Σκουντουφλώντας στην ανάπλαση του Άργους… (γράφει η Ελένη Πετσιώτη)

Στο διάγγελμά του της Παρασκευής ο δήμαρχος, στριμωγμένος εμφανώς και αμήχανος υπενθύμισε σε όλους τα έργα του της τετραετίας. Σε μια αποστροφή του λόγου του λοιπόν είπε μια μεγάλη αλήθεια. Ερήμην του νομίζω. Είπε επί λέξει: «Ο κόσμος κάθε μέρα σκουντουφλάει πάνω στα έργα μου».

Σκουντουφλάω -ω σημαίνει σκοντάφτω και είναι διαφορετικής σημασίας από το σκουντουφλιάζω που σημαίνει είμαι δύσθυμος. Αλλά το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Ίσα-ίσα Και να που βρέθηκε κι ένα σημείο που δε θα διαφωνήσει κανένας εχθρός με το δήμαρχο. Και δεν θα διαφωνήσουν οι εχθροί διότι πολλάκις καταγράφουν τα σημεία του σκουντουφλήματος και της σκουντούφλας καθημερινά στην πόλη κι ας δέχονται την απαξίωση, τη χλεύη, τις ύβρεις και το διασυρμό πολλές φορές απ τον ίδιο το δήμαρχο και τους οπαδούς-ψηφοφόρους.

Και υπάρχουν άφθονα σημεία στην πόλη που σκουντουφλάει κανείς πάνω τους με αποτέλεσμα να εμπαίζεται ο καθείς ως γκρινιάρης ήτοι σκουντούφλης. Ας απαριθμήσουμε λοιπόν όσα αντέξουμε:

Πρώτα – πρώτα σκουντουφλάνε οι πεζοί που αναγκάζονται καθημερινά να κατεβαίνουν από τα πεζοδρόμια και να περπατάν στο δρόμο με κίνδυνο να τους πατήσουν αυτοκίνητα και μηχανάκια που τα οδηγούν σκουντούφληδες οδηγοί.

Σκουντουφλάνε και οι γονείς με τα καρότσια και οι άνθρωποι που έχουν κινητικά προβλήματα, και ο μαθητής και ο γέροντας με τη μαγκούρα με αποτέλεσμα μια διαρκή σκουντούφλα απ όλους.

Άλλο σημείο σκουντουφλήματος είναι αυτές οι πινακίδες, δεν ξέρω τι είναι ακριβώς, που έχουν τοποθετηθεί στο δρόμο μπροστά απ’ το Μουσείο. Κανείς δεν ξέρει ούτε καν πως να τις ονομάσει, ούτε ποιά είναι η χρησιμότητά τους, ούτε ποιός ο λόγος τοποθέτησής τους. Μπήκαν εκεί ένα χρόνο πριν και το μόνο που κάνουν είναι να στέκονται εκεί ακαλαίσθητες και ογκώδεις μπροστά απ τις προσόψεις των καταστημάτων. Αυτές οι πινακίδες είναι η αιτία της σκουντούφλας των καταστηματαρχών.

Οι οδηγοί σκουντουφλάνε κάθε μέρα στην κίνηση. Δρόμοι απροσπέλαστοι, οχήματα ακινητοποιημένα. Ένα σιδερένιο ποτάμι. Μια απόσταση διάρκειας 10 λεπτών έχει μετατραπεί σε οδύσσεια.

Άνθρωποι που βιάζονται να πάνε στη δουλειά τους ή να επιστρέψουν στο σπίτι τους έπειτα από μια κουραστική μέρα, δε θέλουν και πολύ να γίνουν σκουντούφληδες. Δε θα αναφέρω τι συμβαίνει αν κάποιο ασθενοφόρο ή όχημα της Πυροσβεστικής χρειαστεί να διασχίσει τους δυο δρόμους που δέχονται όλη την κίνηση. Σ’ αυτήν την περίπτωση δε θα μιλήσουμε για δυσθυμία ή σκουντούφλα αλλά για απελπισία.

Το καλοκαίρι είναι προ των πυλών. Το Άργος είναι μια απ’ τις θερμότερες πόλεις της Ελλάδας. Συχνά το θερμόμετρο σκαρφαλώνει ακόμα και πάνω απ’ τους 40 βαθμούς. Αυτές τις μέρες αποφεύγει ο καθένας να διασχίσει το απέραντο τσιμέντο της Ανάπλασης. Κάποιες φορές όμως όσο κι αν έχει αναπτυχθεί το αίσθημα της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης, οι άνθρωποι αναγκάζονται να περάσουν απ’ την πλατεία ή την τοποθεσία που ήταν το παλιό πάρκο. Σκουντουφλάνε τότε πάνω στα τσιμέντα και θυμούνται τα δέντρα που καρατομήθηκαν για να φυτρώσουν στη θέση τους τραπεζοκαθίσματα με αποτέλεσμα να μεμψιμοιρούν και να μετατρέπονται σε σκουντούφληδες.

