Παγώνω την εικόνα με τα σκαλοπάτια προτού τσιγκλίσουν την εκκολαπτόμενη υψοφοβία απομεινάρια στα κατάβαθα του νου, ενοχλητικά φτερουγίσματα μια λαθραία εισβολή στις παρυφές του μυαλού. Ωστόσο αφήνω τον δρασκελισμό μου να κουμαντάρει την ισορροπία της βάδισης, και μηδενίζω την διαδρομή, η οποία με βρίσκει στην πλησιέστερη παλαιικού τύπου βαριάς κοπής ξύλινης πόρτας.
Ακούω φωνές και δεν χάνω την ευκαιρία. Στέκομαι στο πλατύσκαλο σε θέση οκλαδόν και σαν μωρό που το σερβίρει άστοργη μάνα σε πόρτα ξένη περιμένω την τύχη μου. Ακούω φωνές να τέμνονται στον αέρα:
– Κάτω από τον ίδιο ουρανό…
– Τι κάνω εγώ;
– Τι κάνεις εσύ;
– Τι κάνει ο διπλανός;
– Τι κάνουμε όλοι οι άνθρωποι και φουντώνει η οργή;
– Απόψε οι εφιάλτες έχουν ρεπό…
– Πώς είσαι σίγουρης
– Το νιώθω μέσα μου οι ευχές μου πιάνουν τελευταία…
– Ελπίζω να μην διαψευθείς…
Φωνές ανάκατα στον αέρα και από πίσω σε δεύτερη ανάγνωση μια μελωδία ασθμαίνοντας προσπαθεί σαν μουσικό χαλί μήπως και απορροφήσει το χάλι που γεννά η εν λόγω αερομαχία των λέξεων.
Στιγμές συμπυκνωμένες βγαλμένες από ληγμένα ανεμολόγια εξ ου και το σφαγείο εννοιών και νοημάτων. Τώρα είπα σε λίγο ξε-είπα. Στιγμές συνεπιβάτες σε μικρόσωμο κιβώτιο αποκαλούμενο ασανσέρ. Στο πάνω κάτω της διαδρομής αμήχανα βλέμματα εγκλωβισμένα στην βιασύνη του χρόνου. Δευτερόλεπτα σιωπής μεσολαβούν έως ότου διασταυρωθούν στον αέρα. Το κλειστοφοβικό ασανσέρ εκτελεί την εντολή και οδεύει προς τα κάτω. Βυθίζεται αγκομαχώντας όχι από το αθροιστικό βάρος μας, αλλά από το ελάχιστο χρονικό περιθώριο, τόσο όσο που να δικαιολογεί την πολύπαθη ρήση …δεν έχω χρόνο..!
Τι να πεις; Και πόσα να εννοήσεις; Και ύστερα συχνά πυκνά δυστυχώς πέφτει η κακοτράχαλη είδηση αυτοχειρίας με τον έναν η τον άλλο τρόπο. Είδηση που μας σοκάρει αλλά ταυτόχρονα ως κοινωνία μας στέλνει μπρος στον καθρέφτη της αλήθειας! Ώρες καθρεφτιζόμαστε και προβάρουμε το ένδυμα της πιθανής ευθύνης μας μήπως και εντοπίσουμε τα αίτια τις αφορμές και τα γιατί που δίνουν τροφή σε θλιβερές ειδήσεις.
Όμως σαν έρθει το πρωί με τον ήλιο μπροστάρη, όλα μυρίζουν αλλιώς, εντός και εκτός των τειχών όλο και κάποια πολιτικά παιχνίδια, κάποιοι αθώοι θάνατοι, προκύπτουν..! Εμείς πια λες και γινόμαστε ατρόμητοι Ινδιάνοι, που περιμένουν στην όχθη του ποταμού μέχρι να δουν τα πτώματα των εχθρών τους να περνάνε. Το πρωί όλα μυρίζουν αλλιώς, ενώ τη νύχτα…
Τη νύχτα έ(ρ)πονται πολλά Μες την σιγαλιά της τρυπώνει η καθημερινότητα, λιωμένη από το σεκρέντο της αφασίας. Τι είναι σωστό και τι λάθος! Το παζάρι σκληρό. Και οι αλήθειες στιβαγμένες σε μπόγους, σε υπόγεια, σε υπόστεγα. Όλο αυτό το μαυρόασπρο κοχλάζει βγάζοντας υδρατμούς ασυνεννοησίας από την γλώσσα της Βαβυλωνίας..! Γιουσουρούμ εντός μας! Όλα κατακρημνύζονται, αναπόφευκτα θραύσματα ραγισμένα φωνήεντα κυριαρχούν στον λόγο και παράγουν έναν ιδιότυπο …τραυλισμό!
Για δες πως μια σταλιά διαδρομή στο κλειστοφοβικό ασανσέρ γίνεται σταλαγματιά και ξεχυλίζει καλή ώρα σαν την άφρη της μπύρας. Τα πάνω κάτω της διαδρομής. Τα πάνω κάτω του ποτηριού. Έτσι συμβαίνει συνήθως.
Τη νύχτα όλα καταλαγιάζουν / λέξεις φυτρώνουν στην μπάρα / με αλκοόλ και τσιγάρα / στα μάτια σου διαβάζω / ίδιες άυπνες λύπες / καίνε τα τι και τα πως / αστράφτει άπλετο φως / …
…κυρ…σαμ…
