Διήγημα του Δήμου Χώρου
Εγώ, ο Μίλτος κι ο Δημήτρης δεν γεννηθήκαμε φίλοι. Έτυχε όμως να έρθουμε σε αυτό τον κόσμο στην ίδια γειτονιά, μέσα σε λίγους μήνες. Μετά από λίγα χρόνια βρεθήκαμε στα θρανία του ίδιου σχολείου και αναγκαστικά έπρεπε να συμβιώσουμε. Έτσι, από την πρώτη μέρα, γίναμε φίλοι.
Φίλοι που μεγαλώναμε μαζί για πολλά χρόνια και αντιμετωπίζαμε όλες τις προκλήσεις της ζωής.
Παρέα μάθαμε να παίζουμε μπάλα και αυτή ήταν μια από τις διασκεδάσεις μας, τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Όμως δεν ήταν δυνατό να είμαστε όλοι το ίδιο καλοί στο ποδόσφαιρο. Η ικανότητα και η αποτελεσματικότητα του Μίλτου στη μπάλα ήταν πολύ χειρότερες από τις δικές μας. Αυτό το πλήρωσε με ειρωνείες και προσβολές, ακόμα κι από εμάς τους δύο, το Δημήτρη κι εμένα. Κι όταν πηγαίναμε στο σπίτι μας γινόμασταν ακόμα πιο επικριτικοί, έχοντας ακόμα το αίσθημα της υπεροχής φουσκωμένο μέσα μας. Άλλα ήμασταν φίλοι!
Αργότερα έπαιξαν μεγάλο ρόλο στις ζωές μας τα μαθήματα. Είχαμε τους ίδιους δασκάλους, αλλά δεν ήταν δυνατό να ήμασταν όλοι το ίδιο καλοί. Εγώ ήμουν ο χειρότερος στα μαθήματα, οι αριθμοί μου φαίνονταν βουνό και τα γράμματα ακαταλαβίστικα. Και το πλήρωσα αυτό με ειρωνείες και προσβολές. Και όταν πήγαιναν οι φίλοι μου στο σπίτι τους, γίνονταν ακόμα πιο επικριτικοί. Άλλα ήμασταν φίλοι!
Ξαφνικά, μια ημέρα, ο Δημήτρης έκανε ένα μεγάλο λάθος και όλο το λύκειο τον «δίκασε». Κανείς δεν ήθελε να κάνει παρέα μαζί του και μόνο που πλησίαζε κάποια άτομα που συνομιλούσαν, οι περισσότεροι σταματούσαν να μιλάνε αμέσως και κάποιοι έφευγαν. Αν ο Δημήτρης άκουγε όλες τις ειρωνείες και τις προσβολές που λέγονταν για αυτόν θα… Κι εμείς, υπό το βάρος του όχλου τον κατακρίναμε σκληρά και δεν μπορέσαμε να ψελλίσουμε ούτε μια κουβέντα υπεράσπισης. Άλλα ακόμα και τότε ήμασταν φίλοι, ο χρόνος, ούτως ή άλλως, θα τα γιατρέψει όλα! Έτσι δεν είναι;
Μας τα έφερε λίγο περίεργα η ζωή και αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα αργότερα. Θυμάμαι το Μίλτο την ημέρα που έχασε τη δουλειά του. Τον είχα συναντήσει στο δρόμο και δεν μου είχε πει τίποτα, από άλλον το έμαθα, έναν συνάδελφο του που έτυχε να γνωρίζω. Το συζήτησα με το Δημήτρη και βρήκαμε ένα τρόπο να είμαστε πάλι επικριτικοί μαζί του.
«Εμάς ντρέπεται; Σαν μικρό παιδί κάνει. Τι στενοχωριέται; Καλύτερα! Θα έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο», είπαμε.
Βέβαια, όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας, γίναμε περισσότερο επικριτικοί. Αλλά ήμασταν φίλοι.
Τι περίεργο! Όταν έχασα κι εγώ τη δουλειά μου δεν θέλησα να πάρω τηλέφωνο τους άλλους δύο. Θα το μάθουν έτσι κι αλλιώς, σκέφτηκα, γιατί να τους στενοχωρώ κι αυτούς. Άλλωστε, μετά θα πάνε σπίτι τους και…
Μέσα στον κυκεώνα της εφηβείας είχαμε όλοι συνειδητοποιήσει, τι είναι φιλία σε μια κοινωνία που όλοι σπρώχνονται για μια θέση πιο ψηλά. Έτσι, φιλικά, θα φερόμασταν για όλη μας της ζωή, ακόμα και όταν θα πηγαίναμε στην εξόδιο ακολουθία κάποιου. Στην εφηβεία συνειδητοποιήσαμε και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Ότι χρειαζόμαστε ένα ισχυρό παυσίπονο για να το χρησιμοποιούμε στη ζωή μας, όταν ο πόνος από την πολλή αγάπη της φιλίας γίνεται αφόρητος!
– Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. –
