Είναι κάτι στιγμές που η φωνή του ανθρώπου γίνεται λάφυρο της σαρωτικής διάθεσης του αέρα. Φωνήεντα, σύμφωνα, φθόγγοι, σημεία στίξης, απορρυθμίζονται κι έτσι το νόημα των λέξεων διαθλάται. Κάποιες άλλες στιγμές όμως η δύναμη του περιεχομένου και των εννοιών παραμένει αλώβητη και σθεναρή σε κάθε λογής τυφώνα. Τα λόγια του αέρα μεταλλάσσονται σε λόγια του .. α-γέρα! Η διαφορά στον τονισμό αυτομάτως γεννά αισιόδοξους συνειρμούς (α-γερά).
Όταν η φωνή του ανθρώπου φιλτράρεται «…ανάμεσα στις γραμμές» που οριοθετούν φυλακές της Αργολίδας τα λόγια αποκτούν ιδιαίτερο βάρος και αξία, η χρησιμότητά τους έχει αποδειχθεί πως αγγίζει τον κόσμο της φυλακής. Το ερώτημα είναι κατά πόσο αγγίζει και την έξω κοινωνία! Κι εδώ είναι αναγκαία και μάχιμη ευχή μας!
Φοιτητές και φοιτήτριες που βρίσκονται στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του Πανεπιστήμιου Πελοποννήσου (Σχολή Καλών Τεχνών), τόλμησαν ερευνητική βουτιά στην ιστορία των φυλακών Αργολίδας. Κολύμπησαν στα βαθιά νερά της έρευνας κι έφεραν στην επιφάνεια μνήμες, στιγμές, πληροφορίες, από το απώτερο παρελθόν των φυλακών της Αργολίδας αλλά και τη σκληρή καθημερινότητα των κρατούμενων!
«Ανάμεσα στις γραμμές…» ξεπηδούν μνήμες, πολιτισμός, κι εκπαίδευση των εγκλείστων ανθρώπων που απαρτίζουν την μικροκοινωνία των φυλακών. Των ανθρώπων που για κάποιο λόγο, κάποια στιγμή της ζωής τους έσπασαν το φράγμα της νομιμότητας! Στιγμιαίο λάθος; Ίσως..!
Θαρρώ πως εμείς που αυτοχαρακτηριζόμαστε «έξω» κοινωνία χρειάζεται να διανύσουμε την απόσταση από το υπάρχω στο συν-υπάρχω!!! Οι έγκλειστοι των φυλακών είναι κάτι παραπάνω από τους ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας..! Υπάρχουν πλην όμως δεν συν-υπάρχουν..!
Δεν ξέρω πως και γιατί κάθε φορά που παρόμοιες αράδες σουλατσάρουν στις λευκές σελίδες του σημειωματάριού μου, μια δέσμη ηλιοβολής αφήνει την σκιά της και συνοδεύει την σκέψη μου. Ανάμεικτα συναισθήματα φτερουγίζουν απανταχού σαν αποδημητικά πουλιά που ασθμαίνως αναζητούν την άνοιξη τους .
Είχα την τύχη να μοιραστώ την ξεχωριστή συγκινητική ατμόσφαιρα όπως αναδύθηκε στο Βουλευτικό Ναυπλίου από τους φοιτητές και φοιτήτριες των μεταπτυχιακών σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου – Σχολή Καλών Τεχνών… Αυτός εΊναι ο λόγος και η αφόρμηση για να ανασύρω από την μνήμη μου και να μοιραστώ μαζί σας απόσπασμα από ανέκδοτη συλλογή:
…Μου πέρασε από τον νου να μπολιάσω το φεύγα του μυαλού με τη μοναχική ηλιαχτίδα. Την ηλιαχτίδα που τρυπά τις ριγωτές ραβδώσεις. Κάποιοι τις λένε κάγκελα. Συγκεκριμένη στιγμή. Συγκεκριμένη ώρα και τσουουουυυπππ! Η ηλιαχτίδα! Γύρευε από που έρχεται και τι μαντάτα κουβαλά η λαμποκοπή της.
Έρχεται και τρυπώνει την ίδια στιγμή, την ίδια ώρα. Μοιάζει σαν λεωφορείο που συλλέγει αόρατους επιβάτες. Έρχεται και φλερτάρει με τις σκιές μας. Μολύνει με κάποιο τρόπο το πυκνό σκοτάδι που πνίγει το κελί μας, με ολίγα γραμμάρια ελευθερίας.
Αφήνομαι με την φαντασία μου. Επιβιβάζομαι στην λαμποκοπή της και ταξιδεύω στην σφαίρα του έξω κόσμου.
Μυρωδιές, καινούργιοι θόρυβοι, ηλιοβασιλέματα, σιωπές, χρώματα, φωνές, γέλια, κλάματα, χαρές, λύπες, ΖΩΗ..! Μια εξ αποστάσεως σπουδή. Νεκρωμένες οι αισθήσεις και πως ν’ αντέξω τέτοιο μποτιλιάρισμα.
Την ίδια στιγμή απέξω οι θόρυβοι της πόλης και τα γκάζια των αυτοκινήτων ορμούν σαν υπότιτλοι σε βουβή ταινία με τίτλο: «Εϊιιι! Σεις οι απέξω μ’ ακούτεεε;».
…κυρ….. σαμ ….
