Γλυκό χαμόγελο αισιόδοξης ηρεμίας να συνταιριάζει το απίθανο γαλάζιο της θάλασσας και το λευκό της λαξεμένης πέτρας. Παιδί του Αναπλιού, η Άννα Στάικου βρέθηκε στην αγκαλιά της Αθήνας για διάφορους λόγους κυρίως επαγγελματικούς, χωρίς ποτέ να ξεχάσει την Αργολίδα και το Ναύπλιο. Άσκησε την δικηγορική αλλά την εγκατέλειψε γράφοντας κινηματογραφικά σενάρια, κείμενα σε πολλά έντυπα πολιτιστικού και λαογραφικού χαρακτήρα, συνεργάτης του κέντρου Ελληνικής Παράδοσης. Το πάθος της για τον τόπο και τον Άνθρωπο οδήγησε τα συγγραφικά βήματά της, αλλά και την διαίσθηση να τρυγά, κάθε φορά, με τρόπο μοναδικά συναισθηματικό και ασυμβίβαστο τους ανθούς μιας πλούσιας κοινωνικής εμπειρίας. Για τους αναγνώστες των «Αργολικών» η Άννα Στάικου είναι γνώριμο πρόσωπο. Μοιραστήκαμε πολλές φορές τα κείμενά της από την μηνιαία αθηναϊκή έκδοση «Η Πατησίων Ζει» και γευτήκαμε τους αισιόδοξους χυμούς της σκέψης της να στάζουν από τις σκληρές λέξεις και τα νοήματα που χρησιμοποιεί. Είναι εξάλλου το γνώρισμα των απλών και ουσιαστικά μορφωμένων ανθρώπων, να μπορούν να παντρεύουν τη σκληρότητα της γλώσσας με το συγκλονιστικό συναίσθημα της αγάπης για τον άνθρωπο και του έρωτα για τη ζωή. Γι’ αυτό και σας παρουσιάζουμε το τελευταίο κείμενό της με τίτλο «Ο καπιταλισμός είναι sexy» τελειώνοντας (χωρίς να έχουμε την άδειά της είναι αλήθεια!), με μια άλλη διάσταση του κενού χώρου στον οποίο μόνο η τέχνη μπορεί να δώσει νόημα. Η τέχνη και ο άνθρωπος ως Σώμα και ως Νόηση…
Γ.Κ.
Γραμμένο στο κατάστρωμα πλοίου επιστροφής από το νησί. Το τέλος των διακοπών γράφεται με ένα μικρό δράμα στη θέση των σημείων στίξης.
Δεν είναι οι αρχαίοι και οι καθιερωμένοι λόγοι που ασυνείδητα πάει ο νους των πολλών. Ότι δλδ ένας έρωτας ξεμένει μόνος κι έρμος στο απόμακρο βραχάκι και άλλα τέτοια. Η αθωότητά μας έχει πνιγεί και ζητά πάντα σωσίβιο με τα χέρια της ανοικτά και με φωνή απόγνωσης.
Δεν είναι το τέλος της ξεκούρασης από τον μεγάλο κόπο εργασίας της χρονιάς. Όπως όλοι ξέρουμε η εργασία έχει καταργηθεί. Είμαστε όλοι άνεργοι ή αυτοαπασχολούμενοι ναυαγοί ή μερικής απασχόλησης –σκλαβάκια- ή νοικιασμένοι –πραγματικά σκλαβάκια-
Δεν είναι που αποχαιρετούμε την θάλασσα που με βογγητά –δικά της- καταδέχτηκε να ξεπλύνει την αφασική μας πίκρα.
Είναι που η καλοκαιρινή απόδραση για την θάλασσα είναι γραμμένη μέσα μας κυτταρικά ανεξίτηλα, ασυνείδητα, αρχετυπικά, είναι κάτι σαν την Κύρου ανάβαση που με κόπους και αγώνες οδηγήθηκε ο αποκαμωμένος στρατός στη θάλασσα. Εκεί λυτρώθηκε. Μόλις την είδε.
Είναι που ο ήλιος μας καρφώνει και μας γδέρνει το δέρμα. Το κτυπά σαν πεισματάρικο πλοκάμι στο βράχο και ευθύς εμείς εκείνο το βράδυ φορώντας για ρούχο την αιθερική παμπάλαιη σκόνη οραματιζόμαστε ερωτευμένοι, τον έρωτα που πάντα μας προσμένει.
Αυτή τη στιγμή την μαγική –είτε την αντιληφθήκαμε, είτε δεν την οσμιστήκαμε διόλου-με το καράβι της επιστροφής την αποχαιρετάμε.
Ξεροβόρι στο κατάστρωμα, γεμάτο πλήθος, η θέση μου δίπλα στα κλουβιά των σκύλων, που κοιτάζουν το πελαγίσιο υπερπέραν, με δέος και κάθε που ο αέρας αλλάζει όλοι οι αμπαρωμένοι σκύλοι γαβγίζουν σαν ακολουθία φινομπάτσι.
Δεν μ’ αρέσει το όλοι μαζί. Είναι σύνθημα ξέφτι του καπιταλισμού που το παίζει sexy και τις νύχτες κρατάει μαχαίρι επικαλούμενος τον Τζακ τον αντεροβγάλτη και ότι στοιχειό έχει ως φάτσα τρόμου μέσα στους περασμένους αιώνες λανσάρει.
Το όλοι μαζί είναι ψέμα. Πολύ θα γούσταρα να ήταν Γενάρης και νάμουν δίπλα στα τρεμάμενα από τον ψόφο σκυλάκια ολομόναχη στο κατάστρωμα.
