Λένε πως η συν-τετριμμένη γραφή δεν διαφέρει διόλου από τους διαμελισμένους κόκκους βουτηγμένους σε καυτό μελάνι, ικανό να σκιαγραφεί μώλωπες της κοινωνίας. Τούτες τις πένθιμες στιγμές το μόνο που ταιριάζει είναι περισυλλογή στοχασμός και απέραντη σιωπή. Τούτες τις στιγμές πληθαίνει πιότερο ο ουρανός από το φτερούγισμα των ψυχών που χάθηκαν στο φονικό διάβα της φωτιάς.
Η μυρωδιά του θανάτου σκόρπια. Δεν αντέχεται άλλο. Αποκαΐδια αιωρούμενα αναμειγνύονται στην λάμψη του φεγγαριού. Συν-άνθρωποι μας δοκιμάζονται με τον πιο ακραίο τρόπο. Αθώες ψυχές σ ένα φλογερό πάρτι, φτερουγίζουν πια και γίνονται ένα με τ’ άστρα τ’ ουρανού. Εκείνου του ίδιου ουρανού που με τόση απλοχεριά και ευχαρίστηση απολαμβάνουμε εμείς.
Στερεύουν τα λόγια. Σώνεται η λεξικοδεξαμενή. Το αχ διάσπαρτο κοσμεί την ανάσα. Σιωπές λαμπαδιασμένες, βουβό κλάμα. Αποκαΐδια. Ανθρώπων έργα. Σαρωτικές φλόγες σβήνουν την δίψα τους καταβροχθίζοντας ανθρώπινες ψυχές. Το παιχνίδι της εισπνοής και εκπνοή , συννεφόκαμα παντού. Μέσα κι έξω. Μέσα μας κι έξω μας. Λέξεις αδύναμες καταρρέουν υγροποιούνται και απεγνωσμένα κολυμπούν στην λίμνη των δακρύων. Ναι στερεύουν τα λόγια και πως να σβήσεις τον πόνο και την θλίψη..!
Καλοπιάνω τον αγέρα μήπως και μου κάνει το χατήρι. Αφήνω στις διαθέσεις του λέξεις ντυμένες στα λευκά, λέξεις ορμώμενες από ανομολόγητους τόπους της ψυχής. Δεν μπορεί, κάπου θα βρει τα σιωπηλά κρησφύγετα των αθώων ψυχών.
Ωστόσο τώρα που γράφονται τούτα τα λόγια νιώθω να με περιστοιχίζουν τα βλέμματα των αδικοχαμένων συν-ανθρώπων μας να με κοιτούν και να μου μιλούν ακατάπαυστα, ν’ απαντούν σ’ ερωτήματά μου, και να μου εκθέτουν το παράπονο τους:
– Αν έχω θυμό; Και βέβαια έχω. Είμαι λίγο θυμωμένη… τόσες ψυχές… Εμείς τα τελευταία μας λόγια, τελευταίες λέξεις τα πλέξαμε μια δυνατή αγκαλιά… Μια δυνατή σφιχταγκαλιασμένη στιγμή.. Έτσι φύγαμε..! Έπειτα είναι κι αυτή η αινιγματική σκιά του δαχτύλου που μας κουνάτε. Την νιώθουμε σαν προσβλητικό ριχτάρι… ταράζει τον ύπνο μας κυρίως στα μικρά αγγελούδια… το κούνημα του δαχτύλου εκκρεμές ντροπής… Αγκαλιαστείτε και αλλάξτε τον κόσμο! Κάντε το! Μάθετε ν’ αντιλαμβάνεστε ένα μέρος από τον πόνο και τον φόβο του άλλου.
Καταλαγιάζω την σκέψη μου! Μια απανθρακωμένη αγκαλιά χίλιες λέξεις. Αποφλοιωμένη πια η θλίψη απ ασφαλίζει με μιας χρώματα και αρώματα διόλου συμβατά με την ανάλαφρη καθημερινότητα μας. Συνάνθρωποι, δεν αντέχεται άλλο. Συναισθήματα σε βίαια ακραία δοκιμασία μας περνούν δια πυρός και σιδήρου… Ο απόηχος της έκρηξης και η ζωή εν βρασμώ ψυχής! Εναπόκειται στην αντίληψη μας και στην διάθεση μας κατά πόσο μπορούμε να τιθασεύσουμε την φλόγα της παρόρμησης μας ώστε να παύσουμε πια να δημιουργούμε μώλωπες στο μέτωπο της κοινωνίας. Μη γελιόμαστε η απόσταση από το η ζωή εν βρασμώ ψυχής στο η ζωή εν τάφω είναι αμελητέα, και για ν ακριβολογώ μηδενική..! Εσωκλείω την ευχή για καλό κατευόδιο και την ταπεινή συγγνώμη μου..!
κυρ… σαμ…
