…Δεν ξέρω αν θα πρέπει να το σκεφθώ η ν’ απαντήσω αμέσως στον εαυτόν μου… αλλά ο τόπος που μεγάλωσα, οι μυρωδιές της γειτονιάς, οι φίλοι και παλιοί συμμαθητές έχουν γραπωθεί επάνω μου. Νιώθω την ανάσα τους καυτή και το βλέμμα τους να με διαπερνά κάθε που η βαλίτσα με την λιγοστή πραμάτεια μου περιμένει την απόφαση μου. Μου αρέσουν τα ταξίδια …ΧΜ! Χμ! Μα τι λέω; Και σε ποιόν δεν αρέσουν; Όχι ετσι ρε γαμώτο! Αναγκαστικά! Αυτό δεν είναι ταξίδι, είναι φυγή! Φυγή προς τα πούς Και πώς να γυρίσεις πίσω τον χρόνο… Γίνεται; Δεν γίνεται! Τόσα χρόνια διάβασμα σπουδές και το αποτέλεσμα; Να ‘μαι τώρα δω στα χρόνια του Χριστού μπροστά σε μία βαλίτσα άνεργος απένταρος να ζυγιάζω την σκέψη μου…
Εκεί στα δύσκολα ποιός θα βοηθήσει; Εδώ τουλάχιστον νιώθεις κάποια ζεστασιά..! Εδώ θα μείνω!!!
Ηλιοβασιλέματα βουτηγμένα στη θάλασσα, τσίπουρα να δένουν την παρέα μας και ένα μεθυσμένο γαμώτο για τα προδομένα ονειρα μας. Δεν ξέρω πως και γιατί καταφέρναμε με την κουβέντα και σβήναμε την φωτιά του ονείρου… απογοήτευση, πόνο, θυμό, εκνευρισμό…. και ολόγυρα όλα κάρβουνο! Κι όμως η καρδιά μου χτυπά ακόμα. Την ακούω. Πατώ στην γη, σηκώνω ψηλά το βλέμμα , ουρανός! Ουρανός και γη. Άνω και κάτω άκρα και το σώμα μου βροχή! Όχι πως φοβάμαι τον θάνατο, αλλά σκιάζομαι για όσα δεν πρόλαβα να κάνω, σωστότερα για όσα δεν μ’ αφήσανε να κάνω. Για τους διπλωματούχους διαχειριστές της δημόσιας μοναξιάς ήμουν άγραφο χαρτί! Μιλάς και χάνεις την δουλειά σου. Μιλάς και χάνεις την ζωή σου… Κι όμως ναι, η καρδιά μου χτυπά ακόμα. Την ακούω που μου λέει εδώ να μείνεις.!
Οι φίλοι μου φεύγουν! Οι φίλοι μου διώχνονται αναγκαστικά και αυτό είναι το γαμώτο! Μαζί τρέχαμε, κλάψαμε, γελάσαμε, πονέσαμε . Μοιραστήκαμε στιγμές και κοπάνες από τα Σχολειά μας! Λυπάμαι! Καιρός να πιαστούμε από αυτά που έχουμε και από αυτά που μπορούμε να δημιουργήσουμε. Λυπάμαι, εδώ θα μείνω! Ίσως αυτή η απόφαση μου σας παραξενεύει αλλά οι μνήμες προσπερνούν καταλαγιάζουν και μας τυλίγουν σε μια ιδιότυπη ομηρία! Ναι συγχωρέστε με …εδώ θα μείνω!!!
Μας αναγκάζουν ν’ αφήσουμε τον τόπο μας! Ψάχνουμε για καλύτερη ζωή, απλή επιβίωση, τρέμουμε μη και αρρωστήσουμε γιατί τότε ποιός μας σώνει;;
Κάποτε θάρθει η στιγμή που ο αντίλαλος από το ουρλιαχτό μας θα γκρεμίσει τα σιωπηλά τείχη και τα πολυκαιρισμένα συνθήματα θ’ αποκτήσουν τέτοια ζωντάνια και πνοή που θα σκεπάσουν δρόμους και πλατείες. Και από αυτό το προσκλητήριο δεν θα ήθελα να λείψω. Έχω άκρες, συγγενείς δηλαδή στον Καναδά…. αλλά αγαπώ τον τόπο μου, την ποδηλατάδα μου, θα το παλέψω, δεν θα υποκύψω στον εξαναγκασμό, εδώ θα μείνω..!
Ο ένας χρειάζεται τον άλλον. Αν φύγουμε όλοι οι φωνές μας λιγοστεύουν το ίδιο και οι ελπίδες μας. Όχι δεν θα τους κάνω την χάρη να εγκαταλείψω την προσπάθεια, από την δυσκολία γεννιέται η δύναμη..! Εδώ ο ήλιος αλλιώς καίει! Καλημερίζουμε τον γείτονα, αποσώνει η ζάχαρη ο καφές και ζητάμε λίγο απ τους διπλανούς μας. Το άρωμα της αλληλεγγύης είναι μεθυστικό. Έπειτα αυτούς που αφήνεις πίσω σου ποιος θα τους στηρίξει; Άντε και βρίσκεις τα ναύλα για τα εισιτήρια, ποια η τύχη αυτών που αφήνεις πίσω σου;
Λυπάμαι φίλε που θα σε στενοχωρήσω αλλά εδώ θα μείνω!!!
Κάθε φευγιό κρύβει κι έναν λόγο μια αφορμή. Ο πόλεμος κρατά τα πρωτεία, είτε οικονομικός πόλεμος είτε πραγματικός με αληθινά πυρά, οι συνέπειες είναι το ίδιο ολέθριες. Σωματικά και ψυχικά. Χωρίς δουλειά στο κατώφλι της επόμενης μέρας. Υπάρχουν βομβαρδισμοί και βομβαρδισμοί! Η βόμβα που πέφτει στο σπιτικό μας καίει ανθρώπους και νοικοκυριά, και η βόμβα της ανεργίας που σαρώνει τις οικογένειες μας προξενεί κραδασμούς με αλυσιδωτές συνέπειες. Δεν το εύχομαι σε κανένα! Πώς ξεδιψά το βλέμμα όταν γύρω εικόνες γκρίζες ξετυλίγονται! Κι όμως η φωνή της καρδιάς μου μου λέει εδώ να μείνεις. Την ακούω παρ’ όλους τους θορύβους που παρεμβάλλονται. Ναι συγχωρέστε με, εδώ θα μείνω.
Υστερόγραφο: Το εν λόγω κείμενο συμπεριελήφθη στην θεατρική παράσταση με τίτλο «Φυγή προς τα πού; Το αγόρι με τη βαλίτσα» – Μάικ Κένι, που δόθηκε στο «Τριανόν» απο το Εργαστήρι Θεατρικής Πράξης – Θεατροδρόμιο Ναυπλίου το χειμώνα του 2014.
…… κυρ…. σαμ …
