Φανταστικές ιστορίες (επεισόδιο 5): Ματωμένοι (Διήγημα του Δήμου Χώρου)

Διήγημα του Δήμου Χώρου

Δεν θα ήθελα να σας πω ψέματα. Οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου, οι ορκισμένοι εχθροί μου κι εγώ ο ίδιος, μεγαλώσαμε σε ορφανοτροφείο. Μη με ρωτήσετε αφελώς, σε ποιο; Ένα είναι το ορφανοτροφείο!

Μια ημέρα σαν όλες τις άλλες, που το φαΐ ήταν λίγο και σκουληκιασμένο, ένας φίλος μου, ένας γνωστός μου και ένας ορκισμένος εχθρός μου αποφάσισαν να αφήσουν το σπίτι μας. Καθώς δεν είχαμε άλογα για να το παίξουν τρεις καβαλάρηδες της αποκάλυψης, αναγκάστηκαν να περάσουν την πόρτα πάνω σε τρία ταπεινά γαϊδούρια. Τα σπιρούνισαν για να καλπάσουν, αλλά ξέρετε πως είναι αυτά τα πράγματα. Το γαϊδούρι κι αν το πλένεις…

Την πρώτη ημέρα ταξίδεψαν στο τραχύ τοπίο που χώριζε εμάς με τον άλλο κόσμο και το βράδυ, γύρω από τη φωτιά, συζήτησαν για την αλληλεγγύη, τη γενναιοδωρία, και τη συμπόνια που πρέπει να διακρίνει τους ανθρώπους. Τη δεύτερη ημέρα ταξίδεψαν λίγο παραπέρα και το βράδυ, πριν πέσουν για ύπνο, συζήτησαν για την ανεκτικότητα, τη συνεργασία και τη σημασία του διαλόγου. Την τρίτη ημέρα έφτασαν μακρύτερα και όταν άπλωσαν τα πόδια τους, που έκαιγαν από την κούραση, να ξεκουραστούν σε κάτι βράχια, μίλησαν για την υπομονή και την ειλικρίνεια.

Την τέταρτη ημέρα όμως, βρέθηκαν σε μια διασταύρωση. Η απόφαση ήταν ομόφωνη, να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους, να συναντήσουν το ριζικό που τους περίμενε.

Θα αναφερθώ σε αυτούς με τυχαία σειρά. Ο πρώτος ταξίδεψε μια εβδομάδα. Έφτασε κάπου, βρήκε έναν πολέμαρχο και έγινε στρατιωτικός. Κάποια στιγμή «κατάλαβε» ότι είχε το δίκιο με το μέρος του, αφού είχε στα χέρια του τα όπλα. Και πήγε και σκότωσε κάτι άλλους που ζούσαν απέναντι, μίλαγαν άλλη γλώσσα και κράταγαν ένα πανί διαφορετικό από το δικό του.

Ο δεύτερος ταξίδεψε δέκα ημέρες και πήγε στο χωριό που καταγόταν. Κάποια στιγμή «κατάλαβε» ότι είχε το δίκιο με το μέρος του, γιατί εκεί ζούσε ο πατέρας του και πριν από αυτόν, ο παππούς του. Και πήγε και σκότωσε το γείτονα που ήταν από αλλού. Μετά σκότωσε τη γυναίκα του γείτονα, κάτι φίλους που είχε ο γείτονας και όσους του έλεγαν καλημέρα στο δρόμο.

Ο τρίτος ταξίδεψε είκοσι ημέρες και έφτασε στην άκρη ενός ποταμού. Κάθισε στην όχθη και περίμενε. Δεν άργησε να εμφανιστεί μπροστά του ο θεός… Κάποια στιγμή «κατάλαβε» ότι είχε το δίκιο με το μέρος του, αφού είχε εμφανιστεί ο θεός μπροστά του. Και πήγε και σκότωσε κάτι άλλους, που ζούσαν από την άλλη μεριά του ποταμού, αλλά έλεγαν πως ο θεός έχει μουστάκι, φοράει μαύρα και μιλάει σαν ξεχαρβαλωμένη ροκάνα.

Απόψε, που είναι μια πολύ δύσκολη νύχτα, τόσο που απλώνει μια τεράστια γαλήνη στην καρδιά – δεν έχει απομείνει άλλωστε τίποτα να γίνει – ένα μεγάλο ερώτημα έχει σφηνώσει στο μυαλό μου, δίπλα σε αυτούς τους τρεις ανθρώπους. Τι έχει απομείνει; Έχουμε απομείνει εμείς, ένα μάτσο τέκνα του μίσους να τρέχουμε ασκόπως πάνω στη σφαίρα μας. Με υψηλές ταχύτητες όμως… Εποχή της τεχνολογικής ανάπτυξης γαρ!

Παραπομπές:

• «Η ανθρώπινη ορφάνια έγκειται στην έλλειψη καθοδήγησης από αξίες και όχι στην έλλειψη καθοδήγησης από γεννήτορες.» Οδυσσέας Κ.

• «Υπόσχομαι υπακοή στη σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και στη Δημοκρατία για την οποία ίσταται, ένα Έθνος υπό τον Θεό, αδιαίρετο, με ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους.» Pledge of Allegiance, 1954

– Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. –