Η κατάσταση στο Άργος είναι μη αναστρέψιμη (άρθρο του Δημήτρη Πειρούνη)

Οι φιέστες είναι ασπιρίνες, για να κρύψουν τους πεζόδρομους που φθίνουν, τον κόσμο οποίος αποστρέφεται το Άργος στην καθημερινότητά του, και κατευθύνεται αλλού.

Για την αποστροφή αυτή του κόσμου υπεύθυνη είναι η παρούσα δημοτική αρχή. Ο ναρκισσισμός, η πόλωση, οι απευθείας αναθέσεις, η διαχειριστική ανεπάρκεια, η έλλειψη αυτοπεριορισμού και η έλλειψη γενικότερα ορίων, ο χωριάτικος κουτσαβακισμός, δεν μπορούν να αναπληρωθούν από την προσωπολατρία και την παροχή μικροεκδουλεύσεων, ούτε από εθνικιστικές κορώνες.

Το χρώμα, το ύφος και το ήθος που η πόλη εκπέμπει προς τα έξω δεν πρόκειται να φέρουν περισσότερους τουρίστες. Υστερία, γραφικότητα και ναρκισσισμός αποστρέφουν το μέσο άνθρωπο, δεν τον έλκουν.

Ο Ξένος είναι αμερόληπτος, στην μορφή μιας τέτοιας δημοτικής αρχής αποκτά απέχθεια. Απορρίπτει την γραφικότητα. Δεν έχει λόγο ιδιοτελή να προσφύγει στην προσωπολατρία.

Κουταμάρες, όπως Το Λιθάρι του Καμπόσου και το γεφύρι του Καμπόσου δεν αναπληρώνουν την πολιτιστική ανεπάρκεια και την έλλειψη Παιδείας της παρούσας δημοτικής αρχής.

Άλλωστε αν είχαν κάποια αίσθηση πολιτιστικής Παιδείας δεν θα είχαν καταστρέψει ούτε τους φανοστάτες από το μεσοπόλεμο στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, ούτε θα είχαν κόψει το κυπαρίσσι του Καλλέργη, ούτε θα χαν κόψει τα δέντρα του Πάρκου της πόλης.

Η οικονομική βεβαίως φθορά της πόλης είναι κάτι πολύ σημαντικό, η βύθιση της εμπορικότητας και όλα τα αδιέξοδα της καθημερινότητάς μας -αλλά δεν θα αναφερθώ σε αυτήν, θα αναφερθώ στις αιτίες τους-.

Πολλοί συμπολίτες μας αντιμετωπίζουν τη σημερινή αρχή ως μία ευκαιρία για κέρδη -και για αυτό ανέχονται όσα ανέχονται- ωστόσο η πόλη πλέον έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου η κατάστασή της είναι μη αναστρέψιμη, εξαιτίας της συνισταμένης αυτών των ατομικιστικών συμπεριφορών.

Βεβαίως στο μικρό χωριό μας το παιχνίδι είναι κυρίως επικοινωνιακό και ο καθένας προσέχει τι λέει. Όμως για τους ξένους -που κατοικούν μακριά από το χωριό μας- ο καμποσισμός φαντάζει απλά υπερεκτιμημένος και γραφικός.

Μέσα στο μικρό “χωριό” μας το δημαρχοκεντρικό σύστημα ευνοεί τους κακούς δημάρχους…

Διότι μπορεί ένας κακός δήμαρχος, οποιοσδήποτε κακός δήμαρχος, με το δημοτικό χρήμα, τις απευθείας αναθέσεις που κάνει, να δημιουργήσει συνδυασμό, να εξαγοράσει συνειδήσεις, να εξαγοράσει συμβούλους ακόμα και εκλεγμένους, να δημιουργήσει γενικότερα καταστάσεις διαπλοκής και να έχει έτοιμο χρήμα όταν πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές για να κινηθεί.

Αυτή τη στιγμή οι δήμαρχοι στην περιφέρειά τους έχουν ισχύ μεγαλύτερη από αυτή του πρωθυπουργού στη χώρα και κανένα υγιές μέρος της κοινωνίας δεν τολμά να κατέβει στις εκλογές για να φτιάξει ανταγωνιστικό ψηφοδέλτιο.

Ένα χωριό -για παράδειγμα το όποιο χωριό- έχει τον παράγοντα της εκκλησίας, έχει συνήθως έναν πολιτιστικό σύλλογο και άντε και έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο και άλλα πέντε – έξι άτομα τα οποία πραγματικά ενδιαφέρονται για τα κοινά.

Ο δήμαρχος έχοντας τον δημοτικό μηχανισμό και τον οικονομικό μηχανισμό, έχοντας τη δυνατότητα των απευθείας αναθέσεων και του απλώματος του χρήματος -του Δημοτικού χρήματος- όποτε θέλει και όποια ώρα θέλει -αν είναι ένας κακός δήμαρχος- μπορεί να εξαγοράσει ολόκληρο το χωριό.

Σε αυτό το χωριό οποιοσδήποτε άλλος κατέβει θα τις χάσει τις εκλογές γιατί ο δήμαρχος θα έχει πιάσει τα πόστα τους ανθρώπους… οι αξιόλογοι άνθρωποι είτε δεν θα πλησιάζουν είτε αν κάποιοι είναι ψηφοθηρικά αξιόλογοι θα έχουν εξαγοραστεί.

Όμως το τραγικό είναι ότι η πόλη -και η ποιότητα των πολιτών- καταστρέφονται από αυτές τις πολιτικές τακτικές και είναι επιτακτικό να γίνει κάτι για αυτό.

Οι επικρατούσες ερμηνείες των εκλογικών αποτελεσμάτων και των ατομικών συμπεριφορών ανήκουν στην σφαίρα των “transaction politics”**.

Δηλαδή της λογικής των συμμαχιών, της φατρίας, της συγγένειας, του γνωστού και του μέσου. Με άλλα λόγια της αναζήτησης της ισχύος για κυριαρχία στην τοπική κοινωνία, ή για απλή επιβίωση, με βάση τις συμμαχίες, ενώ επικρατεί κυρίως η ιδεολογία [χαρακτηριστική των κοινωνιών που βρίσκονται σε θεσμική παρακμή] του ιδεολογικού κυνισμού και της αποκλειστικής αναζήτησης “ευκαιριών για κέρδη”.

**[όπου “transaction politics” σημαίνει ελληνιστί ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί δια της συναλλαγής, είτε στο επίπεδο του απλού πολίτη είτε στο επίπεδο του ενεργού επιχειρηματία -που ενδέχεται να συναλλάσσεται όχι απλά για να εξασφαλίσει την ευημερία και την απρόσκοπτη λειτουργία της επιχείρησης του αλλά και την ίδια του την επιβίωση].

Αλλά τα “transaction politics” δεν παράγουν, απλά κατασπαράζουν. Δεν έχουν όρια -δεν αυτοπεριορίζονται-, ούτε διαθέτουν αισθητική, πολιτισμό ή όραμα. Είναι ωμά.

Σε μία πόλη που βρίσκεται σε παρακμή κανένας άλλος δήμαρχος δεν θα ταίριαζε περισσότερο, για τον αμερόληπτο ξένο, από έναν Καμπόσο.