζει τους μαθητές με την παιδαγωγικότητα και το ύφος της, η οποία ανέλαβε τη διδασκαλία των Αγγλικών στο Κατάστημα Κράτησης Ναύπλιο. Δεν είναι τυχαίο ότι διδάσκει Αγγλικά με ειδικότητα στις Μαθησιακές Δυσκολίες και τη Δυσλεξία (Level 5 BTEC Professional Certificate in Specific Difficulties – Dyslexia Etiology and Symptoms του Βρετανικού φορέα Pearson) ενώ συνεχίζει να σπουδάζει Τεχνικός Τουριστικών Μονάδων και Επιχειρήσεων Φιλοξενίας στα ΙΕΚ Άργους. Αυτή είναι η δια βίου μάθηση, η οποία εκφράζει την επιθυμία του υποκειμένου για συνεχή εξέλιξη.

Οι στόχοι της Γκέλης Ντηλιά στο Κατάστημα Κράτησης Ναυπλίου, όπου διδάσκει, ως προς τους έγκλειστους είναι να αγαπήσουν την εκμάθηση της γλώσσας, να αποκτήσουν κίνητρα για μελέτη, να εξοικειωθούν με το λεξιλόγιο, τη γραμματική, τους κανόνες της γλώσσας, την προφορά και γενικά να έρθουν σε επαφή με μια άλλη γλώσσα και τη διαφορετικότητά της με δημιουργική, ευχάριστη αλλά και απαιτητική διδασκαλία. Η προσμονή της, από τον εαυτόν της και από τους άλλους είναι υψηλή:

– Περιμένω νάρθει η Πέμπτη, όλη την εβδομάδα σκέπτομαι τι να προετοιμάσω για τους κρατούμενους και τι θα πρέπει να τους διδάξω. Η ομάδα έχει συγκροτηθεί από άτομα πολύ διαφορετικά. Θέλω να τους ενδιαφέρει πολύ το μάθημα. Η ζωή μου έχει αποκτήσει νόημα. Είμαι ενθουσιασμένη. Περιμένω νάρθει η Πέμπτη…

Πιστεύω ότι και οι κρατούμενοι περιμένουν με αδημονία την Γκέλη Ντηλιά. Έχουν αγωνία αν θα τα καταφέρουν. Τις ενδιάμεσες μέρες, όταν βρίσκομαι εκεί, με ρωτάνε αν προφέρουν σωστά τις λέξεις, αν κάτι που έγραψαν είναι σωστό και αν θα αρέσει στην κα Γκέλη.

Η αλήθεια είναι ότι τα αγγλικά τους ενθουσίασαν υπέρβολικά. Τους έκαναν να νιώθουν ωραία, γιατί μαθαίνουν κάτι χρήσιμο, γιατί ίσως παρακολουθούν ένα μάθημα που δεν το είχαν σε όλη τους τη ζωή και είναι κάτι εντελώς καινούργιο, γιατί θα μάθουν μια ξένη γλώσσα που ίσως η μάνα τους και ο πατέρας τους ή ο φίλος τους θα τους ακούσει και θα τους θαυμάσει, όπως μου είπαν. Ανέβηκε λοιπόν το αυτοσυναίσθημα τους και αυτό «έγραψε» μέσα στους γκρίζους τοίχους της φυλακής όπου καθένας προσπαθεί να πιαστεί από κάτι για να αντέξει την ύπαρξη και την ανυπαρξία του χρόνου, συγχρόνως.

Και επειδή οι σχέσεις είναι διάλογος και οι εθελοντές έχουν μεγάλη διάθεση, ενέργεια και συναισθήματα η κα Ντηλιά μου είπε κάτι συγκινητικό:

-Το «Γκέλη», το όνομά μου, είναι Αγγελική και επειδή γιορτάζω αυτές τις ημέρες, θέλω να γιορτάσω με τους κρατούμενους, «αυτοί είναι οι νέοι φίλοι μου στη ζωή».

Tην καταλαβαίνω απολύτως γιατί και εγώ που πάω για τρίτη χρονιά στις Φυλακές λέω κάτι παραπλήσιο, «αυτοί είναι οι δικοί μου άνθρωποι».

Αν έχετε αναπτύξει την ενσυναίσθησή σας ή αν έρθετε εθελοντής, αγαπητέ αναγνώστη, θα μας καταλάβετε.

Άλκηστις Κοντογιάννη
Ομότιμη Καθηγήτρια ΤΘΣ Πανεπιστημίου Πελοποννήσου