Να αποβιβαζόμουν και μετά να έρχονταν οι άλλοι.
Ποτέ δεν ήμαστε όλοι μαζί. Το όλοι μαζί βρίσκεται στην καρδιά του καθενός μας. Εκεί κτίζεται και εκεί σαν παρεστιά σιγοκαίει. Το όλοι μαζί είναι βαθύτατα υπόθεση προσωπική.
Ο καπιταλισμός είναι verysexy!!
Με τέτοια ψευτοπρομετωπίδα μεγάλωσε ολόκληρη γενιά –η δική μου-
Μασώ στα δόντια μου την κάρτα ανεργίας, ως το επόμενο σωριασμένο θύμα ενός αεροπλάνου που εξέπεμψε το τελευταίο –mayday-
Ίσως βρεθώ ως εκτοξευμένος άτυχος επιβάτης σε χιονισμένη βουνοκορφή.
Με σπασμένα δόντια ποθώ να ουρλιάζω: «ουάου, ο καπιταλισμός είναι sexy, σε ρίχνει στον τάφο όμορφα»
Ταξίδι επιστροφής. Ο ήλιος με λόγχισε διαμπερώς.
Το φως του με άπλωσε στα θυμάρια. Πήρε μεσημεράκι. Στεγνή κατέβηκα το μονοπάτι. Μελισσάκια έπαιζαν στις γάμπες μου και τα πεταλουδάκια κρυμμένα μετρούσαν λεπτά.
Ο τζίτζικας ο ακροβολισμένος στην αρχαία ελιά είναι ο έρωτάς μου. Αυτός στέλνει μηνύματα κρυφά και φανερά.
Τα θαμνάκια τσιγαρίζονται καταμεσήμερο και οι κορυδαλοί κάθονται ανακούρκουδα στα λιγνά φυλλαράκια. Ανεμίζονται και κρατούν την λιγοστή υγρασία μέσα στα σπλάχνα.
Τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν είναι sexy.
Το τοπίο είναι σπαρακτικά ερωτικό.
Επιστροφή με επιβάτες τραγικά ανυποψίαστους.
Τόση αφέλεια πώς την αντέχουν;;
Δεν έμειναν μια ημέρα άνεργοι;; Έστω μία. Να σηκωθούν το πρωί και να κουδουνίζει ένα χάλκινο από αυτά τα ψεύτικα της ΟΝΕ και πράσινα άλογα.
Και πες ότι αυτοί ήταν προνοητικοί και τα κατάφεραν, πώς θα κοιτάξουν τον επικηρυγμένο και καταζητούμενο από τα εκτελεστικά αποσπάσματα της φτώχειας;;
Μείναμε κάποιοι που δεν αντέχουμε όλο αυτό το τόσο very καπιταλιστικό sexy, και κάποιοι που ως μυρμήγκια προσποιούνται την καλή δι εαυτούς πρόνοια.
Είχα από μικρή μια αλλεργία στα μυρμήγκια. Μεγάλη τα αποστρέφομαι. Δεν δίνω δεκάρα για την αδηφάγα μυρμηγκοσύνη τους. Είναι τα εκλεκτά ζωύφια του sexy καπιταλισμού… Τέτοιο εμβληματικό οικόσημο στο σύστημα είναι όντως ουάου και verysexy.
Ονειρεύομαι εδώ και χρόνια στην επιστροφή, με το καράβι, με τα λαμπιόνια με κλειστά τα νέον, να σημάνει ο καπετάνιος σβήσιμο στις μηχανές.
Να βγει ο ίδιος από το θεωρητικό κουβούκλιο να πλησιαστούμε, να συμφωνήσουμε να μείνουμε ξυλάρμενοι μέχρι να φέξει, να κλείσουμε τα μεγάλα φώτα, να ξαπλώσουμε ανάσκελοι στις κουβέρτες, επιβάτες, ναύτες, καπετάνιοι και οι σκύλοι παραδίπλα αμολητοί, και να αφουγκραστούμε τον ουράνιο Ηριδανό ποταμό, τις Πλειάδες τις περίεργες και εκλεκτικές, τα καβούρια που κολλημένα στα ύφαλα θα πηδούσαν ένα –ένα στο πέλαγο.
Θα ήταν εξαιρετικό, σιωπηλό, ζεστό, ερωτικό τοπίο.
Ένα μωράκι θα τρανταζόταν, θα ήθελε να βυζάξει γάλα και θα έμπηγε τα κλάματα.
Το αρχαίο κλάμα που μας ενώνει.
Η αρχαία δική μας γωνιά που μας δένει τον έναν με τον άλλον.
Τότε θα έφτυνα την μικρή μεταλλική του μελλοθάνατου ταυτότητα, θα έκλαιγα μαζί με το μωρό, θα σιωπούσαν όλοι και ο τελευταίος θ’ άκουγε την χαμηλόφωνη ερώτηση:
«Πώς ακριβώς θα βγούμε από το λαγούμι αλλά όλοι μαζί;;»
Η ζέστη και η σιωπή θα τράνταζαν τα σωθικά μας.
Κοιταχτήκαμε. Όπως οι άνθρωποι χιλιάδες χρόνια κάνουν. Δίχως μεσάζοντες και μηχανάκια, χωρίς εικόνες άλλες παρά μόνο τις γωνίες του προσώπου του άλλου με φωτισμό στο βούτηγμα της παράξενης νυχτιάς.
Επιστροφή μαγική
Καλό Φθινόπωρο
Δημοσιεύτηκε στο ipolizei.gr (2-10-2018)