Πάντα χαμηλόφωνα.

Τα βραδάκια του καλοκαιριού είναι δύσκολο οι άνθρωποι να κρατηθούν στο σπίτι. Ακόμα κι όταν ζουν σε μια πόλη χωρίς βλάστηση βγαίνουν αναζητώντας απεγνωσμένα λίγη δροσιά. Αν υπάρχουν παιδιά υπάρχει κι ένας λόγο παραπάνω να βγεις. Βγαίνουν για να παίξουν τα παιδιά. Και στο σημείο αυτό σκουντουφλάς πάνω στη μία και μοναδική στο είδος της παιδική χαρά. Η πρωτοτυπία αυτής της παιδικής χαράς είναι ότι δεν έχει παιχνίδια συνηθισμένα. Έχει αναχώματα. Κάτι σαν ανεστραμμένους χρωματιστούς ιπτάμενους δίσκους με ένα πέρασμα από κάτω. Και τα παιδιά μπαινοβγαίνουν ένα-ένα σ αυτό το κάτι σαν πέρασμα. Κι επειδή τα παιδιά στην πόλη μας είναι έξυπνα βαριούνται γρήγορα. Σκουντουφλιάζουν τα παιδιά, σκουντουφλιάζουν κι οι γονείς και φεύγουν. Κατευθύνονται τότε προς τη Ν.Κίο ή το Ναύπλιο που στερούνται πρωτοτυπίας κι έχουν συνηθισμένες παιδικές χαρές. Που δε σκουντουφλάς πάνω τους. Αλλά δε σκουντουφλιάζεις κιόλας.

Η πόλη αυτή πορεύτηκε ανά τους αιώνες ως Πολυδίψιον Άργος. Η έλλειψη του υγρού στοιχείου κανέναν δεν ενοχλούσε. Οι κάτοικοι έμαθαν να αγαπάνε τις πέτρες και τη λιτότητα του τοπίου. Ή έστω να την αποδέχονται. Ώσπου ένα ποτάμι άρχισε να κυλάει στο κέντρο της πόλης. Και για να κυλήσει το ποτάμι φτιάχτηκε και μια γέφυρα. Που χώρισε την πόλη στα δύο. Χώρισε και τους κατοίκους. Οι άνθρωποι σκουντουφλάνε καθημερινά πάνω της. Είναι απότομη. Δε μπορεί να διαβεί ο καθένας τη γέφυρα αυτή. Άτομα με κινητικά προβλήματα ούτε που το προσπαθούν. Ούτε και οι ηλικιωμένοι. Ούτε και οι συνοδοί ανθρώπων που κινούνται με αμαξίδια. Ούτε και οι γονείς με τα καροτσάκια των παιδιών. Κι έτσι όλοι αυτοί κάνουν το γύρο της πλατείας και κυκλοφορούν σκουντούφληδες και κατηφείς Από κάτω απ τη γέφυρα κυλάει το ποτάμι. Αν δεν σκουντουφλήσεις στη γέφυρα θα σκουντουφλήσεις στο ποτάμι. Διαφυγή καμιά.

Στα χλωριωμένα του νερά παρέσυρε παλιές συνήθειες, συλλογικές μνήμες, τη φυσιογνωμία της πόλης ενώ διατάραξε και τις σχέσεις των ανθρώπων.

Παρά τις ελπίδες που καλλιεργήθηκαν τα μαγαζιά πέριξ των όχθεων του ποταμού παραμένουν άδεια. Είναι φανερό πια ότι το καρναβάλι, η Μ. Παρασκευή και η γιορτή του πολιούχου αδυνατούν να συντηρήσουν τις ελπίδες. Πόσο μάλλον να συντηρήσουν επιχειρήσεις.

Οι θαμώνες λιγοστοί και σκουντούφληδες. Οι μαγαζάτορες και σκουντούφληδες και καταπτοημένοι. Το τοπίο αξιοθρήνητο. Οι διαβάτες σκυφτοί. Τα σεκιούριτι που φυλάνε το ποτάμι συνηθισμένοι στο ρόλο τους, σκουντούφληδες σκουντουφλάνε στην ερημιά.

Ένας απλός τρόπος για να γνωρίσει κανείς μια πόλη είναι να παρατηρήσει πώς δουλεύουν, πώς ζουν, πώς διασκεδάζουν οι άνθρωποι. Στη δική μας πόλη οι άνθρωποι δουλεύουν, ζουν, διασκεδάζουν σκουντουφλώντας στην ανάπλαση.